Żegnajcie SSRI: żegnajcie antydepresanty

Fajerwerki w mózgu, randka z Jacob Elordi i milion otwartych kart: Oto moja historia o odstawianiu leków.

Jest 4:00 rano, minęło 16 dni, odkąd odstawiłam leki przeciwdepresyjne i szukam najlepszego sposobu na przechowanie cytryn.

Strony kulinarne. Blogerzy kulinarni. Ci, którzy są przygotowani na Dzień Zmartwychwstania. W niebieskim świetle laptopa z ekscytacją przewijam zdjęcie za zdjęciem owoców cytrusowych, szybko przeglądając informacje.

Nie zostanę tu długo – nawołuje mnie kolejna myśl. Otwieram kolejną zakładkę, przesuwając palcami po klawiszach. Loty bezpośrednie Auckland Tokio. Wyniki wypełniają ekran. Ledwo zdążyłem spojrzeć, kiedy kolejna myśl przyszła mi do głowy. Opłata startowa za półmaraton. Potem równie szybko kolejny: Czy Sydney Sweeney jest singlem?

Pracowałem nad tym godzinami. Moja przeglądarka to mozaika maleńkich ikonek, zbiór pozornie przypadkowych króliczych nor, wszystkie równie pilne i natychmiast porzucone. Mój laptop jest bardzo gorący. Udowodnione korzyści płynące z ćwiczeń oddechowych. Zrób to sam grzywka do zasłon. Najlepszy sposób na zarobienie pieniędzy, jeśli nagle staniesz się nieśmiertelny. Czy farbowanie futra kota jest etyczne? Najbardziej dochodowy film Pixara. Możesz wynająć całe zoo?MacBooki nie zostały zaprojektowane z myślą o takim poziomie szybkiego entuzjazmu intelektualnego.

Wreszcie, w rzadkiej chwili jasności, otwieram kolejną zakładkę i nieśmiało wchodzę w pasek wyszukiwania: Czy odstawienie leków przeciwdepresyjnych może prowadzić do manii?

Dziesięć dni temu siedziałem w gabinecie lekarskim i omawialiśmy moje leki.

Przez ostatnie osiem lat, przez większą część moich dwudziestych lat, byłem jednym z… Ponad 550 000 Nowozelandczyków Przepisane leki przeciwdepresyjne.

Do lekarza, który przepisał mi go po raz pierwszy, poszłam, gdy miałam 21 lat, po romantycznym związku, przed wyjazdem za granicę i nie mogłam sobie z tym poradzić. Przepisał mi małą dawkę paroksetyny, leku powszechnie stosowanego w leczeniu depresji. Żaden lek nie jest uniwersalny i czasami trzeba je dostosować, ale ja miałam szczęście. W moim przypadku – wraz z leczeniem i pewnymi zmianami w stylu życia – zadziałało.

A teraz, kilka miesięcy przed ukończeniem 30. roku życia, widzę tę dawną wersję siebie tak, jak widzisz nieznajomego płaczącego w pociągu. Sympatycznie, ale z daleka. Po zażyciu Paroksetyny byłem gotowy doświadczyć życia: trzydzieści lat, zaloty i żadnych narkotyków.

Mówiąc, mój nowy lekarz szybko stukał piórem. Mogą wystąpić pewne objawy odstawieniaPowiedział, radząc mi zmniejszyć dawkę o połowę w ciągu następnych sześciu tygodni, zanim całkowicie odstawię.

wyciągając. Moja kategoryczna niechęć do rutyny i tendencja do zapominania o przyjmowaniu leków przez kilka dni oznaczały, że wiedziałem o tym aż za dobrze. Mdłości. Wahania nastroju. Wstrząsy mózgu przypominają eksplozję małych fajerwerków we wnętrzu czaszki. Niedawno podczas zagranicznej podróży służbowej przeżyłem taki szok, że zemdlałem w supermarkecie w Brisbane, opierając się o stertę czerwonej kapusty.

Wiedziałem, co mnie czeka – przynajmniej tak myślałem. Zrobiłem trochę badań i rozmawiałem z mężczyzną, który studiował medycynę. Przestrzeganie planu stopniowego zmniejszania dawki dałoby mojemu organizmowi mnóstwo czasu na przystosowanie się do nowego poziomu substancji chemicznych. Byłem gotowy trzymać się planu.

Każdy poranek zaczynam od przeżucia pigułki na pół. Jest koloru białego i ma wyraźną literę „O”, przypominającą przycisk zasilania. Zamknięte otwarte. Pozostałe półkola umieszczam z powrotem w srebrnej folii.

Na początku czułem się normalnie. Piątego dnia poczułem lekki ból głowy, ale przypisałem to mrożonej kawie, którą wypiłem na pusty żołądek. Jednak szóstego dnia ból głowy był tak silny, że nie można było go zignorować. Kiedy wróciłem do domu z pracy i odkryłem, że mój kot wykorzystał nową kanapę jako kuwetę, byłem zdenerwowany – być może rozsądna reakcja, ale nie mogłem się jej oprzeć. Siostra do mnie zadzwoniła, a ja nakrzyczałam na nią przez telefon. Uczucie było silniejsze niż zwykle. Uczucie to towarzyszyło mi do snu i czekało na mnie następnego dnia.

Tydzień później byłem na parkingu VTNZ. Wrzuciłem bieg wsteczny i odjechałem, nie oglądając się, uderzając w drzwi pasażera samochodu zaparkowanego bezpośrednio za mną, cierpliwie czekając, aż usłyszę jego dźwięk. Natychmiast zaczęłam płakać. Łzy płynęły mi z oczu, a pomiędzy łkaniami ciężko oddychałam. Drugi kierowca był bardzo wyrozumiały, choć nie przejmował się moim bezpieczeństwem. Wpisałem swoje imię i numer do jej telefonu i wyszedłem stamtąd tak szybko, jak tylko mogłem.

W trzecim tygodniu regularnie spałem mniej niż cztery godziny na dobę. Uważam, że czas jest bardzo cenny i nie należy go marnować. Jest wiele rzeczy, które należy spełnić. Tak, zdarzają się gorączkowe nocne poszukiwania w Internecie. Ale jest też gorączkowe wysyłanie wiadomości do przyjaciół, rodziny i czatów grupowych – 10, 11, 12 na raz. I nagła obsesja na punkcie genealogii, budowanie drzewa genealogicznego ponad 1000 osób w ciągu 48 godzin.

Kiedy mogę spać, sny są kolorowe. Lecę nad polami jasnofioletowej trawy. Przeskakuję portal w czasie i przestrzeni i spotykam księżną Dianę na łyżwach. Jacob Elordi towarzyszy mi w tańcu, ubrany w białą lnianą koszulę i błyszczący klejnot w kształcie zęba.

Internet, mój zawsze wierny towarzysz, mówi mi, że prawdopodobnie będę cierpieć Hipomania – Łagodniejszy kuzyn manii – rzadkie, ale nie bezprecedensowe zdarzenie w objawach odstawienia leków przeciwdepresyjnych. Okres nieprawidłowych i ekstremalnych zmian nastroju, emocji, poziomu energii lub poziomu aktywności.

Kontaktuję się z przyjaciółmi i rodziną i informuję ich, co może się dziać. Obiecują monitorować mój stan i obiecuję ponowną wizytę u lekarza, jeśli mój stan się pogorszy.

Na szczęście po kilku dniach czuję, że powoli wracam na ziemię. Mój sen wrócił do normy. Przestałem aktywnie planować trzy różne wyjazdy zagraniczne. Odłożyła maszynkę do strzyżenia włosów na bok.

Lekarze przepisują leki przeciwdepresyjne ponad 10% populacji Nowej Zelandii, jednak poza żargonem medycznym w czasopismach naukowych istnieje luka w miejscu, w którym powinny znaleźć się nasze historie.

Moja historia to tylko jedna historia. Nie jest to ani poradnik, ani przestroga. Na pewno nie jest to porada lekarska.

Jeśli już, mam nadzieję, że będzie to zaproszenie do podzielenia się większą ilością tajników naszego zdrowia psychicznego – dobrych, złych i dziwnych.

Dzielenie się to sposób, w jaki przypominamy sobie, że wszyscy jesteśmy tylko bezwłosymi małpami na wirującej skale, próbującymi wykonać swoje zadanie najlepiej, jak potrafimy. Dzielenie się oznacza uświadomienie sobie, że nie musimy tego robić sami.

Moja historia może nie brzmieć tak jak twoja, a twoja może mieć znacznie mniej Jacoba Elordiego niż moja, ale myślę, że o to właśnie chodzi.