Biegowelove.pl

informacje o Polsce. Wybierz tematy, o których chcesz dowiedzieć się więcej

Sygnatura wielogenowego RNA usprawnia strategie leczenia potrójnie ujemnego raka piersi

Wykorzystanie technologii sygnatur genowych do personalizacji chemioterapii u pacjentek z wczesnym potrójnie ujemnym rakiem piersi wydaje się obiecujące jako sposób na poprawę przeżycia wolnego od choroby, jak wynika z badania klinicznego opublikowanego w czasopiśmie… BMJ Dzisiaj.

Potrójnie ujemny rak piersi to agresywny typ raka piersi, który w przypadku standardowego leczenia wiąże się z większym ryzykiem nawrotu i śmierci. W związku z tym istnieje pilna potrzeba opracowania skuteczniejszych strategii chemioterapii.

Sygnatury wielogenowe to testy analizujące geny w próbce guza w celu przewidywania reakcji pacjenta na chemioterapię i ryzyka nawrotu raka, co pomaga w podejmowaniu decyzji dotyczących leczenia, ale potwierdzone podpisy w przypadku potrójnie ujemnego raka piersi są rzadkie.

Dlatego badacze z Chin postanowili sprawdzić wykonalność wykorzystania wielogenowej sygnatury RNA w celu dostosowania chemioterapii dla pacjentów z operacyjnym potrójnie ujemnym rakiem piersi.

Do badania włączono 504 pacjentki w wieku od 18 do 70 lat w siedmiu ośrodkach onkologicznych w Chinach, które przeszły operację z powodu potrójnie ujemnego raka piersi we wczesnym stadium w okresie od stycznia 2016 r. do lipca 2023 r.

Pacjenci sklasyfikowani według podpisu jako osoby wysokiego ryzyka zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej intensywną chemioterapię lub standardową chemioterapię. Pacjenci niskiego ryzyka otrzymywali także standardową chemioterapię.

Po medianie okresu obserwacji wynoszącej 45 miesięcy, trzyletnie przeżycie wolne od choroby było znacząco lepsze wśród uczestników wysokiego ryzyka, którzy otrzymali intensywniejsze leczenie niż wśród osób otrzymujących standardową opiekę (91% w porównaniu z 81%). Jednak wynik całkowitego przeżycia 3-letniego był mniej pewny (98% w porównaniu z 91%).

Pacjenci sklasyfikowani jako niskiego ryzyka mieli znacząco wyższy wskaźnik przeżycia wolnego od choroby, przeżycia wolnego od nawrotów i przeżycia całkowitego w porównaniu z pacjentami wysokiego ryzyka otrzymującymi tę samą standardową chemioterapię.

Zgodnie z oczekiwaniami intensywna chemioterapia wiązała się z większym ryzykiem wystąpienia poważnych zdarzeń niepożądanych, ale nie odnotowano zgonów związanych z leczeniem.

Naukowcy zdają sobie sprawę z kilku ograniczeń, takich jak otwarty projekt badania (w ramach którego zarówno pracownicy służby zdrowia, jak i pacjenci są świadomi stosowanego leczenia) i zauważają, że ustalenia mogą nie mieć zastosowania do innych populacji.

Twierdzą jednak, że to badanie „stanowi kluczowy postęp, wykazując po raz pierwszy wykonalność wykorzystania sygnatur poligenowych do opracowania zindywidualizowanej terapii uzupełniającej dla pacjentów z operacyjnym potrójnie ujemnym rakiem piersi”.

„Ponadto badanie to zapewnia niezależną zewnętrzną weryfikację wartości prognostycznej zintegrowanego podpisu w populacji leczonej jednakowo” – podsumowali naukowcy.

Jak można wykorzystać tę ocenę ryzyka do poprawy praktyki, pytają australijscy badacze w powiązanym artykule redakcyjnym.

„Zatwierdzony test prognostyczny mógłby ułatwić podejmowanie decyzji dotyczących leczenia wielu pacjentów, być może pomagając w wyborze chemioterapii neoadjuwantowej, takiej jak antracykliny i leki platynowe, wraz z nowatorskimi terapiami” – wyjaśnili.

„Mamy nadzieję, że to odkrycie i inne przyczynią się do przyszłości, w której leczenie osób chorych na ten trudny podtyp raka piersi będzie bardziej spersonalizowane, bardziej ukierunkowane i mniej zależne od konwencjonalnej chemioterapii cytotoksycznej” – podsumowują naukowcy.

źródło:

Odniesienie do magazynu:

On, M., i in. (2024) Intensywna chemioterapia w porównaniu ze standardową chemioterapią wśród pacjentów z resekcyjnym agresywnym potrójnie ujemnym rakiem piersi w oparciu o zintegrowaną sygnaturę mRNA-lncRNA (BCTOP-T-A01): randomizowane, wieloośrodkowe badanie fazy III.. BMJ. doi.org/10.1136/bmj-2024-079603.