Przełomowy biomarker przewiduje ryzyko nawrotu jasnokomórkowego raka nerki

Naukowcy z Rogell Cancer Center na Uniwersytecie Michigan odkryli biomarker, który może pomóc w identyfikacji pacjentów z rakiem nerki, u których ryzyko nawrotu choroby jest wyższe.

Wyniki opublikowano w JCO Mikroonkologia.

Rak nerki stanowi około 3-5% wszystkich nowotworów; Jasnokomórkowy rak nerki stanowi około 75% wszystkich nowotworów nerek. Obecnie leczenie czystego raka nerki ustala się na podstawie wielkości i stopnia zaawansowania nowotworu oraz ogólnego stadium choroby.

Jednak to podejście „jednego rozmiaru dla wszystkich” nie zawsze jest dokładne.

„Potrzebujemy biomarkerów, aby lepiej identyfikować i leczyć osoby wymagające leczenia oraz unikać leczenia tych, które tego nie wymagają”.

Simba S. Salami, MD, MPH, profesor urologii w Michigan Medicine i główny autor badania

Na przykład u niektórych pacjentów w III stadium choroby po początkowym leczeniu chirurgicznym polegającym na usunięciu nerki może nigdy nie wystąpić nawrót choroby. Zamiast oferować dodatkową, często toksyczną terapię systemową wszystkim pacjentom w III stadium choroby, można zastosować test biomarkerów, który może zaklasyfikować pacjentów do grupy niskiego i wysokiego ryzyka nawrotu, aby określić potrzebę dodatkowego leczenia.

Salami twierdzi, że w praktyce nie ma biomarkera raka nerki, który pomógłby lekarzom ocenić prawdopodobieństwo nawrotu choroby w celu opracowania strategii nadzoru i określenia potrzeby dodatkowego leczenia. Dotychczas.

„Opracowaliśmy sygnaturę 15 genów, która pozwala na stratyfikację pacjentów z jasnokomórkowym rakiem nerki od niskiego do wysokiego” – powiedział Salami. „Nawet po uwzględnieniu innych zmiennych klinicznych, takich jak wiek czy stopień zaawansowania nowotworu, sygnatura ta nadal była niezależnie powiązana z nawrotem po leczeniu tego typu raka nerki”.

Zespół retrospektywnie zidentyfikował 110 pacjentów, którzy przeszli nefrektomię z powodu jawnego raka nerki i byli obserwowani po leczeniu. Następnie przeprowadzili profilowanie transkrypcji na podstawie archiwalnej próbki tkanki od tych pacjentów.

Analizując dane sekwencjonowania RNA, zidentyfikowali 15-genową sygnaturę, która była niezależnie powiązana z przeżyciem wolnym od nawrotów/chorób (DFS) i przeżyciem specyficznym dla choroby (DSS). W dwóch dużych zestawach danych walidacyjnych, w tym danych z Atlasu genomu raka, sygnatura 15 genów została niezależnie powiązana z gorszymi DFS i DSS.

Chociaż potrzebne są dalsze badania, aby określić, jak zastosować te odkrycia w praktyce klinicznej, Salami twierdzi, że jest wiele powodów do nadziei. „Istnieje potencjał wykorzystania tej sygnatury do określenia, którzy pacjenci powinni być objęci monitorowaniem o niskiej lub wysokiej intensywności” – powiedział. „Może nam powiedzieć, jak często należy wykonywać badania obrazowe w ramach nadzoru po wstępnym leczeniu, a jeśli zostanie potwierdzone, może pomóc w wyborze pacjentów do dodatkowej terapii systemowej po operacji”.