Jak Anglia może przełamać passę All Blacks w Eden Park

Cofnij zegar na godzinę trzecią^{Badania i rozwój} Lipiec 1994. To był ostatni raz, kiedy duży europejski kraj zakwalifikował się [France] Pokonaj All Blacks w Czerwonej Twierdzy, znanej również jako Fort Eden Park. Była to jedyna porażka Nowej Zelandii od 49 meczów i 20 lat na własnym stadionie w nie do zdobycia zamku Auckland.

Musisz zagłębić się w fałdy czasu, aby znaleźć zwycięstwo odniesione przez jeden z narodów-matek; Wróć do 15^y Wrzesień 1973, zwycięstwo Anglii 16:10. Kiedy w lipcu drużyna Red Rose powróci na to samo miejsce na drugi mecz z serii składającej się z dwóch meczów, angielscy gracze w rugby na całym świecie poczują, że 51 lat to bardzo dużo czasu, na który trzeba było czekać. Czas na ostrą naganę, a przynajmniej delikatne przypomnienie, że Północ też potrafi pograć w rugby.

To zwycięstwo w 1973 roku miało miejsce w wyjątkowej fioletowej plamie dominacji półkuli północnej w erze amatorskiej, wciśniętej pomiędzy dwa historyczne zwycięstwa w serii British i Irish Lions w Nowej Zelandii. [1971] I Republika Południowej Afryki [1974].

Centralną postacią w Eden Park i serialu Springbok był rekwizyt z latarnią w kształcie szczęki, Fran Cotton. W 1974 roku to właśnie praca Cottona na czele Lions zapewniła turystom psychologiczny atut w decydującym meczu, którego nigdy nie przegrali. Rok temu w meczu z All Blacks obaj byli angielskimi rekwizytami [Cotton and Cornishman ‘Stack’ Stevens] Pokazał nieoczekiwany talent z piłką w ręku.

Każdy wioślarz ataku drużyny All Blacks byłby dumny z tych umiejętności piłkarskich. Jednak Eden Park w 1973 roku był anomalią w czasach, gdy angielscy napastnicy byli specjalistami od stałych fragmentów gry i niczym więcej. Być może to postrzeganie zaczęło się zmieniać trwale dopiero w ciągu ostatnich dziesięciu lat.

Anglia koncertowała w Nowej Zelandii w 2014 roku, a ja byłem wówczas głównym analitykiem trenera Stuarta Lancastera. Decydujący pierwszy test został rozegrany 7-go w Eden Park^y W czerwcu i Anglii zabrakło 16 zawodników, którzy zaledwie tydzień wcześniej zagrali – co było dość szalone – w finale Premier League pomiędzy Saracenami i Northampton. Ta trasa została włączona do harmonogramu, zanim w ogóle się rozpoczęła.

Nawet gdy zespół został zredukowany do drugiego lub trzeciego miejsca na niektórych pozycjach, angielska drużyna z Lancaster była na tyle pewna siebie, że doprowadziła Nową Zelandię do mety. Mecz zakończył się wynikiem 15:15 na zaledwie trzy minuty przed końcem, a ostatecznie decydująca była interwencja Conrada Smitha.

Eden Park był szczęśliwym terenem łowieckim dla angielskich drużyn, które chciały się przekształcić, stać się najlepszą wersją siebie. Nie inaczej będzie i tym razem z podopiecznymi Steve’a Borthwicka. Zwiedzanie Shaky Isles oznacza próbę ognia, odkrywanie lub niszczenie potencjału, a młody zespół z Cumbrii wygląda na gotowego podjąć to wyzwanie. Na płytkim końcu basenu nie będzie delikatnego relaksu, a jedynie przygotowanie do głębokiego nurkowania z wysokiej deski w nieznane.

Gotowi na naszą letnią serię 🤩

Steve Borthwick powołał 36-osobowy skład, który pojedzie do Japonii i Nowej Zelandii 🛫@O2 | #weartherose pic.twitter.com/BLn7IIq5xz

– Anglia Rugby (@EnglandRugby) 10 czerwca 2024 r

W przeciwieństwie do roku 2014, kiedy zawodnicy dwóch finalistów Premier League dołączyli do zespołu dopiero w drugim tygodniu rundy, dziesięć lat później wraz z resztą reprezentacji Anglii wracali do zdrowia zaledwie dwa dni po zakończeniu najważniejszego meczu. Będą mogli solidnie przygotować się przed wyjazdem na drugi koniec świata.

W wywiadzie dla BBC Cotygodniowy podcast dotyczący związku rugbyTrener reprezentacji Anglii tak podsumował stojące przed nimi wyzwanie:

„Czasami najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest od razu wkroczyć do akcji. Nie chcę, aby gracze schodzili w cień. Chcę, żeby wyszli na boisko i próbowali wygrać pokazać ich różnicę.

„Wielu z nich grało w finale Premiership, w atmosferze najbardziej zbliżonej do meczu testowego, jaką można spotkać w klubowym rugby. Te doświadczenia można przenieść bezpośrednio na arenę meczów testowych. Właśnie to będę chciał w ten sposób zrobić grupa graczy.”

„Każdy zespół ma przełomy i chcemy na tym bazować [Six Nations] tworzyć. Kiedy widzisz, jak zespół się rozwija, widzisz angielską drużynę charakteryzującą się szybkością, ruchem i dynamiką. To są atrybuty, które chcemy wykorzystać w naszej rozgrywce. Inteligentni taktycznie, wnoszą na boisko cały swój talent i wyjątkowe momenty.

„Rozpocznij od miejsca, w którym skończyłeś [at the end of February]To prawdziwe wyzwanie. Gramy na tych słynnych stadionach przeciwko potężnemu przeciwnikowi. Jeśli podejdziesz do tego we właściwy sposób i będziesz mieć nastawienie, że będziemy agresywni w sposobie gry, możesz mieć wspaniałe wspomnienia.

„Puchary – musisz je odzyskać. Wspomnienia są tym, co masz, chwile potem w szatni. Tak naprawdę chcę, aby ten młody zespół miał wspaniałe wspomnienia z czasów spędzonych w tej koszulce. I przed jakim wyzwaniem staniemy w ciągu najbliższych kilku tygodni w Japonii i Nowej Zelandii.

Pens w końcu opadł i moment eureki Anglii nastąpił po trzeciej rundzie Sześciu Narodów. Po zdobyciu zaledwie sześciu prób i zdobyciu średnio 21 punktów na mecz przeciwko Włochom, Walii i Szkocji, Men in White zdobyli siedem prób, zwiększając swoją średnią punktacji do 27 punktów na mecz przeciwko dwóm najtrudniejszym przeciwnikom w ostatnich dwóch rundach.

W meczu z Irlandią dowiedzieli się, dlaczego George Furbank z Northampton zaczął na pozycji bocznego obrońcy, przed Freddiem Stewardem z Leicester. Anglia wiedziała, że ​​Irlandia będzie starała się utrzymać wysoki czas gry przy piłce, kopiąc piłkę tam, gdzie to możliwe, i zdecydowali się wrócić z piłką w ręku, zastępując reakcję Leicester, która po raz kolejny kopnęła piłkę bezpośrednio do przeciwników.

Jeśli Steward będzie zmuszony zawrócić i gonić blisko swojej 40-metrowej linii podczas irlandzkiego wyścigu długodystansowego, nie ma wątpliwości, że rezultatem będzie kolejne wysokie kopnięcie i pościg ze strony giganta Tygrysów. St. Furbank jest jednak drobny w obronie i jest przygotowany na odważne wskoczenie do akcji i wspieranie umiejętności angielskiego zewnętrznego obrońcy po powrocie.

Kolega z klubu Tommy Freeman wykorzystuje uderzenie Calvina Nasha, co oznacza wygraną związaną z ryzykiem i nagrodą. Furbank odzyskuje siły z dalszej części gry i staje się głównym podającym w drugiej akcji. W ten sposób dokonuje się postęp i w ten sposób wychodzi się z cienia negatywnego rugby.

Kiedy już zasmakujesz przygody, trudno będzie ją porzucić.

Chwila prawdy nadchodzi dla Olliego Lawrence’a, gdy upada na ziemię po wyzwaniu rzuconym z prawej strony przez Hugo Keenana – tak jak Freeman na początku meczu. Przy minimalnym wsparciu Lawrence jest gotowy na mentalny skok, podjąć wyzwanie i poczekać na rycerzy [in the shape of Ben Earl and Immanuel Feyi-Waboso] Aby dojechać. Wiadomo również, że w następnej fazie Furbank znajdzie sposób na powrót do gry po mocnym wyzwaniu ze strony Robbiego Henshawa w środku pola i poprowadzeniu ataku lewą flanką.

W ostatniej rundzie przeciwko Francji w Paryżu Anglia dodała do swojego arsenału dokładność w ataku przy stałych fragmentach gry. Prawdziwym sprawdzianem dobrej obrony często jest jej zdolność do pomyślnego przejścia od lewej do prawej ze „złej ręki”, a Anglia strzeliła trzy z czterech prób przejścia w tym kierunku.

Pierwsze dwa odbiorniki [George Ford and Henry Slade] Nieustraszenie stoją nad obroną, gdy podają lewą ręką, a to wystarczy, aby uwolnić Freemana na prawym skrzydle. W drugiej zwrotce przyszła kolej na angielskich napastników, aby ożywić wspomnienia Frana Cottona i Stacka Stevensa dzięki umiejętnej grze pomiędzy obrońcami Samem Underhillem i Earlem. Niedługo potem Lawrence strzelił drugą bramkę.

Konsekwencja planu gry Anglii i odwaga w jego wykonaniu pozostały aż do wygaśnięcia żaru meczu.

Piłka z błyskawiczną szybkością przelatywała przez ręce od lewej do prawej, pomiędzy Fordem, Marcusem Smithem i Freemanem, dając Anglii wspaniały przedsmak tego, jak mogłoby wyglądać zwycięstwo w stolicy Francji.

Skład na rok 2024 przybędzie do Nowej Zelandii po znaczącym osiągnięciu Sześciu Narodów i będzie wspierany harmonogramem, który… [unlike 2014] Daje im to wszelkie możliwości przygotowania się do zwycięstwa.

Anglia prawdopodobnie będzie miała 23 lata podczas pierwszego testu przeciwko Nowej Zelandii: 1. Joe Marler, 2. Jimmy George, 3. Dan Cole, 4. Maro Itoje, 5. George Martin, 6. Chandler Cunningham South, 7. Sam Underhill, 8. Ben Earl, 9. Alex Mitchell, 10. Marcus Smith , 11. Tommy Freeman, 12. Ollie Lawrence, 13. Henry Slade, 14. Emmanuel Faye Waboso, 15. George Furbank.
Ławka rezerwowych: Finn Baxter, Theo Dunne, Will Stewart, Alex Coles, Alex Dombrandt, Ben Spencer, Finn Smith, Freddie Steward.

Na zakończenie Sześciu Narodów skończyłem artykuł z Maorysami, mówiąc: To jest noa ana ho pitu mata„Z uschniętego drzewa wyrasta kwiat”. Ta czerwona róża jest w powijakach i może rozkwitnąć w serię tak zapadającą w pamięć, jak niedawna wizyta Irlandii w Nowej Zelandii w 2022 r. Warto będzie zachować to wspomnienie.