Niezależny od aktywności postęp nawrotu w stwardnieniu rozsianym

Postęp niepełnosprawności niezależny od nawrotów choroby (PIRA), czasami określany jako cicha progresja, jest kluczową integralną koncepcją w… Współczesny punkt widzenia Od stwardnienia rozsianego (stwardnienie rozsiane).

„Obserwacja, że ​​u pacjentów z wcześnie ustępującą postacią stwardnienia rozsianego może wystąpić progresja bez wcześniejszego nawrotu, została obecnie powtórzona w wielu grupach i uznana za najczęstszą przyczynę progresji” – powiedział Bruce Cree, lekarz medycyny, doktorant, MAS z Uniwersytetu Harvarda pacjenci z nawrotami choroby.” Uniwersytet Kalifornijski w San Francisco (UCSF). „Ta obserwacja stanowi radykalną zmianę w naszym rozumieniu stwardnienia rozsianego”.

Cichy postęp

W 2019 r. Cree i współpracownicy Zaproponował termin „cichy postęp” Opisanie skumulowanych deficytów złośliwych niezależnie od aktywności zapalnej w stwardnieniu rozsianym, na podstawie danych z badania prospektywnego Epopeja UCSF Pułk.

Grupa badała długoterminową obserwację pacjentów z nawrotowym stwardnieniem rozsianym i odkryła, że ​​nawroty były związane z przejściowym wzrostem niepełnosprawności w odstępach rocznych.S=0,012), ale nie wraz z rozwojem wyraźnej niepełnosprawności (S=0,551).

Ponadto względna objętość mózgu zmniejszała się w większym tempie u pacjentów, u których wystąpiła progresja niepełnosprawności, niż u pacjentów, którzy pozostali stabilni.

Naukowcy zauważyli, że wysoki stopień skuteczności leczenia stwardnienia rozsianego w walce z atakami klinicznymi umożliwił ocenę długoterminowych wyników, gdy wyciszone zostaną elementy choroby ogniskowej. Otworzyło to drogę do zasadniczej zmiany myślenia.

„Wcześniej uważano, że postęp niepełnosprawności wynika z nawrotów choroby na początku choroby, a chorobę uznawano za złośliwą dopiero wtedy, gdy narosła już znaczna niepełnosprawność” – zauważa Cree.

Podkreślił, że „ten dwuetapowy model jest błędny”. „To, co nazywamy wtórnie postępującym stwardnieniem rozsianym, to prawdopodobnie ten sam proces, który zachodzi, gdy nawracająca aktywność zostanie stłumiona przez wysoce skuteczne leki przeciwzapalne”.

„Innymi słowy, wtórnie postępujące stwardnienie rozsiane nie jest chorobą wtórną – raczej postępujący postęp niepełnosprawności przebiega równolegle z nawrotami aktywności i można go wykryć we wczesnych stadiach choroby” – stwierdził Cree.

Definicja Pira

W 2023 r. badacze pod kierunkiem lekarza medycyny Ludwiga Kappusa z Uniwersytetu w Bazylei w Szwajcarii próbowali zaproponować rozwiązanie. Zharmonizowana definicja PIRA Do ogólnego użytku w oparciu o systematyczny przegląd literatury PIRA.

„Po pierwszych opisach PIRA przeprowadzono kilka badań w różnych grupach pacjentów, aby lepiej zrozumieć to nowo odkryte zjawisko” – powiedziała współautorka Janis Müller, lekarz medycyny, również z Uniwersytetu w Bazylei.

„Nie było jednak ujednoliconej definicji PIRA, co utrudniało porównywanie i interpretację badań” – kontynuował. „Chcemy podsumować obecną wiedzę na temat tego zjawiska i zaproponować jednolite kryteria diagnostyczne identyfikacji PIRA.”

Kapos i współpracownicy oparli swoje kryteria na przeglądzie literatury dotyczącym 48 badań. Oszacowali, że PIRA występuje rocznie u około 5% pacjentów z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego, co odpowiada za 50% lub więcej akumulacji deficytu w postaci rzutowo-remisyjnej stwardnienia rozsianego. W porównaniu z pogorszeniem związanym z nawrotem choroby, wartość PIRA wzrastała wraz z wiekiem i dłuższym czasem trwania choroby.

Przegląd potwierdził wstępne ustalenia grupy Cree i in. „PIRA jest odpowiedzialna za większość wzrostu niepełnosprawności od wczesnych stadiów stwardnienia rozsianego” – powiedział Mueller.

Kontynuował: „To podważa tradycyjny podział stwardnienia rozsianego na fenotypy nawracająco-postępujące i potwierdza pogląd, że oba mechanizmy istnieją u wszystkich pacjentów i na wszystkich etapach, a aspekty zapalne i neurodegeneracyjne choroby nakładają się”. Dodał, że identyfikacja tego zjawiska może pomóc w opracowaniu ukierunkowanych i spersonalizowanych metod leczenia.

Kappos i współautorzy zalecili A Pomiar złożony Które obejmowały funkcję kończyny górnej (np. test z 9 otworami), prędkość chodu (test chodu na 25 stóp) i testy poznawcze (szybkość przetwarzania informacji mierzona za pomocą testu modalności symboli i cyfr).

Inne zalecenia obejmowały wykorzystanie zbiorów danych z zaplanowanymi, wystandaryzowanymi ocenami klinicznymi w średnich odstępach czasu nieprzekraczających 12 miesięcy oraz interpretowanie nowych lub powiększających się zmian w obrazach T2 lub zmian w obrazach T1 wzmacniających się po podaniu gadolinu jako oznak ostrej aktywności i czasowo związanych ze zdarzeniem klinicznym tylko wtedy, gdy obrazowanie zostanie wykonane w ciągu 90 dni.

Parametry umożliwiające identyfikację lub diagnozę PIRA zarówno w nawracającym, jak i postępującym stwardnieniu rozsianym powinny obejmować wyjściowy wynik referencyjny aktualizowany o zdarzenia kliniczne, klasyfikację pogorszenia jako związanego z PIRA tylko wtedy, gdy różni się ono od nawrotów potwierdzonych przez badacza w odpowiednim czasie, potwierdzenie pogorszenia widocznej niepełnosprawności i dodał, że Kapos i współpracownicy stwierdzili, że od 6 do 12 miesięcy od początkowego pogorszenia się stanu zdrowia oraz od 12 do 24 miesięcy w celu kontynuacji badania PIRA.

Zwracają uwagę, że definicja PIRA stanowi kompromis między swoistością a czułością. „Jeśli w badaniu wymagana jest większa swoistość testu PIRA, zalecamy, aby skumulowane zdarzenia związane z niepełnosprawnością były uznawane za zdarzenia PIRA tylko w przypadku braku nawrotów między wynikiem wyjściowym/referencyjnym a wynikiem potwierdzającym” – napisali.

Od czasu wprowadzenia terminu cicha progresja badanie PIRA badano z kilku perspektyw. Jedno z badań wykazało, że u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, u których rozwinęła się PIRA wkrótce po pierwszym zdarzeniu demielinizacyjnym, częściej występowały niekorzystne długoterminowe skutki niepełnosprawności. Inny raport doniósł, że pediatryczni pacjenci ze stwardnieniem rozsianym chorowali na PIRA w stosunkowo młodym wieku. Naukowcy zasugerowali również to serum Białko kwaśne włókniste glejowe GFAP może być prognostycznym biomarkerem PIRA, a także zaniku rdzenia kręgowego.

Cree zauważył, że implikacje dla zrozumienia PIRA są głębokie.

„Jeśli lek może skutecznie zapobiegać występowaniu PIRA w rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego, przypuszcza się, że jego zastosowanie zapobiegnie wystąpieniu tak zwanej wtórnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego” – powiedział. „Badania kliniczne, w których głównym punktem końcowym był PIRA, nie zostały jeszcze pomyślnie przeprowadzone, ale wyznaczają nową granicę skuteczności terapeutycznej”.