Zmniejszona siła uścisku dłoni wiąże się z gorszymi wynikami funkcjonalnymi u osób cierpiących na długotrwałą chorobę Covid

Badanie to wykazało, że u dużego odsetka osób cierpiących na koronaawirusa przez długi czas zaobserwowano obniżony poziom HGS. Ponadto dyskinezy wiązały się z gorszymi wynikami testów czynnościowych płuc i mniejszą siłą mięśni oddechowych, co ostatecznie negatywnie wpływało na odległość chodu w teście 6MWT po 120 dniach hospitalizacji. Pomimo znacznie wyższego oczekiwanego wieku w grupie dynamicznej, HGS wiązał się z mniejszą natężoną objętością wydechową₁oraz MEP i 6MWT, nawet przy uwzględnieniu wieku. HGS było istotnie powiązane z przebytym dystansem w badaniu 6MWT i gorszą funkcją płuc u tych osób.

Po 120 dniach 22% uczestników miało zaburzenia hemodynamiczne i nadal odczuwało utratę siły mięśni, co znalazło odzwierciedlenie w zmniejszonej wydajności mięśni. Zdolność mięśni szkieletowych do wytwarzania siły (tj. maksymalnej dobrowolnej siły) i mocy (mocy przeciwko Prędkość) wpływa na wyniki zdrowotne i wiąże się ze zwiększoną niepełnosprawnością, stając się ważnym elementem zdrowia i choroby w każdym wieku. Dyskinezę określa się jako związaną z wiekiem utratę siły i mocy mięśni szkieletowych i jest ona mniej ściśle powiązana ze stanem masy mięśniowej, przy czym dowody wskazują na związane z dysfunkcją mitochondriów zmniejszenie zdolności wytwarzania ATP, ostatecznie zaburzające homeostazę tkanek.²². Konsekwencje zmniejszonej siły chwytu zwiększają zatem ryzyko niepełnosprawności fizycznej^23,24Upośledzona wydolność fizyczna, śmierć z przyczyn sercowo-naczyniowych i innych niż sercowo-naczyniowe oraz udar^25,2627.

Z aktualnej literatury wynika, że ​​większość objawów długotrwałego zakażenia wirusem Covid-19 występuje u osób hospitalizowanych, ale także u osób, które nie były hospitalizowane, a także u osób z ciężkimi i łagodnymi przypadkami COVID-19.²⁸, przy czym u pacjentów z cięższym przebiegiem objawy były gorsze po sześciu miesiącach od wypisu ze szpitala. Biorąc pod uwagę liczbę osób, które wyzdrowiały po ciężkim przebiegu Covid-19, niezależnie od fenotypu ostrej choroby, długotrwała choroba Covid-19 jest problemem nie do końca poznanym. Większość skutków wydaje się znikać w ciągu sześciu miesięcy²⁹Ale u niektórych osób może to trwać latami³⁰. Osoby biorące udział w tym badaniu wykazały wyniki funkcjonalne cztery miesiące po ostrej chorobie, co mogło ograniczyć ich codzienną aktywność. Konieczne są dalsze badania, aby dowiedzieć się, czy zmiany te utrzymują się przez dłuższy czas i jaki mają wpływ na codzienne czynności i pracę.

U znacznego odsetka osób chorych na cukrzycę, które wcześniej paliły papierosy, z niskim BMI, w starszym wieku oraz u osób wymagających intensywnej terapii i IMV w momencie przyjęcia do szpitala, wykazano spadek siły chwytu 120 dni po wypisaniu ze szpitala. Należy podkreślić, że 1% utrata masy beztłuszczowej jest równoznaczna z 3% spadkiem siły mięśni u osób starszych, co może mieć wpływ na wydolność i funkcjonowanie fizyczne.³¹. W jakim stopniu interakcja między hospitalizacją (nieużywanie, hipoksemia, niedożywienie, znieczulenie, terapia lekowa itp.), przebytą historią medyczną i nawykami związanymi ze stylem życia, stanem zapalnym i aktywacją immunologiczną w wyniku ostrego zakażenia SARS-CoV-2 prowadzi do zaniku mięśni, co dalej zmniejsza funkcję mięśni ostro i przewlekle, nie jest w pełni poznany i zasługuje na przyszłe badania.

Badania przeprowadzone na mięśniach oddechowych również wykazały negatywne wyniki. Formenti i in.³² Wykazano znaczną redukcję echogeniczności prawego i lewego mięśnia międzyżebrowego oraz mięśni przeponowych podczas 24-godzinnego pobytu na OIT u zmarłych pacjentów z Covid-19 w porównaniu z tymi, którzy przeżyli, co sugeruje utratę masy mięśniowej.³². Regmiego i Colesa. Zgłoszono utrzymujące się osłabienie mięśni przeponowych 15 miesięcy po hospitalizacji z powodu Covid-19³³. W tym badaniu parametry spirometryczne, RMS i 6MWT uległy obniżeniu u osób z słabą siłą uścisku dłoni kilka miesięcy po wypisaniu ze szpitala, co potwierdza wcześniejsze ustalenia.

Co więcej, chroniczne zmęczenie, złe samopoczucie powysiłkowe, nietolerancja wysiłku i inne nieprawidłowości funkcjonalne coraz częściej obserwowane u osób cierpiących na długotrwałą Covid-19 pozostają słabo poznane. Badanie zmian histopatologicznych u 16 indywidualnych pacjentów z długą chorobą COVID, wykazujących zmęczenie ponad rok po ostrej infekcji, wykazało atrofię i regenerację włókien mięśniowych odpowiednio 38% i 56%.³⁴. Ponadto u 62% tych osób wykazano utratę aktywności oksydazy cytochromu c i inne zmiany zgodne ze zmianami mitochondrialnymi, wraz z włóknami mięśniowymi limfocytów T i/lub ludzkim antygenem leukocytów oraz ekspresją ABC i uszkodzeniem blaszki podstawnej naczyń włosowatych, co według autorów może Uczestniczy w niskim zaopatrzeniu w energię i zmęczeniu³⁴.

Badania nad przyczynami długotrwałej Covid zawęziły niektóre hipotezy dotyczące takich przypadków, które obejmują utrzymywanie się rezerwuarów SARS-CoV-2, obecność mikroskrzepów, indukcję i utrzymywanie się autoprzeciwciał, nadmierną aktywację immunologiczną i reaktywację innych utajonych infekcji wirusowych takie jak infekcja Epstein-CoV, wirus Parra (EBV), dysfunkcja mitochondriów i dysfunkcja/dysbioza jelit, które mogą działać pojedynczo lub w połączeniu, powodując ten zespół³⁵.

Ostatnio doniesiono, że ostry stan zapalny związany z COVID-19 jest silnym, szkodliwym czynnikiem wyzwalającym rozwój zmniejszonej siły i masy mięśni.^36,37. Wśród różnych szkodliwych skutków zapalenia, podwyższony poziom białka C-reaktywnego i interleukiny 6 są silnie powiązane ze zmniejszoną siłą i kruchością mięśni.^36,37. Ponadto dysfunkcja mitochondriów i stres oksydacyjny są powiązane z rozwojem dyskinez^22,38. Każde z tych zaburzeń fizjologicznych zostało również powiązane z długoterminową patogenezą COVID³⁹. Odkryliśmy, że pacjenci z długą chorobą Covid i dyskinezami mieli niską masę mięśniową, co znalazło odzwierciedlenie w sile uścisku dłoni, wydolności wysiłkowej wynoszącej 6 MW i sile mięśni oddechowych. Dlatego też zmniejszona masa mięśniowa i zdolność do wytwarzania siły, jak widać w grupie dynamicznej, znalazły odzwierciedlenie w ogólnoustrojowym funkcjonowaniu mięśni, co widać w zmniejszonych wartościach RMS i wynikach testów spirometrycznych, co może odzwierciedlać wieloczynnikowe pochodzenie zmniejszonych cech funkcjonalnych mięśni w skali globalnej, podkreślając: potencjalnie wieloczynnikowy aspekt przewlekłej niepełnosprawności w tej populacji. Jedna z hipotez głosi, że ci pacjenci cierpią na hospitalizowane i przewlekłe dyskinezy z powodu braku równowagi pomiędzy syntezą białek mięśniowych a rozpadem białek mięśniowych w ciągu 120-dniowego okresu obserwacji.

W tym badaniu HGS powiązano z czynnością układu oddechowego, ciśnieniem mięśni oddechowych i wydolnością fizyczną mierzoną przy 6MWT. Kilka badań wykazało związek między ciężkością ciężkiej choroby COVID-19 a wynikami funkcjonalnymi, takimi jak 6MWT, pojemność dyfuzyjna płuc i spirometria kilka miesięcy później.^40,41które są ciekawymi narzędziami do oceny szkodliwych skutków tej choroby⁴². Jednakże powiązanie między HGS a tymi parametrami ma ważne implikacje praktyczne w długoterminowej diagnostyce i opiece nad COVID-19, ponieważ znaczna liczba osób nie ma dostępu do złożonych ocen funkcjonalnych i pozostaje bez odpowiedniej diagnozy funkcjonalnej i ilościowej oceny zaleceń dotyczących ćwiczeń indywidualnie i dlatego nie są objęte skuteczną rehabilitacją. Ponadto bardzo ważne będzie ustalenie punktów odcięcia dla takich badań, co umożliwi pracownikom służby zdrowia lepszą ocenę tej populacji i zarządzanie nią, tak jak ma to miejsce w przypadku innych chorób, ponieważ HGS jest szybki, bezpieczny i tani.¹⁶.

Wczesne dowody leczenia Covid-19 kortykosteroidami wykazały pozytywny wpływ na śmiertelność⁴³Jednak idealne dawki są nadal przedmiotem badań⁴⁴. Jednak niepozorne stosowanie kortykosteroidów, doraźnie lub przewlekle, może prowadzić do kilku zdarzeń niepożądanych, z których jednym jest miopatia, która może być trudna do odróżnienia od poważnej neuropatii i miopatii związanych z COVID-19.⁴⁵lub zespół post-OIOM i osłabienie nabyte na OIT, to dobrze znane schorzenia⁴⁶. Leczenie kortykosteroidami jest częstą przyczyną miopatii niezapalnej, ostatecznie prowadzącej do osłabienia mięśni, które w przypadku kontynuowania stosowania może trwać od tygodni do miesięcy.⁴⁷. Wiadomo również, że u ludzi kortykosteroidy wpływają na mięśnie oddechowe i mięśnie kończyn, powodując utratę pola przekroju poprzecznego mięśni, prowadząc do osłabienia i wyniszczenia, a ostatecznie do utraty funkcji.⁴⁷. Jednak łącznie czynniki te prawdopodobnie w pewnym stopniu wyjaśniają ostre osłabienie i zmęczenie u osób chorych na Covid-19 leczonych w szpitalu. Jego powiązanie z długoterminowymi, trwałymi wynikami wymaga dalszych badań.

Obecne badanie pokazuje powiązanie prostego narzędzia, takiego jak HGS, z innymi wynikami funkcjonalnymi, które wymagają bardziej wyszkolonego personelu i solidnego sprzętu, takiego jak spirometria i 6MWT, u osób, u których rozwinął się ciężki wirus Covid-19 na początku 2020 r., kiedy przeważająca liczba przypadków były to: szczepy SARS-CoV-2 CoV-2 to B.1.195, B1.1.33 i B.1.1.28, przed P.1, Delta i Omicron⁴⁸. Ponadto osoby te nie były wówczas szczepione, co prawdopodobnie pogorszyło ostrą chorobę i odległe wyniki, ponieważ coraz więcej dowodów wskazuje na związek między wcześniejszym szczepieniem a zmniejszoną długoterminową zapadalnością na COVID.⁴⁹. Jednakże indywidualne cechy populacji objętej tym badaniem reprezentują znaczną część populacji, u której w tym czasie nadal występowały objawy zakażenia Covid-19 i która nadal cierpi na długoterminową chorobę Covid-19.

Badanie to ma pewne ograniczenia. Próba jest stosunkowo mała, a obserwacja jest krótkotrwała. Nie oceniano HGS ani innych wyników funkcjonalnych podczas hospitalizacji ani przy wypisie ze szpitala, co osłabia porównania podłużne między tymi zmiennymi. Jest to jednoośrodkowe badanie przeprowadzone z udziałem osób zakażonych SARS-CoV-2 na początku 2020 r., zatem przedstawionych tu wyników nie można bezpośrednio ekstrapolować na długoterminowe wyniki zdrowotne i funkcjonalne osób zakażonych nowszymi wariantami wirusa . .