UE przegra wojnę z Polską i udowodni, że mieliśmy rację wyjeżdżając

Rzeczywiście, niemal zabawnie jest patrzeć, jak wybitni politycy z Włoch (stosunek długu do PKB 155 procent) i Francji (stosunek długu do PKB 115 procent) grożą sankcjami finansowymi przeciwko jednej z najbardziej udanych i stabilnych gospodarek świata. Wydaje się, że nie zdają sobie sprawy, że kurczące się, zadłużone gospodarki nie mogą napędzać nisko zadłużonych gospodarek rozwijających się.

Z własną walutą i bankiem centralnym oraz skromnymi pożyczkami Bruksela nie może nawet liczyć na to, że Europejski Bank Centralny wykona za nią brudną robotę, jak to zrobił w Grecji i we Włoszech. Wyciągarki nie służą do ciągnięcia.

To prawda, że ​​grzywny będą boleć. Ale nawet utrata 40 miliardów euro rocznie w unijnych pieniądzach nie zrobiłaby znaczącej różnicy w gospodarce o PKB przekraczającym 600 miliardów euro.

Podobnie jak w przypadku Brexitu, Bruksela zdecydowanie przecenia swoją rolę, lekkomyślnie zakładając, że kraj będzie tak przerażony, że poczyni konieczne ustępstwa.

Mimo to Polska w najbliższym czasie nie wyjdzie z Unii Europejskiej i prawdopodobnie nigdy nie wyjdzie. Opiera się na dostępie do jednolitego rynku o wiele bardziej niż kiedykolwiek miała Wielka Brytania. Odrodzenie gospodarcze w dużej mierze zależy od uprzemysłowienia rynku Unii Europejskiej.

Zwłaszcza niemieccy giganci przemysłowi zapełnili przygraniczne regiony fabrykami, aby skorzystać z młodej, wykwalifikowanej i stosunkowo taniej siły roboczej.

Twarda polityka Polexitu wiązałaby się z ogromnymi wyzwaniami. I oczywiście Unia Europejska jest nadal bardzo popularna wśród swoich wyborców.

Jednak UE toczy bitwę, którą ostatecznie przegra. A na dłuższą metę Polska może od razu przegrać.