Wytyczne dotyczące monitorowania powikłań płucnych po pediatrycznym HSCT

Istnieją różnice w praktykach monitorowania zdrowia płuc u dzieci po przeszczepieniu hematopoetycznych komórek macierzystych (HSCT) ze względu na brak wystandaryzowanych wytycznych i różnice w dostępie do zasobów diagnostycznych.¹

Wyniki pochodzą z ankiety opublikowanej w Raporty o raku oraz pokazanie, że w przyszłych badaniach należy zbadać kilka priorytetowych obszarów w celu poprawy jakości wytycznych klinicznych dotyczących tego, kiedy i jak monitorować tych pacjentów w tej populacji wysokiego ryzyka.

Badanie to ujawnia różnice w badaniach przesiewowych pod kątem powikłań płucnych HSCT wśród dzieci. Regularne i skuteczne badania przesiewowe wśród dzieci, które przeżyły HSCT, mogą zmniejszyć niepożądane skutki późnych powikłań płucnych i prowadzić do poprawy jakości życia i przeżycia. Konieczne są dalsze badania, aby określić optymalny protokół badań przesiewowych, w tym rolę nowych testów, takich jak MBW” – napisali autorzy badania pod kierunkiem dr Shivanthana Shanthikumara.

HSCT to ugruntowana metoda leczenia pacjentów z chorobami nowotworowymi i niezłośliwymi oraz chorobami płuc. Zdolność do dokładnego wczesnego wykrywania powikłań płucnych jest kluczowym krokiem w poprawie wyników długoterminowych, ponieważ choroby płuc są główną przyczyną zachorowalności i śmiertelności w późnym okresie. Aktualne wytyczne dotyczące monitorowania powikłań płucnych po HSCT zawierają sprzeczne zalecenia co do tego, jakie badania należy wykonać i ich częstotliwość, a nie zawierają zaleceń dla pacjentów, którzy nie są w stanie wykonać testów czynnościowych płuc.

Z tego powodu przeprowadzono elektroniczną ankietę internetową wśród lekarzy HSCT i pulmonologów dziecięcych w celu określenia zakresu obecnej praktyki w monitorowaniu powikłań płucnych HSCT u dzieci.

Korzystając z publicznie dostępnych danych, wygenerowano listę ośrodków HSCT w Stanach Zjednoczonych i Australii, a jeden lekarz HSCT i jeden pulmonolog dziecięcy z każdego ośrodka zostali poproszeni o wypełnienie elektronicznej ankiety. Ta ankieta została przeprowadzona w Electronic Research Data Collection (REDCap), aplikacji internetowej, która przechwytuje dane wykorzystane w badaniu.

Ankieta składała się z 37 pytań, które zostały podzielone na 6 obszarów, w tym ogólne dane demograficzne, standardowe badania kontrolne, badanie czynnościowe płuc, obrazowanie, dostęp do pulmonologii dziecięcej oraz inwazyjne badania diagnostyczne. Ponieważ dane nie były dystrybuowane normalnie, badacze przetestowali powiązania za pomocą testu Manna Whitneya, używając s Wartości < 0,05 są uważane za znaczące. Wszystkie analizy statystyczne przeprowadzono przy użyciu GraphPad Prism, wersja 6.01.

Łącznie 115 uczestników ankiety zostało rozdzielonych do 68 różnych ośrodków HSCT w dniu 14 października 2019 r. Ankieta została skierowana zarówno do lekarza HSCT, jak i pulmonologa dziecięcego w 47 ośrodkach, lekarz HSCT tylko w 12 ośrodkach, a pulmonolog dziecięcy tylko w 9 centra. Do końca otrzymano 40 (34,8%) odpowiedzi, z których wszystkie były kompletne i uwzględnione w analizie.

Pod względem demograficznym 33 z 40 (82,5%) uczestników pochodziło ze Stanów Zjednoczonych, a 25 (62,5%) to pulmonolodzy dziecięcy. Każdy respondent pracował w ośrodkach, które wykonywały allogeniczne i autologiczne HSCT oraz pracował w ośrodkach, które wykonywały HSCT ze wskazań nowotworowych. Następnie 36 z 40 uczestników (90%) wykonało go również z powodu niedoboru odporności/nieprawidłowego układu odpornościowego, a 34 (80%) z powodu hemoglobinopatii.

Większość respondentów (n = 27, 67,5%) zgłosiła, że ​​w ich placówce istnieje protokół oceny powikłań płucnych HSCT u dzieci, ale 20% (n = 8) nie zgłosiło żadnego protokołu. Reszta uczestników nie była pewna, czy w ich ośrodku istnieje protokół. Pulmonolodzy i lekarze HSCT generalnie odpowiedzieli na to samo pytanie (64% vs 73,3%, s = 0,68). Dokładnie połowa uczestników uznała, że ​​ich stanowisko dobrze lub bardzo dobrze pasuje do ich protokołu (n = 20; 50%). Jednak było 10 uczestników (25%), którzy zgłosili słabe lub umiarkowane przestrzeganie zaleceń. Nie było różnicy w odpowiedziach między pulmonologami a lekarzami HSCT (s = 0,56). Ponadto 17 uczestników (42,5%) stwierdziło, że rodzaj HSCT (autologiczny lub allogeniczny) miał wpływ na protokół monitorowania, podczas gdy 15 (37,5%) nie. Ponad połowa respondentów (n = 40, 57,5%) stwierdziła, że ​​wskazanie do HSCT nie miało wpływu na protokół monitorowania.

Najczęstszymi testami czynnościowymi płuc wykonywanymi przed HSCT była dyfuzja pojemności płuc na tlenek węgla u 38 osób (95%) i spirometria u 37 (92,5%). Większość respondentów (95%) podało rutynowe testy czynnościowe płuc po HSCT, a pulsometria została podana przez uczestników jako badanie dodatkowe (5%), podczas gdy podtlenek azotu częściowo wydechowy odnotowano w 1 (2,5%).

Częstość badań czynnościowych płuc po HSCT wykonywano co 3 miesiące (n = 14, 35%) lub 6 miesięcy (n = 12, 30%) w pierwszym roku po HSCT, co 6 miesięcy (n = 13, 32,5%) lub 12 miesięcy (n=13, 32,5%) w drugim roku po HSCT, a następnie co 12 miesięcy (n=21, 52,5%). Nie odnotowano istotnych różnic między odpowiedziami pulmonologów i lekarzy HSCT w żadnym z tych punktów czasowych.

W przypadku pacjentów z rozpoznanymi powikłaniami płucnymi większość ośrodków wykonywała badania czynnościowe płuc co 3 miesiące (n=21, 52,5%). U pacjentów z rozpoznaną GVHD wykonywano również badania czynnościowe płuc co 3 miesiące (n = 18, 45%). Testy czynnościowe płuc były interpretowane przez pulmonologów dziecięcych we wszystkich ośrodkach, ale 3 (7,5%) respondentów zgłosiło, że dorośli pulmonolodzy czasami interpretują testy.

Poza testami czynnościowymi płuc najczęstszym testem był test 6-minutowego marszu (n=21, 52,5%). U pacjentów w wieku poniżej 5 lat najczęstszym testem było zastosowanie klinicznych objawów podmiotowych i przedmiotowych u 34 uczestników (85%) oraz tomografii komputerowej u 21 pacjentów (52,5%). Następnie 6 respondentów (15%) zgłosiło stosowanie konwencjonalnych testów czynnościowych płuc w tej grupie wiekowej, 1 (2,5%) stosował 6 MW, a kolejny 1 (2,5%) stosował wysycenie tlenem. Ponadto większość respondentów stwierdziła, że ​​przed HSCT wykonano tomografię komputerową klatki piersiowej (n=21, 52,5%). Większość zgłaszała, że ​​nie nawracają rutynowo po HSCT (n = 26, 65%).

Podczas oceny pulmonologii dziecięcej stwierdzono, że wszystkich 15 ankietowanych pulmonologów pracowało w ośrodku z dostępem do pulmonologii dziecięcej. Wykazano stosunkowo równy rozkład między osobami odpowiadającymi na leczenie, które nie zgłosiły rutynowego skierowania do pulmonologii pediatrycznej (n = 21, 52,5%) i rutynowego skierowania (n = 19, 47,5%). Zaobserwowano również równy rozkład tego, czy ośrodki mają określonego lekarza pulmonologa dla tej grupy pacjentów, przy czym 21 (52,5%) ma lekarza określonego, a 19 (47,5%) nie. Nie zgłoszono żadnego istotnego związku między obecnością wyznaczonego pulmonologa a posiadaniem przez ośrodki protokołu monitorowania powikłań i zgłaszania przestrzegania protokołu.

Każdy respondent był częścią ośrodka z dostępem do bronchoskopii. Wszystkie dotyczyły pacjenta, który przeszedł płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe. Ponadto prawie wszyscy respondenci wcześniej opiekowali się pacjentem, który przeszedł biopsję płuca (95%). W większości przypadków wyszukiwanie dotyczyło zarówno infekcji, jak i chorób niezakaźnych (85%). Zastosowano różne techniki biopsji, z których najczęstszą była biopsja torakoskopowa u 29 uczestników (72,5%). Inne rodzaje biopsji obejmowały otwartą biopsję chirurgiczną (57,5%), biopsję przeztchawiczą (25%), interwencyjną biopsję pod kontrolą radiologiczną (20%) oraz biopsję wewnątrzoskrzelową pod kontrolą USG (7,5%). Pozostałe 5% nie było opłacalne.

„Równocześnie z tymi badaniami istnieje wyraźna i pilna potrzeba opracowania ustandaryzowanych wytycznych klinicznych w tym obszarze, biorąc pod uwagę wykonalność jak najszerszego wdrożenia, szczególnie w odniesieniu do nierównego podziału zasobów. Wytyczne te można wyprowadzić z rygorystycznego przeglądu systematycznego „Wytyczne te prawdopodobnie zmniejszą rozbieżności w opiece i doprowadzą do poprawy wyników klinicznych u dzieci, które przeżyły HSCT” – dodali autorzy badania.

Odniesienie:

Shanthikumar S, Gower WA, Abts M i in. Nadzór pulmonologiczny w przeszczepianiu pediatrycznych krwiotwórczych komórek macierzystych: badanie multidyscyplinarne. Przedstawiciel raka (Hoboken). 2022; 5 (5): e1501. doi: 10.1002/cnr2.1501