Suplementacja witaminą D nie przyniosła korzyści ochronnych w T2D

Wyniki ostatniego randomizowanego kontrolowanego badania przeprowadzonego w Japonii wykazały, że witamina D nie hamuje Cukrzyca typu 2 (T2D) wśród osób dorosłych z wysokim ryzykiem rozwoju choroby. Wyniki zostały opublikowane w BMJ.

Szacuje się, że globalna częstość występowania cukrzycy wzrośnie do 629 mln osób w 2040 r., natomiast dane z 2015 r. pokazują, że 425 mln osób dorosłych już choruje na tę chorobę, a 352 mln osób z upośledzoną tolerancją glukozy jest zagrożonych jej zachorowaniem.

„Receptory witaminy D znajdują się w różnych typach komórek, w tym w trzustce, a aktywna witamina D jest zaangażowana w syntezę i wydzielanie insuliny” – napisali autorzy. Jednak wcześniejsze badania przyniosły mieszane wyniki dotyczące korzyści lub ich braku w odniesieniu do suplementacji witaminy D i rozwoju T2D.

Do prospektywnego badania profilaktyki cukrzycy za pomocą witaminy D (DPVD) włączono łącznie 1256 osób. Wszyscy uczestnicy mieli co najmniej 30 lat i mieli nieprawidłową tolerancję glukozy określoną za pomocą doustnego testu tolerancji glukozy 75 g i oceny poziomu hemoglobiny glikowanej.

Pacjenci byli rekrutowani z 3 szpitali pilotażowych między czerwcem 2013 a sierpniem 2015 roku. Sześćset trzydziestu pacjentów otrzymywało aktywną witaminę D (eldecalcitol 0,75 mcg dziennie), a 626 otrzymywało placebo codziennie przez 3 lata.

Ponadto „Wizyty w ramach badania są zaplanowane w odstępach 3-miesięcznych, a okres obserwacji kończy się po 3 latach”. Nieco ponad 45% grupy stanowiły kobiety, a większość uczestników (59,1%) miała rodzinną historię T2D. Średni wiek pacjentów wynosił 61,3 lat i nie zaobserwowano znaczących różnic między obiema grupami na początku badania.

Analizy wykazały:

• W okresie obserwacji o medianie 2,9 roku u 79 (12,5%) z 630 uczestników w grupie eldekalcitolu i 89 (14,2%) z 626 w grupie placebo wystąpiła T2D (współczynnik ryzyka). [HR] 0,87; 95% CI, 0,67-1,17; s = 0,39)
• Regresję do stężenia glukozy we krwi osiągnięto u 145 (23,0%) z 630 uczestników w grupie eldekalcitolu i 126 (20,1%) z 626 w grupie placebo (HR 1,15; 95% CI, 0,93–1,41; s = 0,21)
• Po dostosowaniu do czynników zakłócających za pomocą wieloczynnikowej analizy regresji Coxa, eldekalcitol istotnie redukował progresję cukrzycy (HR 0,69; 95% CI, 0,51–0,95; s = 0,020
• Eldecalcitol wykazał swoje korzystne działanie wśród uczestników z niskim podstawowym wydzielaniem insuliny (HR 0,41; 95% CI, 0,23-0,71; s = 0,001)
• Podczas obserwacji, BMD w odcinku lędźwiowym kręgosłupa i szyjki kości udowej oraz stężenie osteokalcyny w surowicy były istotnie zwiększone po zastosowaniu kalcytolu w porównaniu z placebo (wszystkie s <.001)
• Nie zaobserwowano istotnej różnicy w przypadku poważnych zdarzeń niepożądanych

Szczegółowo o braku ochronnego działania witaminy D na T2D, ale o efekcie obserwowanym po skorygowaniu o zmienne mylące, autorzy zauważają, że „ta rozbieżność jest wynikiem braku mocy statystycznej i niezrównoważonego rozkładu 2-godzinnego stężenia glukozy w osoczu. stężenia między uczestnikami w grupach eldecalcitol i placebo lub w obu.”

Wyniki mogą nie być uogólniane na inne rasy, podczas gdy różne czynniki, takie jak szerokość geograficzna miejsca zamieszkania i zawód, mogą wpływać na stężenie 25-hydroksywitaminy D w surowicy. Autorzy doszli do wniosku, że badania prospektywne są uzasadnione, aby wykazać potencjał korzystnego wpływu aktywnej terapii witaminą D na profilaktykę T2D po uwzględnieniu czynników zakłócających.

odniesienie

Kawahara T, Suzuki G, Mizuno S, al. Wpływ leczenia aktywną witaminą D na rozwój cukrzycy typu 2: randomizowane, kontrolowane badanie DPVD w populacji japońskiej. BMJ. Opublikowano online 25 maja 2022 r. doi: 10.1136 / bmj-2021-066222