Zdaniem ekspertów: strach przed „cyfrową nekromancją” jest przesadny

Generatywna sztuczna inteligencja – obejmująca duże modele językowe (LLM), np CzatGPT Ale także generatory zdjęć i wideo, takie jak D·E2 – Opłaty, które stały się znane jako „Cyfrowa nekromancja„, przywołując zmarłych na podstawie pozostawionych przez nich cyfrowych śladów.

Dyskusje na temat cyfrowej nekromancji zostały po raz pierwszy wywołane w 2010 roku wraz z postępem w dziedzinie wyświetlania wideo („głęboka fałszywka” Technology), która doprowadziła do odrodzenia Bruce’a Lee, Michaela Jacksona i Tupaca Shakura. Doprowadziło to również do pojawienia się w filmach po jego śmierci Carrie Fisher i Petera Cushingamiędzy innymi.

Początkowo pojawienie się generatywnej sztucznej inteligencji ograniczało się do firm zajmujących się produkcją filmową i muzyczną z głębokimi kieszeniami, rozszerzając dostęp do technologii stosowanych do reanimacji tych i innych gwiazd dla wszystkich.

Jeszcze zanim ChatGPT pojawił się w świadomości publicznej pod koniec 2022 r., jeden użytkownik korzystał już z LLM OpenAI, aby porozmawiać ze swoją zmarłą narzeczoną Na podstawie jej SMS-ów i e-maili.

Widząc potencjał, szereg startupów takich jak Tutaj następny I Replika Uruchomiliśmy generatywną sztuczną inteligencję, aby przywrócić życie bliskim osobom pogrążonym w żałobie.

Dla niektórych technologia ta wydaje się przekraczać granicę kulturową i być może moralną Wiele osób odczuwa głęboki niepokój Z myślą, że możemy rutynowo wchodzić w interakcję z cyfrowymi symulacjami zmarłych. W rezultacie czarna magia nekromancji wspomaganej przez sztuczną inteligencję jest postrzegana z podejrzliwością.

Może to martwić niektórych ludzi.

Ale jako socjolodzy pracujący nad praktykami kulturowymi Pamięć i pamięćktórzy byli Doświadcz wskrzeszania zmarłych za pomocą generatywnej sztucznej inteligencjiUważamy, że nie ma powodów do niepokoju.

Nowa mroczna sztuka czy bardziej codzienność?

Ciągłe kontakty ze zmarłymi poprzez teksty, obrazy i artefakty są powszechne – stanowią część naszego życia z innymi, zarówno żywymi, jak i umarłymi.

Ludzie od dawna przywiązują wagę sentymentalną do podobizny i pomników, aby zatrzymać przy sobie zmarłych. Choć malowanie portretu nie jest już wówczas powszechnie przyjętym sposobem upamiętniania zdjęć bliskich, Rozprzestrzenianie się fotografii w XIX wieku Szybko stała się alternatywnym sposobem przechowywania zmarłego.

border-frame=”0″ zezwolenie=”akcelerometr; automatyczne odtwarzanie; zapis do schowka; zaszyfrowane multimedia; żyroskop; obraz w obrazie; udostępnianie sieci”allowfullscreen>

MDziś każdy z nas ma zdjęcia i filmy swoich dawnych bliskich, do których wracamy jako wspomnienia i pocieszenie. I oczywiście, Jak sławni ludzieOn pracuje Albo zostań Sprzedawano je w celu konserwacji – często na ich prośbę – tak długo, jak długo rejestrujemy historię. Pomniki sakralne Międzykulturowość przedstawia tylko jeden przypadek.

Jeśli chodzi o generatywną sztuczną inteligencję, na świecie nie dzieje się nic konkretnego. Szybkość, z jaką wykorzystano potencjał nekromancji sztucznej inteligencji, mówi nam wiele o tym, jak dobrze technologia może rozwiązać nasze istniejące praktyki żałoby, pamiętania i upamiętniania – zamiast je „zakłócać” lub „zmieniać”.

Ale czy sztuczna inteligencja nie jest inna?

Startupy AI w tej dziedzinie opierają się na wcześniejszych projektach typu „zrób to sam”, aby przywrócić bliskich Wykorzystanie generatywnej sztucznej inteligencji. Wykorzystując pisma (np. w mediach społecznościowych i e-mailach), nagrania dźwiękowe przemówień oraz przesłane przez klientów zdjęcia i filmy bliskich osób, trenują modele sztucznej inteligencji, które umożliwiają interakcję z nimi po ich śmierci za pomocą obrazu, dźwięku i tekst. .

Jak zauważyła Debra Bassett, który intensywnie badał cyfrowe życie pozagroboweniektórzy przeciwnicy takiego wykorzystania sztucznej inteligencji oświadczyli, że obawiają się, że ożywieni ludzie mogą być zmuszeni do powiedzenia rzeczy, których nie robili za życia, i zamiast tego odegrali cudzy tekst. Bassett martwi się tym, że zmarli są „zabijani”.Bałwan„Z naruszeniem ich integralności.

Jest to oczywiście możliwe, ale zawsze powinniśmy rozpatrywać te kwestie indywidualnie. Generalnie jednak trzeba pamiętać, że cały czas fantazjujemy i inicjujemy rozmowy ze zmarłymi.

W chwilach kryzysu lub radości myślimy o tym, co mogli nam powiedzieć ci, których straciliśmy, jakie mogli mieć postawy i zachętę, jaką mogli nam zaoferować w związku z wyzwaniami i osiągnięciami teraźniejszości.

Obrazy, teksty i artefakty, takie jak rzeczy z przeszłości lub cenne pamiątki, od dawna są mediami użytecznymi w tego typu komunikacji, a nowe technologie, ostatnio kamery i urządzenia rejestrujące, zawsze sprawiały, że takie media były łatwiej i szerzej dostępne.

Inni, zastanawiając się nad dziwnością spotkań ze zmarłymi, przywróconymi do cyfrowej interakcji z nami, argumentują, że ci, którzy się komunikują, tak naprawdę wcale nie są martwi, ale raczej Oszustwa.

Odbywa się to w sposób wyzysku i w tajemnicy, jak ma to miejsce w przypadku szarlatanów Wiktoriański ruch odrodzenia duchowego jest uzbrojony we własne tablice OuijaTo oczywiście stanowi duży problem.

Jednak znowu musimy pamiętać, że zazwyczaj nie traktujemy naszych osobistych listów, zdjęć czy filmów wideo zmarłych tak, jakby te same nagrania należały do ​​naszych bliskich. Zamiast tego używamy ich jako kanałów prowadzących do ich wspomnień, zastępując je agentami, za pośrednictwem których możemy myśleć lub komunikować się. Sugerowanie, że rutynowo ulegamy dezorientacji lub oszukujemy się w kwestii takich mediów, jest nieporozumieniem.

Dlatego też obawy opinii publicznej dotyczące nekromancji cyfrowej są mocno przesadzone: kiedy za bardzo skupimy się na jej dziwnych i złowrogich aspektach, uwarunkowujemy filozofa Ludwiga Wittgensteinatracimy z pola widzenia sposób, w jaki te nowe technologie przemawiają i dopasowują się do tego, czym my, ludzie, już jesteśmy i co robimy.

Michaela MayeraProfesor Socjologii, Uniwersytet w Liverpoolu; Deepanjan SahaDoktorat z socjologii, Uniwersytet w Liverpoolu; Philipa Davida BrookeraWykładowca socjologii, Uniwersytet w LiverpooluI Terence’a Hengastarszy wykładowca socjologii, Uniwersytet w Liverpoolu

Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa Na licencji Creative Commons. Przeczytać Oryginalny artykuł.