Jak się poznaliśmy: „Wprowadził się do mojego pokoju gościnnego i został tam na pięć lat” | Życie i styl

IKiedy Matthew zakończył szkolenie nauczycielskie w 2006 roku, był zdenerwowany i podekscytowany rozpoczęciem nowej pracy. „Przeniosłem się z Birmingham do Manchesteru i miałem uczyć sztuk performatywnych w szóstej klasie college’u w Salford” – mówi.

Na początku pierwszego semestru siedział skulony przed kserokopiarką i przepisywał kopie Gra drogowa autorstwa Jima Cartwrighta „Miałem przesłać prośby o zdjęcia dzień wcześniej, ale zapomniałem” – mówi. „Starałem się wydrukować to tak szybko, jak to możliwe, wiedząc, że zabieram dużo czasu na kopiarkę”.

Wtedy zobaczył Dawida, który unosił się obok niego. „Miał ukośną grzywkę, miał na sobie kardigan, czarne dżinsy i tenisówki Converse. Wyglądał bardzo fajnie, więc trochę się obawiałem. Założyłem, że to inny członek załogi i pomyślałem, że zaczyna się niecierpliwić w związku z kserokopiarką. Wspomniał, że podobała mu się ta sztuka, ale potem poszedłem uczyć moją klasę.

Podobnie jak Matthew, David dołączył do personelu niedawno po ukończeniu uniwersytetu, gdzie uzyskał dyplom z języka angielskiego. „Byłem doradcą ds. edukacji, ale interesowałem się nauczaniem” – mówi. „Pierwsze kilka dni w pracy spędziłem, próbując wszystko uporządkować i dowiedzieć się, z kim mógłbym mieć do czynienia. Kiedy zobaczyłem Matthew drukującego egzemplarze Road. magazyn, pomyślałem: „Och, jest ktoś taki jak ja”.

Dopiero gdy David zgłosił się na ochotnika do pomocy w organizacji szkolnego przedstawienia Matthew w dalszej części semestru, ich stosunki zacieśniły się. „Pojawił się w środku zimy na próbie z dwiema ogromnymi filiżankami kawy” – mówi Matthew. „Mogłem płakać z wdzięczności. Naprawdę pomógł mi dokończyć przedstawienie i wszyscy aktorzy go poznali zbudowany poprzez presję.”

David był pod wrażeniem umiejętności Matthew w zakresie stworzenia imponującej prezentacji. „Była to prestiżowa uczelnia zajmująca się sztukami scenicznymi, ale obserwowanie, jak tworzy tę sztukę, było niezwykle inspirujące. Nie mogłam zrozumieć, jak udało mu się to wszystko osiągnąć w szkole w centrum Salford”. Zaczęli spotykać się poza pracą, chodzić do teatru lub jeść kolację w swoich domach. „Różniło nas tylko kilka lat, a ja żyłem jak student” – mówi David. „Matthew miał sofę i pasujące do niej meble”.

Matthew mówi, że oni też się do siebie zbliżyli; David świetnie dogadywał się ze swoim partnerem. W 2010 roku, kiedy Matthew przechodził trudny okres ze względu na zdrowie psychiczne, jego przyjaciel był przy nim, aby go wesprzeć. „Mój terapeuta zalecił mi wypróbowanie czegoś nowego, więc zasugerowałem, żebyśmy razem spróbowali tańca w stylu MTV” – mówi Matthew. „Tam powiedziałem mu, że nie czuję się dobrze”.

David mówi, że pomyślał, że lekcja tańca będzie fajna, ale szybko zdał sobie sprawę, że Matthew chciał wyjawić mu swoje sekrety. „To była dla nas zmiana zasad gry, ponieważ z zabawnej przyjaźni przerodziła się w przyjaźń z kimś, komu naprawdę ufamy”.

W 2013 roku David przeprowadził się do pustego pokoju w domu Mateusza, szukając własnego miejsca. „Skończył na pięciu latach! Pamiętam, że był naprawdę fajnym współlokatorem. To było jak nasza wersja Przyjaciół. Mój partner też tam mieszkał i stanowiliśmy zgraną całość” – mówi Matthew. W tym czasie Matthew nadal się uczył, ale David rzucił studia, aby rozpocząć karierę w reklamie.

Matthew twierdzi, że para „nigdy się nie kłóciła” – chociaż interweniował, gdy pomyślał, że David spotyka się z „nieodpowiednimi” osobami: „Byłem bardzo ostrożny, ale teraz on jest zaręczony i mieszka ze wspaniałym partnerem”. Opisuje swojego przyjaciela jako „niezwykle zdolnego – jest bardzo kreatywny, wszystko organizuje znakomicie i z wyobraźnią. Zawsze przychodzi na imprezę pierwszy i wychodzi ostatni. Wiele osób zna dobrą zabawę Davida, ale jest też miły i hojny”.

Chociaż David twierdzi, że zawsze miał wielu przyjaciół, Matthew był dla niego kotwicą, dając mu poczucie celu i obecności, jakich nigdy nie miał przed ich spotkaniem. „Kiedy byłem singlem i przemierzałem gejowską dzicz, on zawsze tam był. Nasze poczucie humoru i sposób, w jaki się ze sobą łączymy, są do siebie idealnie dopasowane” – mówi.