„Jeśli pozwolisz emocjom przejąć kontrolę, skończymy z tym”.

Ennis Logan jest właścicielem Pacifica Publishing Oceania Media wraz z żoną Anne, ale pomimo tego, że jest dopiero po pięćdziesiątce, zdiagnozowano u niego łagodną chorobę Alzheimera, rodzaj demencji. On i Ann opisują wpływ choroby na ich życie.

Ennis

Zacząłem zauważać, że coś jest nie tak około pięć lat temu, na początku 2018 r., ale było już za późno, aby oznaki były widoczne wcześniej.

To była klasyczna rzecz – miałem coś na myśli i wiedziałem, że chcę to powiedzieć, a potem przechodziłem przez drzwi, zastanawiając się, dlaczego tam jestem. Albo będę miał trudności z przypomnieniem sobie ostatniej rzeczy, którą powiedziałeś. Był bardzo rozczarowany.

Od mojej diagnozy na początku 2020 roku czuję, że poprawiłem się pod pewnymi względami, ponieważ mogę wymyślić własne strategie, aby sobie pomóc. Najważniejsze dla mnie jest to, żeby dalej mówić i zachować pewność siebie.

Na początku mojego magazynu Spasifik nigdy o tym nie myślałem, słowa wychodziły. Ale ostatecznie, co niestety nadeszło w 2019 roku, zamierzałem spróbować pisać i po prostu nie chciało mi się płynąć.

Było to bardzo frustrujące dla kogoś, kto zawsze cenił umiejętne pisanie. To był mój zawód i moja pasja.

Uwielbiałam pisać i miałam szczęście, że to także moja praca, więc starałam się utrzymać przy życiu. Mówiłem: „Zrobię to” albo „Zrobię tamto”, ale wtedy prawda wychodziła na jaw. Zasadniczo wiedziałem, że chcę pisać, ale kiedy pojawiła się presja, zabrakło mi umiejętności.

Był też problem innych ról redaktora magazynu. Głównym kluczem były rozmowy z reklamodawcami. Czasem mi się to udaje, innym razem wydaje mi się to prawie niemożliwe.

Patrzyłem na Ann, kiedy walczyłem, i wtedy naprawdę mnie to uderzyło. Bardzo dobrze się mną opiekuje, ale czasami widzę też jej frustrację i nie wiem, co mogę zrobić, aby jej pomóc w takich chwilach. Teraz prowadzi firmę samodzielnie i mnie wspiera.

czy mam nadzieję Tak, zawsze należy mieć nadzieję.

Muszę być towarzyska, tak jak kiedyś, ale takie karty zostały mi rozdane. Szczerze mówiąc, nie wiem, co bym zrobił bez wsparcia mojej najbliższej rodziny i możliwości oferowanych mi przez Dementia Auckland. Perspektywy bez nich byłyby ponure.

To

Myślę, że oboje zauważyliśmy, co się dzieje mniej więcej w tym samym czasie. Inni mogą śmiać się z tego, mówiąc: „O tak, tak, odkładam rzeczy tam, gdzie ich miejsce i nigdy nie mogę sobie przypomnieć, gdzie się znajdują”. Ale to było coś więcej niż tylko zapominanie, gdzie położyć rzeczy.

Widzę zmiany w działaniu i czy ma jakieś zadanie do wykonania. Kiedyś brał udział w pracach hydraulicznych, ale na początku nie mógł znaleźć miejsca, a kiedy w końcu tam dotarł, nie mógł sobie przypomnieć, dlaczego tam jest ani o co prosił. Przez chwilę myśleliśmy, że to zmęczenie – on pracował długo, a wydanie magazynu było prawdziwym wysiłkiem. Ale potem poszliśmy do lekarza, który zrobił testy kognitywne, na przykład narysował tarczę zegara, i było jasne, że coś jest nie tak.

Dostaliśmy skierowanie do specjalisty, który szybko wykluczył guza mózgu, ale na resztę wyników trzeba było długo czekać. Kiedy to zrobili, wiadomość była szokująca. Zasadniczo: „Niedobrze, nie ma zbyt dużej aktywności mózgu”. Następną rzeczą, jaką pamiętamy z jego wypowiedzi, jest to, że niedługo Eneasz będzie mógł się ubrać.

To był straszny szok, ale Ines zawsze szukała w życiu pozytywów. Nie wpadał w złość ani nie był przygnębiony. W rzeczywistości mógłby stać się milszy.

Dla mnie jestem praktyczny. To okropne, ale musimy sobie z tym poradzić. Jeśli pozwolisz emocjom przejąć kontrolę, skończymy. Wiem, że gdyby role się odwróciły, Ennis byłby przy mnie. Staraj się nie myśleć za dużo o przyszłości, zajmij go dzisiaj, a jutro sobie z tym poradzi. Ale prawda jest taka, że ​​jutro samo o siebie nie zadba bez interwencji i wsparcia, a prawda jest taka, że ​​się martwię.

Nie jesteśmy finansowo przygotowani do przejścia na wcześniejszą emeryturę, a ten stan jest bardzo odosobniony. Ennis jest znany, kochany i szanowany, ale nie ma już okazji wychodzić i spotykać się z ludźmi, rozmawiać, słuchać i opowiadać historie. Utrata zdolności do swobodnego pisania jest trudna i trudna do zaakceptowania i życia z nią. Nadal pisze, ponieważ jest otoczony przez mały zespół pisarzy, z którymi teraz zawieramy umowy w ramach naszej pracy. Wzmocnienie jest kluczem do pomocy Ennisowi w prowadzeniu najlepszego życia, ponieważ nie może tego zrobić sam.

Wkrótce okazało się, że pomoc dla osób z demencją o wczesnym początku lub młodych dorosłych jest ograniczona. Bez usług Living Well, do których mamy dostęp za pośrednictwem Dementia Auckland, bylibyśmy zagubieni i przeciążeni na różne sposoby. Wiem bez cienia wątpliwości, że Ennis szybko się zepsuje.

Ma szczęście uczestniczyć w środowej grupie podobnie myślących mężczyzn i kobiet, wszyscy z jakąś formą wczesnej demencji, wszyscy z żywą przeszłością i przebłyskami ludzi, którzy byli i są poniżej nich. Niestety w Auckland jest tylko jedna taka grupa.

Socjalizacja, interakcja, dzielenie się i stymulacja są bardzo ważne. Spotkałem ludzi, którzy są sami w domu, podczas gdy ich żony pracują – ci ludzie szybko schodzą na dół. Jest to stan, który sięga i wyciąga z ludzi i ich rodzin to, co najlepsze.

Grupa daje również opiekunom kilka godzin wolnego. Ale bez wolontariuszy i finansowania strony Givealittle nie istniałaby, ponieważ Dementia Auckland nie ma dość pieniędzy, aby ją prowadzić. Co wtedy? Istnieje pilna potrzeba stworzenia większej liczby – a nie mniejszej – grup w całym mieście iw całym kraju. Opieka odpowiednia do wieku nie istnieje.

Jak mogę pomóc

Usługi dla osób z demencją są obecnie uzależnione od datków, aby przetrwać.

Jak przekazać darowiznę: Demencja Oakland

Młodszy początek demencji: Dzisiejszy program