Uczucie zmęczenia fizycznego zapowiada śmierć u osób starszych

Jak wynika z badań opublikowanych dziś w Journal of Gerontology: Medical Sciences przez epidemiologów z Uniwersytetu w Pittsburghu. Jest to pierwsze badanie, w którym ustalono postrzegane wyczerpanie fizyczne jako wskaźnik przedwczesnej śmiertelności.

Starsi dorośli, którzy uzyskali wyższe wyniki pod względem tego, jak bardzo czuliby się zmęczeni lub wyczerpani po zajęciach, byli dwa razy bardziej narażeni na śmierć w ciągu następnych 2,7 lat niż ich rówieśnicy, którzy uzyskali niższe wyniki. Oceniono zmęczenie dla szeregu czynności z wykorzystaniem powieści Skala zmęczenia Pittsburgha.

Dr Nancy W. Glenn, profesor nadzwyczajny na wydziale epidemiologii na Uniwersytecie w Pittsburghu Graduate School of Public Health. Źródło: Uniwersytet w Pittsburghu

„To pora roku, kiedy ludzie podejmują noworoczne postanowienia – i robią sobie przerwę – aby uzyskać więcej aktywności fizycznej” – powiedziała główna autorka Nancy W. zdrowie. „Mam nadzieję, że nasze wyniki dostarczą zachęty do trzymania się celów związanych z ćwiczeniami. Poprzednie badania sugerują, że większa aktywność fizyczna może zmniejszyć zmęczenie człowieka. Nasze badanie jako pierwsze łączy silniejsze zmęczenie fizyczne z wczesną śmiercią. i dłuższe życie.”

Glenn i współpracownicy podawali Pittsburgh Fatigue Scale 2906 uczestnikom w wieku 60 lat lub starszych w ramach Long-Life Family Study, międzynarodowego badania, które śledzi członków rodziny z dwóch pokoleń. Uczestnicy ocenili w skali od 0 do 5, jak bardzo są zmęczeni lub wyobrażali sobie, że niektóre czynności – takie jak spokojny 30-minutowy spacer, lekkie prace domowe lub ciężkie prace w ogrodzie – mogą ich zmęczyć.

Doszedłem do wniosku, że kontynuowałem tę pracę pod koniec 2019 r., aby uniknąć zwiększonego wpływu śmiertelności z COVID-19 pandemii, co dało zespołowi średnio 2,7 lat danych dla każdego uczestnika. Po uwzględnieniu różnych czynników wpływających na śmiertelność, takich jak depresja, współistniejąca lub wcześniej istniejąca choroba mięśni, wiek i płeć, zespół odkrył, że uczestnicy, którzy uzyskali wynik 25 lub więcej w skali Pittsburgha zmęczenia, byli 2,3 razy bardziej narażeni na śmierć. Po 2,7 roku od wypełnienia skali, w porównaniu z ich rówieśnikami, którzy uzyskali mniej niż 25 punktów.

„Istnieją badania pokazujące, że ludzie, którzy zwiększają swoją aktywność fizyczną, mogą zmniejszyć stopień zmęczenia” – powiedział Glenn, epidemiolog zajmujący się aktywnością fizyczną. „Jednym z najlepszych sposobów na zwiększenie aktywności fizycznej – co oznacza po prostu więcej ruchu – jest wyznaczenie możliwych do opanowania celów i rozpoczęcie rutyny, takiej jak regularne spacery lub zaplanowane ćwiczenia”.

Glenn powiedziała, że ​​poza powiązaniem skrajnego zmęczenia z przedwczesną śmiercią, badanie pokazuje wartość Pittsburgh Fatigue Scale, którą ona i jej współpracownicy opracowali w 2014 roku. Od tego czasu została przetłumaczona na 11 języków.

„Chociaż Pittsburgh Fatigue Scale jest powszechnie stosowana w badaniach jako wiarygodna i czuła metoda pomiaru zmęczenia, nie jest wystarczająco stosowana w warunkach szpitalnych i badaniach klinicznych” – powiedział Glenn. „Moim ostatecznym celem jest opracowanie interwencji fizycznej ukierunkowanej na redukcję zmęczenia jako sposób na zatrzymanie pogarszającej się spirali upośledzenia funkcji organizmu, wspólnej z procesem starzenia. Zmniejszając zmęczenie, można zmienić ich samopoczucie, potencjalnie motywując ich do robienia więcej ”.

Odniesienie: „Postrzegane zmęczenie fizyczne prognozuje śmiertelność ze wszystkich przyczyn u osób starszych” Dr Nancy i Glenn, Theresa Gmelin, MSW, MPH, dr Sharon Warner, Yogya (Susanna) Kyaw, SC M, Robert dr M. Boudreau, dr Mary F Feitosa, dr Mary K Wojczyński, dr Stephanie Cosentino, dr Stacy L Andersen, dr Kaare Christensen i dr Anne B. Newman, Grupa Badawcza LLFS, 15 grudnia , 2021, Czasopisma gerontologiczne: Seria A.
DOI: 10.1093/gerona/glab374

Dodatkowymi autorami w tym artykule są Theresa Gmelin, MSW, MPH, Yujia (Susanna) Qiao, Sc.M. , dr Robert M. Boudreau , dr Kaare Christensen i dr Anne B. Newman, wszyscy z Pitt; dr Sharon Rayner, Columbus State University; dr Marie F. Vitusa, Washington University w St. Louis; dr Stephanie Cosentino, z Uniwersytet Columbiaoraz dr Stacey L. Andersen z Boston University.

Badania były wspierane przez National Institute on Aging of the National Institutes of Health z grantami U01 AG023712, U01 AG023744, U01 AG023746, U01 AG023749, U01 AG023755, P01 AG08761, U19 AG063893, T32 AG000181 i K01 AG0057798.