Igrzyska Olimpijskie w Tokio: Podnoszenie ciężarów Laurel Hubbard w szybkim wyjściu po trzech porażkach

Po miesiącach kontrowersji związanych z udziałem Laurel Hubbard na igrzyskach olimpijskich w Tokio, jej rzeczywiste zaręczyny w poniedziałkowy wieczór trwały zaledwie 15 minut.

Nowozelandzka sztangistka przyznała, że ​​była przytłoczona tym wielkim wydarzeniem, opuszczając kategorię kobiet +87 kg trzy razy bez podnoszenia w rwanie, co oznacza, że ​​nie dotarła nawet do swoich pierwszych igrzysk olimpijskich. Była pierwszą z 10 finalistek.

Pojawiły się kontrowersje dotyczące drugiego podniesienia Hubbard, które najwyraźniej osiągnęła przy 125 kg, ale dwóch z trzech sędziów nie udało się tego osiągnąć, ponieważ jej prawa ręka drżała i wydawała się być lekko zgięta w łokciu.

Urzędnicy Nowej Zelandii nie skorzystali ze swojego prawa do powtórki wideo, a komentatorzy sugerowali, że mogą, więc chodziło o jej trzecie podniesienie, na 125 kg, po tym, jak nie powiodła się w pierwszej próbie z 120 kg.

Nie mogła dojść do siebie, gdy bar za nią rozbił się w podobny sposób, jak przy pierwszej próbie, Hubbard uśmiechnął się smutno i machał do małego tłumu, mówiąc „Dziękuję”. Wyszedłem na owację na stojąco.

„Jeśli już, myślę, że byłem podekscytowany byciem na podium olimpijskim. To naprawdę wyjątkowe miejsce, nie tylko dla ciężarowców, ale dla każdego sportowca, który startuje na takim poziomie, który uwalnia pewną ilość adrenaliny i trochę przesadziłem tego wieczoru.” ”

Od drugiej kontrowersji wokół windy było to filozoficzne. „Cóż, podnoszenie ciężarów ma zasady jak każdy sport, a jeśli złamałeś te zasady, musi to dotyczyć nie podnoszenia ciężarów”.

Chińska Li Wenwen zdobyła złoto z łączną wagą 320 kg, 37 kg przed srebrną medalistką Emily Campbell z Wielkiej Brytanii.

Kolejnym rozczarowującym występem na wielkiej scenie był Hubbard, który doznał traumatycznej kontuzji łokcia podczas podnoszenia na Igrzyskach Wspólnoty Narodów w 2018 roku.

„Jestem bardzo wdzięczny. Kontuzja, którą miałem w 2018 roku, była tak bolesna, że ​​nigdy nie spodziewałem się, że będę ponownie rywalizować. Więc wszystko, co wydarzyło się od tego czasu, było premią. Dlatego tak trudno jest być tak rozczarowanym dzisiejszej nocy, ponieważ Coś Nie spodziewałem się, że będzie to możliwe” – powiedział Sky TV.

43-latek miał być zewnętrznym pretendentem do medalu i osiągnął piątą najwyższą kategorię wagową kwalifikacyjną, łącznie 285 kg.

Hubbard została pierwszą transpłciową kobietą, która wzięła udział w igrzyskach olimpijskich, kiedy stanęła na podium na Tokyo International Forum.

Po rywalizowaniu jako mężczyzna do 2001 roku, choć nie na arenie międzynarodowej, przed przeprowadzką osiem lat wcześniej, dołączenie Hubbard do drużyny Nowej Zelandii sprawiło, że stała się twarzą debaty na temat sprawiedliwości transpłciowych sportowców rywalizujących z kobietami.

Krytycy twierdzą, że Hubbard zachowuje niesprawiedliwą i nieodłączną przewagę fizyczną. Dzieje się tak pomimo spełnienia wszystkich kryteriów określonych przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl) dla sportowców płci męskiej i żeńskiej, które obejmują utrzymywanie całkowitego poziomu testosteronu bez określonego pomiaru przez co najmniej 12 miesięcy.

Zapytany, w jaki sposób zablokuje to cały hałas z zewnątrz, Hubbard powiedział: „To dobre pytanie. Nie jestem pewien, czy ktokolwiek może naprawdę zablokować wszystko, co dzieje się na świecie, ale robisz, co w twojej mocy i robisz to dalej. „

Zwracając uwagę na złożoność sprawy, jedna z rywalek Hubbarda, Belgijka Anna Vanbellingen, była nieugięta, że ​​obecność kiwi w Tokio sprawiła, że ​​pole gry było nierówne, Nazywając to „złym żartem” dla reszty pola.

„…Każdy, kto trenował w podnoszeniu ciężarów na wysokim poziomie, wie, że to ma rację: ta konkretna sytuacja jest niesprawiedliwa dla sportu i sportowców” – powiedział Vanbellingen. wewnątrz gier.

„Możliwości zmieniające życie niektórych sportowców – medale i kwalifikacje olimpijskie – są tracone, a my jesteśmy bezradni”.

Nowozelandzka drużyna olimpijska w oświadczeniu na swojej stronie internetowej w poniedziałek potwierdziła swoje poparcie dla Hubbarda.

„Drużyna Nowej Zelandii chciałaby jasno powiedzieć, że Laurel spełniła wytyczne dotyczące kryteriów kwalifikacyjnych Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów dla sportowców płci męskiej i żeńskiej, które opierają się na wytycznych MKOl. W związku z tym Laurel kwalifikuje się do startu w Tokio 2020 jako członek zespołu Nowa Zelandia.

„Zdajemy sobie sprawę, że tożsamość płciowa w sporcie to bardzo delikatna i złożona kwestia, która wymaga równowagi między prawami człowieka a uczciwością na polu gry.

„Drużyna Nowej Zelandii jest zaangażowana we wspieranie wszystkich kwalifikujących się sportowców z Nowej Zelandii na igrzyskach olimpijskich, zapewniając im zdrowie psychiczne i fizyczne podczas rywalizacji na arenie światowej.

„Naszym priorytetem jest teraz ochrona członków naszego zespołu”.