Warunki handlowe | Co Polska mówi nam o ideologii

Cotygodniowa kolumna pisana przez twardogłowego pisarza zajmującego się ekonomią polityczną musi nieustannie walczyć, aby nie okazała się nudna, gadatliwa lub, co gorsza, źle udokumentowana. Ostatecznie ekonomia polityczna rozwija się w bardzo wolnym tempie i niekoniecznie nadaje się do cotygodniowego cyklu informacyjnego. Dlatego w tym tygodniu zdecydowałam się na grę słów.

Film opowiada o dwóch aktywnych politycznie braciach z Kerali – jednym związanym z czymś, co wydaje się być Partią Kongresową, a drugim lewicowcem – którzy nieustannie angażują się w autodestrukcyjną walkę, podczas gdy jego rodzice cierpią psychicznie i finansowo. W jednej scenie brat skłaniający się ku Partii Kongresowej oskarża swojego lewicowego brata o uciekanie się do międzynarodowego dyskursu politycznego, gdy rzuca mu wyzwanie w lokalnych kwestiach politycznych. Ci, którzy znają lewicę w Indiach, zgadzają się, że jest to uzasadniona krytyka lewicowców. Lewicowy brat drwi ze swojego prawicowego rywala i odpowiada, że ​​ten nie może rozmawiać o polityce międzynarodowej, bo się na niej nie zna.

Tutaj brat konferencyjny rzuca mu wyzwanie, mówiąc:Polskalinto sambhavicho„(Co się wydarzyło w Polsce)”

sandisam „Ten film powstał w 1991 roku, zaledwie dwa lata po tym, jak ruch Solidarność poprowadził powstanie ludowe i obalił reżim komunistyczny w Polsce, jednym z najważniejszych państw satelickich Związku Radzieckiego, aby rzucić wyzwanie komunistycznym fanatykom na temat Polski po upadku bloku socjalistycznego było kwestionowanie ich racji bytu. Lewicowy brat jest właśnie tym”.Pati Polish ni Oraksharam Mindaruthu! Enikathisztamala(Nie mów ani słowa o Polsce! Nie podoba mi się to.)” – powiedział podczas załamania, zanim oboje doszli do walki na pięści.

chwila sandisam Całkiem słuszna jest krytyka doktryny lewicy w Kerali, posługując się analogią do Polski, jednak sama doktryna nie jest czymś, co dotyka tylko mniej wykształconych żołnierzy ideologii politycznych.

Możemy to udowodnić na podstawie innej historii z samej Polski, o której autor dowiedział się podczas autobiograficznego wywiadu z Amartyą Senem. Dom na świecieW pewnym miejscu książki Sen opowiada o wymianie poglądów z Oskarem Lange w Cambridge w 1956 roku. Lange, polskiego pochodzenia, należał do najsłynniejszych ekonomistów marksistowskich i był uważany za autorytet w dziedzinie socjalistycznych metod planowania.

Lang omawiał z Senem, jak polski rząd z pomocą Związku Radzieckiego zbudował niedaleko Krakowa ogromne miasto przemysłowe zwane Nową Hutą (dosłownie Nowa Huta Stali), aby zaszczepić wśród ludzi postępową ideologię. Lange powiedział senatorowi, że huta, której nazwa pochodzi od Huty Włodzimierza Lenina i której produkcja przekracza potrzeby całej Polski, nie ma ekonomicznego sensu, gdyż surowce trzeba sprowadzać z daleka.

Jednak decyzję o budowie fabryki podjęto, ponieważ „Kraków był bardzo reakcyjnym miastem, z długą historią związaną ze skrajną prawicą, która nie walczyła właściwie z nazistami” – Lange powiedział Senowi, wyjaśniając, że decyzję podjęto ze względu na nowoczesne miasto przemysłowe „z dużą liczbą proletariatu” było tym, czego potrzebował Kraków”. Lange twierdził, że pomysł się udał i że „ludzie w Krakowie już zaczynają być mniej reakcyjni”. Sen wspomina, że ​​nie przekonał go argumentacja Langego, którą uznał za „zbyt zagmatwaną i stereotypową”.

Historia udowodniła, że ​​sceptycyzm Sena był słuszny, a determinizm ekonomiczny Langa błędny. Zamiast stać się bastionem ideologii komunistycznej, Nowa Huta wyłoniła się jako centrum polityki antykomunistycznej i wywołała szok tektoniczny, który przyczynił się do upadku całego obozu socjalistycznego. Jedną z najsłynniejszych walk w Nowej Hucie była mobilizacja samych „wiernych” z klasy robotniczej przeciwko planom reżimu komunistycznego usunięcia drewnianego krzyża, który czcili w miejscu kościoła w mieście. Karol Józef Wojtyła, katolicki ksiądz, który zapoczątkował tradycję odprawiania mszy o północy w rzekomo ateistycznym mieście, był papieżem Janem Pawłem II w latach 1978–2005.

W swojej książce The Age of Extremes historyk Eric Hobsbawm napisał: „Z politycznego punktu widzenia Europa Wschodnia była słabym punktem systemu sowieckiego, a Polska (i w mniejszym stopniu Węgry) była najsłabszym punktem systemu. Opinia publiczna w Polsce była zjednoczona „W przeważającej mierze nie tylko z powodu nienawiści do reżimu, ale także z powodu jego umyślnego antyrosyjskiego (i antyżydowskiego) polskiego nacjonalizmu i rzymskokatolickiego”.

Ideologiczna arogancja, która doprowadziła komisarzy do wiary, że sprawiedliwe czynniki ekonomiczne są w stanie zatriumfować nad wszystkimi innymi sprzecznościami w celu zachowania socjalizmu, nie była cechą charakterystyczną tej czy innej ideologii. Historia jest pełna takich przypadków, w których potężni politycy często wierzą, że jedyne sprzeczności, które mają znaczenie, to te, które wydają się zidentyfikować i rozwiązać, a wszystko inne jest nieistotne. Historia wielokrotnie pokazała nam, że takie deterministyczne myślenie jest błędne.

Jeśli dodamy bardziej współczesny i prowokacyjny przykład, zobaczymy niemal podobny zakres nastrojów w relacjach z wyników wyborów w okręgu wyborczym Faizabad, obejmującym Ajodhję. BJP wierzyła, że ​​ma bezpieczeństwo polityczne nie tylko w Faizabadzie, ale w całym Uttar Pradesh, ponieważ po długotrwałym sporze zbudowała świątynię Ram i że cały stan w przeważającej mierze zagłosuje na Hindutvę.

Wyborcy najwyraźniej myśleli inaczej. Z pewnością równie błędne byłoby dojście do przeciwnego wniosku, że strata BJP w Ajodhji z konieczności stanowi mandat przeciwko Hindutvie i BJP.

Polska i Ajodhja uczą nas tej samej lekcji na temat ideologii i jej praktyk politycznych. Każdy z nich może obrać zupełnie inną ścieżkę niż ta, w którą chwilowo oszukują nas nasze przekonania.

Roshan Kishore, redaktor ds. danych i ekonomii politycznej w indyjskiej gazecie Heat, pisze cotygodniową kolumnę na temat stanu gospodarki kraju i jego implikacji politycznych i odwrotnie.