„Przypadkowo wymyśliłem Trip Hopa” – jak stworzyliśmy Endtroducing DJ Shadowa | kultura

W 1991 roku samplowanie wkroczyło w złotą erę z De La Soul’s 3 Feet High and Rising, NWA’s Straight Outta Compton i Beastie Boys’ Paul’s Boutique. Byłem na drugim roku liceum, sfrustrowany, że nie stać mnie na gramofony, nie mówiąc już o pobieraniu próbek. Próbowałem samplować biednego faceta, nagrywając nagrania bezpośrednio na czterościeżkowy magnetofon, próbując oszukać branżę, w którą byłem bardziej wyposażony.

Zebrałem wszystkie pieniądze, poszedłem do centrum gitarowego w San Francisco i kupiłem Akai MPC60. Kiedy ktoś kupuje instrument muzyczny, zawsze mówi, że wraca do domu i nie śpi dwa i pół dnia, po prostu grając. Dokładnie to zrobiłem. Możesz samplować tylko 2,5 sekundy ze stereo i zapisać 13 sekund, więc zajmę się beatem, melodią i tempem, i pójdę do studia Dana Automatora, producenta, który miał wczesną formę multitrackingu przy użyciu taśm VHS. Dla mieszanki siedmiu cali wyłączanieChciałem samplować film Heat z 1995 roku, więc powiedziałem: „Upewnij się, że masz magnetowid. Wypożyczę film”.

Chciałem, żeby ludzie zrozumieli, że samplowanie ma długie rodowód, więc napisy końcowe znajdują się w notatkach. „Daj nam listę Wielkiej Ósemki”, powiedział James Lavell z Mo’Wax. Więc zidentyfikowałem próbki, które najprawdopodobniej powodują problemy, takie jak Metallica, Björk i grający na pianinie Północ w idealnym świecie To pochodzi z piosenki The Human Abstract Davida Axelroda z 1969 roku. Po kilku tygodniach powiedziałem: „Chcesz więcej?” „Nasze ręce są nadal pełne”, powiedział, „dzięki”.

Spędziłem lato 1996 w Wielkiej Brytanii promując album. Kiedy miałem 23 lata, wydawało mi się, że panuje taka optymistyczna aura. Album ukazał się w Stanach Zjednoczonych dopiero rok później. Liczyłem przez telefon na wywiad i spotkam się w zdezorientowanej ciszy: Ludzie myśleli, że jestem Brytyjczykiem.

Wiem, że niektórzy fani myślą, że nie lubię mówić o Endtrending, jakby to był jakiś albatros, ale to nieprawda. Była też historia, z którą James i ja się nie zgadzaliśmy. tam ona ma Było w tym trochę prawdy, ale ja bym byle co Jeśli chodzi o Jamesa, jestem pewien, że czuje to samo.

Jamesa Lavella, miesiącZałożyciel etykiet woskowych

Miałem 17 lat i pracowałem w Honest Jon’s na Portobello Road w Londynie. Specjalizuje się w kolekcjonerskim black soulu, funku, R&B, jazzie i reggae. Za moją sugestią zacząłem gromadzić nagrania z mojej sceny DJ-skiej – kwaśnego jazzu, amerykańskiego hip-hopu, Massive Attack, New Soul London – i stałem się trochę centrum.

Byłem DJ-em w Nowym Jorku i Los Angeles i jeździłem po amerykańskich wytwórniach płytowych w celu promocji hiphopowych płyt winylowych. Doin’ Damage in My Native Language, afrykański hip-hop Zimbabwe, prawdziwy Zimbabwe, nie radził sobie zbyt dobrze. Ale po stronie B pojawił się nowy miks tego DJ-a, o którym nigdy nie słyszałem – dj cień – Nazywa się Shadow’s Legitimate Mix, pełen skreczów i sampli. Był piękny i nietypowy, choć nie miał nic wspólnego z oryginałem, a zacząłem go grać w swoich setach DJ-skich. Przypadkowo wymyśliłem trip-hop: mieszanie niezwykłej muzyki hip-hopowej z innymi płytami elektronicznymi w celu stworzenia pejzażu dźwiękowego.

Poprosiłem przyjaciela z Tommy Boy Records, aby przedstawił mnie Shadow. Rozmawialiśmy godzinami przez telefon o brytyjskim hip-hopie i NME. Miałem dziewiętnaście lat i dorastałem w Oksfordzie. Miał 21 lat i dorastał w Davis w Kalifornii. Oboje czuliśmy się, jakbyśmy pochodzili z przedmieść, poza głównymi miastami. Powiedziałem: „Czy jesteś zainteresowany nagraniem dla Mo’Wax, mojej wytwórni? Nie martw się o refreny i zwrotki, po prostu wepchnij swój głos w ten świat”.

Produkcja albumu zajęła półtora roku. Spędziliśmy dużo czasu w San Francisco i Londynie. próbki Bardzo łatwo było to wymazać. Inaczej jest, gdy samplujesz szwedzkie roller breaki z 1970 roku, niż gdy samplujesz Jamesa Browna czy Rolling Stones. Ludzie mówili: „Nikt nie będzie słuchał hip-hopu”. Ale myślałem o wielkich pejzażach dźwiękowych, takich jak Pink Floyd czy Beethoven.

Cool Britannia to głównie zespoły gitarowe, ale w 1996 roku Portishead, Massive Attack, Chemical Brothers i Underworld przeniosły się do głównego nurtu. Koncert osiągał moment po chwili i był albumem nr 5 na NME roku. Nadal ma ponadczasową i opatentowaną jakość, dzięki czemu jest bez polegania na technologii. Próbowała zmienić świat, ale w bardzo subtelny i subtelny sposób.