Jak samotność zmienia sposób, w jaki nasze mózgi przetwarzają świat

Dlaczego świat wydaje się taki inny, kiedy czujemy się samotni, pyta Robin Kramer.

Jeśli jest coś, co nas wszystkich łączy jako ludzi, to to, że większość z nas od czasu do czasu czuła się samotna.

Ale czy ból towarzyszący poczuciu izolacji społecznej jest po prostu częścią bycia człowiekiem? Dlaczego świat wydaje się taki inny, kiedy czujemy się samotni?

Najnowsze badania zaczynają dawać odpowiedzi. Okazuje się, że samotność może wpływać na Twoją percepcję i poznanie.

Chociaż nikt nie lubi czuć się samotny, naukowcy argumentują, że ludzie ewoluowali, aby czuć się w ten sposób nie bez powodu.

Relacje społeczne są kluczowe, zapewniają bezpieczeństwo, zasoby, możliwości posiadania dzieci itp. Fakt, że samotność często jest dla nas irytująca Motywuje nas do ponownego nawiązania kontaktu z innymiNiesie ze sobą wszystkie te korzyści.

Ale to nie jest takie proste. Poczucie samotności może również prowadzić do wycofania społecznego i negatywnego myślenia, co może utrudniać nawiązywanie kontaktu z ludźmi.

Samotny mózg

Badania wykazały różnice w obszarach mózgu związanych z samotnością.

W Samotna młodośćObszary mózgu związane z poznaniem społecznym i empatią są mniej gęste Biała materia (Duża sieć włókien nerwowych umożliwiająca wymianę i komunikację informacji pomiędzy różnymi obszarami mózgu).

Ale w Samotni starsi ludzieObszary mózgu ważne dla przetwarzania poznawczego i regulacji emocji są w rzeczywistości mniejsze.

Ostatnie badania Odkryłem, że mózgi samotnych ludzi przetwarzają świat w szczególny sposób.

Badacze poprosili uczestników, aby obejrzeli serię klipów wideo w skanerze fMRI i odkryli, że osoby, które nie były samotne, wykazywały bardzo podobną aktywność neuronalną między sobą, podczas gdy osoby samotne wykazywały inną aktywność mózgową od siebie nawzajem i od osób niesamotnych. ludzie. Uczestnicy. Dlatego samotni ludzie wydają się patrzeć na świat inaczej niż inni.

Znajdź przyjaciół w wyobraźni

Widać to również po tym, jak samotni ludzie postrzegają fikcyjne postacie.

Naukowcy w Stanach Zjednoczonych Przeprowadził skany mózgu fanów serialu Gra o tron, podczas których fani ci decydowali, czy poszczególne przymiotniki trafnie opisują postacie z serialu.

Autorom badania udało się zidentyfikować aktywność w mózgu, która odróżnia ludzi prawdziwych od wyimaginowanych.

O ile dla osób niesamotnych różnica między tymi dwiema kategoriami była wyraźna, o tyle w przypadku osób samotnych granice się zacierały.

Odkrycia te sugerują, że samotność może wiązać się z myśleniem o fikcyjnych postaciach w podobny sposób, jak o prawdziwych przyjaciołach.

Jednak biorąc pod uwagę projekt badania, nie jest jasne, czy wyniki wskazują, że samotność powoduje taki sposób myślenia, czy też patrzenie w ten sposób na fikcyjne postacie powoduje, że ludzie czują się samotni. Zawsze istnieje możliwość, że istnieje trzeci czynnik powodujący oba skutki.

Kolejne niedawne badanieNaukowcy, tym razem przeprowadzony przez badaczy ze Szkocji, dostarczyli więcej dowodów na to, jak samotność wpływa na funkcje poznawcze.

W badaniu skupiono się na obiektach nieożywionych. Uczestnikom pokazywano zdjęcia produktów zawierających parejdoskopowe twarze (wzory przypominające twarze) i poproszono ich o podanie kilku ocen, np. stopnia chęci poznania produktu i prawdopodobieństwa jego zakupu.

Wyniki pokazały, że samotni uczestnicy (w porównaniu z osobami mniej samotnymi) częściej troszczyli się o produkty o „szczęśliwej” konfiguracji, wchodzili z nimi w interakcję i kupowali je.

Odkrycia te mogą po raz kolejny dostarczyć dowodów na to, że samotność jest powiązana z dążeniem do znalezienia kontaktu, nawet jeśli dotyczy to przedmiotów.

W rzeczywistości ma to sens w świetle wcześniejszych badań, które wykazały, że samotni ludzie częściej antropomorfizują gadżety lub swoje zwierzęta.

Jeśli spojrzymy na te badania i na to, co nam mówią, samotność to nie tylko postrzegana nieobecność innych, ale także pragnienie połączenia.

Niezależnie od tego, czy myślimy o wyimaginowanych postaciach, takich jak prawdziwi przyjaciele, czy pociągają nas szczęśliwe rzeczy, nasze mózgi wydają się szukać powiązań społecznych, gdziekolwiek mogą je znaleźć, zwłaszcza gdy nie czujemy, że inni ludzie zapewniają nam wystarczającą ilość tych połączeń.

Robin Kramer jest starszym wykładowcą w Szkole Psychologii na Uniwersytecie Lincoln.

Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa Na licencji Creative Commons.