Dzień Invercargill Anzac: marszałek parady przewodniczy pięćdziesiątemu i ostatniemu nabożeństwu o świcie

Zaufany i znajomy głos parady Marshal Bell South kierował nabożeństwem Dawn of Anzac w Invercargill po raz pięćdziesiąty i ostatni.

Ponad 1000 osób uczestniczyło w nabożeństwie pod pomnikiem miasta, a Southern podpisał się pod swoimi obowiązkami, mówiąc, że młodzi ludzie, którzy uczestniczyli w pierwszej paradzie, której przewodniczył na początku lat 70., uczestniczyli we wtorki z weteranami, dziadkami i emerytami.

Tłumy zstąpiły na Cenotaf przed 7 rano w burzliwy poranek, aby złożyć wyrazy szacunku na dorocznej paradzie Anzac.

Czytaj więcej:
* Pamięć o przeszłości honoruje także teraźniejszość – Shelford
* Fryzjer z Invercargill ma misję uhonorowania weteranów wojskowych

Wśród nich była Esther Price, kobieta z Invercargill, która powiedziała, że ​​to była wspaniała usługa.

Była tam, aby okazać szacunek tym, którzy zginęli w wojnach w przeszłości, a także swojemu teściowi Nelsonowi Price’owi, który stracił nogę, stojąc na minie lądowej podczas II wojny światowej.

Południe powiedziało, że to zaszczyt wziąć udział w programie przez pół wieku.

Wypowiadając się przed Anzac Day, 79-latek powiedział, że w przyszłym roku przekaże stery młodszemu pokoleniu.

Jako weteran musiał tylko spojrzeć na nazwiska na cenotaptach, aby zrozumieć, dlaczego to zrobił.

„Kiedy widzisz wszystkie nazwiska ludzi, którzy złożyli najwyższą ofiarę… to szacunek dla nich”.

Z biegiem lat zauważ, że tłumy są coraz większe i przychodzi coraz więcej dzieci.

„Dobrze jest ich sprowadzić i powiedzieć, co się stało” – powiedział.

Wraz z resztą publiczności chodził na parady Anzac Day w mieście; Jego 32-letnia kariera wojskowa w siłach regularnych i na terytoriach dała mu wiele do myślenia.

Południe wstąpił do armii w 1963 roku i służył w konfliktach, w tym w konflikcie między Indonezją a Malezją, przeżywając przerażające chwile z kulami przelatującymi nad jego głową w dżungli.

„Albo oni, albo ty. Nie boję się powiedzieć przy naszym pierwszym kontakcie, że nigdy w życiu nie czułem strachu.

„Nawet po tysiącach pocisków, które wystrzeliłeś podczas ćwiczeń, nie ma nic lepszego niż szok, jakiego doznajesz, gdy wracają do ciebie”.

Powiedział, że „kilku lub trzech” jego towarzyszy wojskowych zostało rannych w akcji, ale żaden nie zginął, chociaż wielu z nich zmarło z powodu złego stanu zdrowia podczas służby za granicą.