Otyłość sarkopeniczna związana z pomenopauzalną chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego | Najnowsze wiadomości dla lekarzy, pielęgniarek i farmaceutów

Niedawne badanie wykazało, że otyłość związana z sarkopenią u kobiet po menopauzie ma większy wpływ na rozwój choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego (OA) niż sama otyłość.

Naukowcy przeprowadzili przekrojową analizę 4150 kobiet, których dane zostały pobrane z koreańskich krajowych badań dotyczących zdrowia i odżywiania z lat 2009–2011. Uczestnicy zostali podzieleni na cztery grupy według składu ciała: sarkopeniczne (mięśnie szkieletowe kończyn <23 procent) lub nie oraz otyli (BMI ≥25,0 kg/m).²) albo nie.

Pierwszorzędowym wynikiem było zapalenie stawu kolanowego zidentyfikowane na podstawie radiografii.

Wielokrotne porównania grup wykazały, że wśród kobiet po menopauzie, które nie miały sarkopenii, otyłość wiązała się ze znacznie większą częstością występowania OA promieniowego stawu kolanowego (57,64% vs 41,54%; P<0,001). Nie odnotowano takich efektów w przypadku bólu kolana (p = 0,658) i klinicznej choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego (p = 0,098).

Co więcej, obecność zarówno sarkopenii, jak i otyłości skutkowała najwyższą częstością radiotomikozy stawu kolanowego – 61,49 proc., w porównaniu z zaledwie 41,82 proc. u kobiet bez sarkopenii (p < 0,001). Ból kolana był również większy w grupie samej otyłej sarkopenii (39,11 procent vs 27,55 procent; P<0,001).

Ponadto poddanie się hormonalnej terapii zastępczej nie wpłynęło znacząco na stan sarkopenii, masę mięśni szkieletowych wyrostka robaczkowego i wszystkie trzy wyniki leczenia stawu kolanowego.

Obserwowany efekt sarkopenicznej otyłości kolana i brak takiego efektu przez hormonalną terapię zastępczą sugeruje, że „w kolanie więcej działań prewencyjnych powinno koncentrować się na redukcji tkanki tłuszczowej i zwiększeniu masy mięśniowej u kobiet po menopauzie” – stwierdzili naukowcy.