Stanley Johnson: To prawda, że ​​spowodowałem odwołanie lotu British Airways – i oto dlaczego cieszę się, że to zrobiłem

IWszystko szło dobrze, dopóki nie zaczęliśmy schodzić do Gatwick.

Gdy przekraczaliśmy francuskie wybrzeże, pilot oznajmił przez głośnik, że pod nami utknął samolot i że będziemy musieli krążyć wokół pasa startowego, dopóki nie uporządkują sytuacji. Dziesięć minut później ogłosił ponownie: „Samolot na pasie startowym pod nami nadal nie działa i będziemy musieli zawrócić na Heathrow”.

Kiedy wylądowaliśmy na Heathrow, kapitan poinformował nas, że po zatankowaniu wrócimy na krótki lot na Gatwick. Następnie zaprosił każdego pasażera bez bagażu w luku bagażowym do opuszczenia pokładu na lotnisku Heathrow, jeśli ma na to ochotę. Wydało mi się to bardzo dobrym pomysłem.

Wziąłem swoje torby z półki i udałem się do przedniego wejścia do samolotu. Dołączyło do mnie dwóch innych podróżnych i we trójkę wyszliśmy przez drzwi i wspięliśmy się po metalowych schodach, które już tam były.

Wyobrażałem sobie, że jedyne, co musieliśmy zrobić, to poczekać we trójkę na przybycie transportu naziemnego i zabrać nas do budynku stacji. Który było źle.

Z powodów, których jeszcze nie rozumiem, władze lotniska zdecydowały, że choć we trójkę, na wezwanie kapitana, byliśmy gotowi i chętni do zejścia na ląd, to nie można do tego dopuścić.

Najwyraźniej jako że planowanym celem podróży było Gatwick, wszyscy musieli wysiąść na Gatwick – w tym także nasza trójka, chociaż nie byliśmy już fizycznie obecni w samolocie, ale staliśmy na platformie przed kokpitem.

Nie jestem typem osoby, która z natury sprawia kłopoty. Z jakiegoś powodu u podnóża schodów zebrało się kilka radiowozów. Wielu policjantów rozmawiało przez krótkofalówki. Myślę, że w końcu dałbym się zaprowadzić do kabiny, poirytowany. Ale to nie było takie proste.

Jedną z moich towarzyszek była kobieta na skraju histerii. „W ogóle nie mogę wrócić na samolot” – płakała. „Właśnie straciłam męża w wypadku lotniczym. Jedyne, co mogłam zrobić tego ranka, to przekonać samą siebie, aby wsiadła do samolotu w Maladze. Po prostu mogę. Nie wyobrażam sobie, żeby teraz na niego wrócić, wystartować i ponownie wylądować.” „Nie, wcale tego nie zrobię”.

Ostatecznie władze zdecydowały się na opcję nuklearną. Zamiast wpuścić naszą trójkę z bagażem podręcznym do radiowozu i udać się do hali przylotów, postanowili na nowo zdefiniować podróż – nie jako lot z Malagi do Gatwick, ale jako lot z Malagi do Gatwick. lotnisko Heathrow podróż. Moglibyśmy otrzymać pozwolenie na opuszczenie statku, ponieważ można by uznać, że „dotarliśmy do zamierzonego celu”. To w praktyce oznacza, że ​​odwołali lot.

Przepraszam, naprawdę przepraszam, za niedogodności, jakie sprawili innym pasażerom, z których niektórzy bez wątpienia mieli samochody lub bliscy czekający na nich na Gatwick, a zamiast tego wysiedli na Heathrow.

Jestem skłonny wziąć na siebie część winy, gdy coś pójdzie nie tak. Na przykład, jeśli próbuję zrobić jajecznicę na śniadanie i przykleja się do garnka, od razu się do tego przyznaję.

Ale przy tej konkretnej okazji cieszę się, że wytrwałem. I była co najmniej jedna pasażerka – biedna kobieta, której mąż właśnie zginął w katastrofie lotniczej – która mi za to podziękowała.