Uniemożliwianie afgańskim sportowcom uprawiania sportu w obawie przed zagrożeniami ze strony talibów

Determinacja Noury ​​w uprawianiu sportu była tak wielka, że ​​przez lata przeciwstawiała się sprzeciwowi rodziny. Bicie matki i wyśmiewanie sąsiadów nie przeszkodziło jej w uprawianiu ukochanego sportu.

Ale 20-letnia Afganka nie mogła rzucić wyzwania talibskim władcom w jej kraju. Nora i inne kobiety nie tylko zakazały uprawiania sportu dla kobiet i dziewcząt, ale zastraszają i nękają te, które kiedyś uprawiały sport, często odstraszając je nawet od uprawiania sportu prywatnie.

Nora jest zdruzgotana. „Nie jestem już tą samą osobą” – powiedziała. „Odkąd przybyli talibowie, czuję się, jakbym umarł”.

Wiele dziewcząt i kobiet, które uprawiały różne sporty, powiedziało Associated Press, że były zastraszane przez talibów wizytami i telefonami ostrzegającymi je przed uprawianiem ich sportu. Kobiety i dziewczęta rozmawiały pod warunkiem zachowania anonimowości w obawie przed dalszymi groźbami.

Pozowali dla fotografa AP, aby zrobił im zdjęcia ze sprzętem e-sportowym, który kochali. Ukrywali swoją tożsamość za pomocą burek, kocowych szat i jarmułek, które całkowicie zakrywały twarze, pozostawiając jedynie siatkę, przez którą można było ich zobaczyć. Zwykle nie nosiły burki, ale powiedziały, że teraz noszą ją czasami, kiedy wychodzą i chcą pozostać anonimowe i uniknąć nękania.

Zakaz uprawiania sportu jest częścią eskalacji talibskiej kampanii restrykcji, która zakończyła życie dziewcząt i kobiet.

Od przejęcia Afganistanu w sierpniu 2021 r. talibowie uniemożliwiają dziewczętom uczęszczanie do gimnazjów i liceów. W zeszłym miesiącu wydali także wszystkie kobiety z uniwersytetów.

Talibowie wymagają od kobiet zakrywania włosów i twarzy w miejscach publicznych oraz zabraniają im chodzenia do parków i na siłownie. Poważnie ograniczyli kobietom możliwość pracy poza domem, a ostatnio zabronili organizacjom pozarządowym zatrudniania kobiet, co może utrudnić przepływ niezbędnej pomocy.

Jeszcze przed rządami talibów wielu członków głęboko konserwatywnego społeczeństwa afgańskiego sprzeciwiało się sportom kobiet, ponieważ postrzegano je jako obrazę skromności i roli kobiet w społeczeństwie. Jednak poprzedni rząd wspierany na arenie międzynarodowej miał programy promujące sport kobiet, kluby szkolne, ligi narodowe kobiet i drużyny w wielu dyscyplinach sportowych.

20-letnia artystka mieszanych sztuk walki wspomina, jak w sierpniu 2021 r. rywalizowała w lokalnych mistrzostwach kobiet na siłowni w Kabulu. Wśród publiczności i uczestników rozeszła się wieść, że nacierający talibowie znajdują się na obrzeżach miasta. Wszystkie kobiety i dziewczęta wybiegły z sali. To były ostatnie zawody, w których Sarina grała.

Powiedziała, że ​​kilka miesięcy później próbowała udzielać dziewczynom prywatnych lekcji. Ale bojownicy talibów wtargnęli na salę gimnastyczną, w której trenowali, i aresztowali ich wszystkich. Sarina powiedziała, że ​​dziewczyny były upokarzane i wyśmiewane podczas zatrzymania. Po mediacji starszych zostali zwolnieni po złożeniu obietnicy, że nie będą już uprawiać sportu.

Nadal ćwiczy w domu i czasami uczy swoich bliskich przyjaciół.

„Życie stało się dla mnie bardzo trudne, ale jestem wojowniczką, więc będę nadal żyć i walczyć” – powiedziała.

Mishwanai, rzecznik organizacji sportowej talibów i Narodowego Komitetu Olimpijskiego, powiedział, że władze szukają sposobu na wznowienie sportu dla kobiet poprzez budowę oddzielnych obiektów sportowych. Ale nie określił ram czasowych i powiedział, że potrzebne będą na to fundusze. Władze talibów wielokrotnie składały podobne obietnice, aby umożliwić dziewczętom w klasie 7 i wyższej powrót do szkoły, ale nadal tego nie zrobiły.

Nora przez całe życie napotykała opór, próbując uprawiać sport.

Wychowany w biednej dzielnicy Kabulu przez rodziców, którzy wyemigrowali z prowincji, Noura zaczął grać w piłkę nożną razem z lokalnymi chłopcami na ulicy. Gdy miała dziewięć lat, została odkryta przez trenera i za jego namową dołączyła do młodzieżowej drużyny dziewcząt.

Trzymała to w tajemnicy przed wszystkimi oprócz swojego ojca, ale jej wyjątkowy talent rozwiał jej przykrywkę. W wieku 13 lat została uznana za najlepszą piłkarkę w swojej grupie wiekowej, a jej zdjęcie i nazwisko zostały wyemitowane w telewizji.

„Na całym świecie, kiedy dziewczyna staje się sławna i jej zdjęcie pokazuje się w telewizji, jest to dla niej dobry dzień i jest u szczytu szczęścia” – powiedziała. „Dla mnie ten dzień był bardzo słodko-gorzki i był początkiem gorszych dni”.

Rozwścieczona matka uderzyła ją i krzyknęła, że ​​nie wolno jej grać w piłkę nożną. Nadal grała w tajemnicy, ale została ponownie zdemaskowana, gdy jej drużyna zdobyła mistrzostwo kraju, a jej wizerunek pojawił się w wiadomościach. Matka znów ją uderzyła.

Jednak wkradłem się na ceremonię wręczenia nagród. Zalała się łzami na scenie, gdy publiczność wiwatowała. „Po prostu wiedziałam, że płaczę z powodu samotności i ciężkiego życia, jakie miałam” – powiedziała.

Kiedy się o tym dowiedziała, jej matka podpaliła jej strój piłkarski i buty.

Noura porzucił piłkę nożną, ale potem przeszedł na boks. W końcu, powiedziała, jej matka ustąpiła, zdając sobie sprawę, że nie może powstrzymać jej od ćwiczeń.

Powiedziała, że ​​w dniu, w którym talibowie wkroczyli do Kabulu, jej trener zadzwonił do jej matki i powiedział, że Noura musi jechać na lotnisko, żeby wywieźć ją z kraju. Noura powiedziała, że ​​jej matka nie przekazała wiadomości, ponieważ nie chciała, żeby odeszła. Kiedy dowiedziała się o liście – za późno na ucieczkę – Nora powiedziała, że ​​podcięła sobie żyły i musiała zostać zabrana do szpitala.

„Świat stał się dla mnie ciemny” – powiedziała.

Trzy miesiące później ktoś, kto przedstawił się jako członek talibów, zadzwonił do rodziny i groził im. „Pytali: ‚Dlaczego ćwiczysz?’ Sport jest zabroniony” — wspomina.

Przerażona opuszcza Kabul, przebierając się w burkę i udając się do rodzinnego miasta. W końcu wraca, ale wciąż się boi.

„Nawet jeśli moje życie było trudne, wierzyłam w siebie i wiedziałam, że z wysiłkiem mogę zrobić wszystko, co chcę” – powiedziała. „Teraz nie mam już wielkich nadziei”.