Dlaczego Hellblade 2 to coś więcej niż tylko gra wideo?

Odwiedź dowolnego twórcę gier wideo na tydzień przed ich najnowszą, dużą premierą, a pytania będą wisieć w powietrzu.

Czy ludziom się to spodoba? Jakie będą oceny?

Kiedy jednak BBC Newsbeat odwiedziło studio Ninja Theory na tydzień przed premierą gry Senua’s Saga: Hellblade 2, pojawiło się kolejne pytanie.

Gry tych drużyn nie zostały przeniesione w takiej liczbie egzemplarzy jak Call of Duty, EA FC czy Hogwarts Legacy, ale wielu je pokochało. Dla fanów to było ważne.

Co to oznacza dla Ninja Theory, dewelopera, który w dużej mierze należy do tej kategorii?

Przynajmniej na razie szef studia Dom Matthews powiedział Newsbeat, że mają na myśli coś innego.

„Jesteśmy bardzo skupieni na Hellblade 2” – mówi.

„Jesteśmy bardzo dumni z gry, którą stworzyliśmy i nie możemy się doczekać, aby spędzić ten dzień razem, ciesząc się grą i tym, co stworzyliśmy”.

To długo oczekiwany dzień.

Poprzednia gra studia, Hellblade: Senua’s Sacrifice, ukazała się w 2017 roku i została stworzona przez około 20-osobowy zespół.

Jedną z nich była Melina Jurgens, montażystka wideo firmy, która ostatecznie objęła główną rolę Senuy po tym, jak pierwotna aktorka odeszła.

„Moja praca zawsze polegała na byciu za kulisami” – powiedziała Newsbeat.

„Bałam się więc występów przed ludźmi i bycia przed obiektywem”.

Mimo że był to pierwszy występ Meliny w roli aktorskiej, za swoją rolę otrzymała nagrodę BAFTA Game Award – jedno z pięciu nagród Ninja Theory dla Hellblade 1.

Zdobył wielkie uznanie za sposób, w jaki poradził sobie z psychozą Senuy — schorzeniem, które może powodować, że ludzie słyszą głosy, widzą rzeczy, których inni nie widzą, i mają unikalne przekonania na temat świata.

Jest to także coś, czego Melina doświadczyła jako dwudziestokilkulatka i opisuje ją jako „czas czystego terroru”.

„Słyszałam szepty, widziałam martwych ludzi i tym podobne rzeczy” – mówi.

„To był więc bardzo straszny czas”.

Melina mówi, że kręcenie Senui było okazją do „wykorzystania moich doświadczeń do zrobienia czegoś pożytecznego”.

„I to było niemal terapeutyczne”.

Według profesora Paula Fletchera, neurologa z Uniwersytetu w Cambridge, który pracował nad obiema grami, media dysponują niekompletnymi informacjami na temat psychozy.

Chociaż istnieje kilka dobrych przykładów, jego zdaniem istnieje również „wiele przypadków, w których psychoza jest używana niemal jako skrót określający osobę zachowującą się w bardzo szalony, potencjalnie niebezpieczny i brutalny sposób.

„I myślę, że zawsze należy to kwestionować”.

Profesor Fletcher mówi, że do współpracy z Ninja Theory przekonano go ze względu na ich determinację w unikaniu zniekształceń.

Mówi, że zdał sobie również sprawę, „jak ważne są gry wideo, aby przyciągnąć ludzi i zapewnić im doświadczenia, których inaczej by nie doświadczyli”.

Obie gry Hellblade zawierają sekwencje halucynacji i w dużej mierze opierają się na dźwięku, aby odtworzyć, jak to jest żyć z psychozą.

Zespół Ninja Theory współpracował z profesorem Fletcherem i grupą pacjentów z dużym doświadczeniem, aby zapewnić możliwie najdokładniejszą dokładność obrazowania.

Pierwsza gra była misją solową, ale Hellblade 2 wprowadza nowe postacie i bada wpływ interakcji Senuy z nimi na jej psychozę.

Szef studia Dom twierdzi, że celem było pokazanie, że zdrowie psychiczne to często „podróż”.

„To nie jest statyczne” – mówi, dodając, że pierwsza gra opowiadała o Senui, „która po raz pierwszy przechodzi przez psychozę i naprawdę ją rozumie”.

Tym razem, jak mówi, ma „pewien poziom zrozumienia i akceptacji tych doświadczeń.

„Nie są mniej potężni, ale panuje tam inny balans sił. Zbadanie tego było naprawdę interesujące”.

Hellblade 2 to także krok do przodu technologicznie. Od 2017 roku zespół przeniósł się do nowego, specjalnie wybudowanego studia z własną sceną do przechwytywania ruchu i studiami dźwiękowymi.

Pierwsza gra również wykorzystywała przechwytywanie ruchu, ale została nagrana w sali konferencyjnej starego biura Ninja Theory.

Aby podkreślić tę kwestię, Dom twierdzi, że zespół spędził dwa dni na nagrywaniu materiału filmowego z walki z pierwszego meczu. Drugi to 69 dni.

Spędzali także czas na przechwytywaniu, a czasem nawet tworzeniu realistycznych kostiumów i rekwizytów, które następnie można było zeskanować cyfrowo, aby zwiększyć immersję w Hellblade 2.

Tym razem w procesie rejestrowania występów brała udział znacznie większa ekipa, w tym koordynatorzy kaskaderów i inni specjaliści.

Dla Meliny powrót do roli w większym zespole był początkowo zniechęcający.

„Wiele spojrzeń było na mnie” – mówi.

Niektóre sceny, jak na przykład scena pływania na początku gry, wymagały wysiłku fizycznego.

Melina pamięta, że ​​przez większość dnia była zawieszona pod sufitem.

„Musisz napiąć wszystkie mięśnie ciała i przyjąć stabilną pozycję” – mówi.

Zarówno Dom, jak i Melina twierdzą, że warto podjąć ciężką pracę, aby szerzyć wiedzę na temat psychozy.

Oprócz nagród BAFTA na półkach studia i certyfikatów nagród na ścianach, Ninja Theory zbiera także pochwały od fanów, na których gry wywarły wpływ.

„Było kilka naprawdę świetnych cytatów” – mówi Melina.

„Jedna osoba powiedziała, że ​​jej brat zawsze się jej wstydził, ponieważ cierpiała na psychozę.

„Po zagraniu w grę powiedział, że w końcu ją rozumie, i przeprosił.

„Toteż serce się raduje, słysząc takie rzeczy”.

Na forach i portalach społecznościowych można znaleźć setki takich historii na temat Hellblade 1.

Dom uważa, że ​​obecnie w szerszej branży gier większy nacisk kładzie się na „przeżyte doświadczenia, które przedostają się do gier i wykorzystują je do opowiadania ludzkich historii”, ale nie jest pewien, czy Ninja Theory może przypisać sobie za to całą zasługę. .

Jednak profesor Fletcher twierdzi, że wierzy, że Hellblade miał wpływ.

Obecnie używa tej gry jako narzędzia edukacyjnego i wierzy, że pomogła ona szerzyć świadomość na temat psychozy.

Chociaż uważa, że ​​nigdy nie wywarł dużego wpływu, próbując samodzielnie stawić czoła piętnom, twierdzi, że pełna szacunku i przemyślana dyskusja, która odbyła się w odpowiedzi na pierwszą grę, pozostawiła go „niezwykle zaskoczonego i podekscytowanego”.