Ćwiczenia poprawiają wyniki w zakresie słabości w szpiczaku mnogim

Jak wynika z ustaleń przedstawionych przez dr Jensa Hellingasa podczas 20. Międzynarodowego Towarzystwa Szpiczaka (IMS), które odbyło się w Atenach, trening siłowy i chodzenie poprawiają parametry związane z wydajnością funkcjonalną pacjentów ze szpiczakiem mnogim (MM) podczas terapii systemowej. Grecja i wirtualnie, 27-30 września 2023.¹

W badaniu wykorzystano pięć ćwiczeń: pomiar aktywności pooperacyjnej/podstawowej mobilności, 6-minutowy test chodu, 30-sekundowy test siadania i stania, test wstawania i poruszania się z pomiarem czasu oraz wizualna skala analogowa bólu. . Wykorzystano je do pomiaru codziennych czynności, mobilności, wytrzymałości, osłabienia i tolerancji bólu w ramieniu budującym siłę w porównaniu z ramieniem chodzącym. Każdy z nich prowadził do S Wartość 0,01 na koniec określonego okresu 6 miesięcy.1 Obie grupy wykazały lepszą wydajność ruchową w pięciu kategoriach pomiaru, a 30-sekundowy test siedzenia i stania wykazał trwałe i lepsze wyniki po interwencji. Jednakże po interwencji postęp w testach sprawności ruchowej został częściowo utracony, a wyniki w teście 6-minutowego marszu pozostały niezmienione.

„Powodem przeprowadzenia tego badania jest przede wszystkim to, że pacjenci proszą nas o to. Ponieważ [patients with MM] Żyją dłużej, cieszą się głębszą remisją i chcą wrócić do normalnego życia. Często pojawia się pytanie: Czy mogę ćwiczyć? Czy mogę uprawiać aktywność fizyczną? Czy mogę chodzić na siłownię? „Zwykle moja odpowiedź brzmi: nie wiem, nie ma zbyt wielu danych” – wyjaśnił Hellingas, profesor onkologii i chorób wewnętrznych w Roswell Park Comprehensive Cancer Center w Buffalo w stanie Nowy Jork. „Wiemy, że kruchość to czynnik, który mierzymy i oceniamy podczas wizyty u naszych pacjentów i decydując, czy kwalifikują się oni do przeszczepienia lub przeszczepienia chimerycznego receptora antygenu”. [CAR] Kompetentny w zakresie limfocytów T. Moim zdaniem słabość to coś, nad czym możemy popracować, szczególnie poprzez aktywność fizyczną. Dlatego celem tego badania była ocena tego efektu.

Wiadomo, że ćwiczenia fizyczne poprawiają sprawność funkcjonalną i sprawność pacjenta; Niewiele jednak wiadomo na temat tego, czy pacjenci z miastenią, szczególnie ci z chorobami kości, mogą odnieść korzyść ze schematu ćwiczeń. Naukowcy postanowili ocenić dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności ćwiczeń fizycznych u pacjentów z MM, aby poprawić wydajność funkcjonalną i sprawdzić, czy aktywność fizyczna może poprawić wyniki w zakresie kruchości, które są ważnym czynnikiem ryzyka u pacjentów z MM. 1

Każdy pacjent miał możliwość uczestniczenia w jednej z dwóch grup w zależności od rodzaju interwencji wysiłkowej: Grupa 1 (n = 24) przechodziła nadzorowany trening oporowy dwa razy w tygodniu, osobiście przez 6 miesięcy. Grupa 2 (n = 18) przeszła interwencję behawioralną poprzez podpowiedzi dotyczące odległości, aby osiągnąć 150–300 minut chodzenia tygodniowo przez 6 miesięcy. Nierandomizowany charakter badania umożliwił pacjentom udział w nim pomimo odległości od instytucji badawczej lub problemów związanych z COVID-19; Jednakże 5 pacjentów nie mogło ukończyć badania z różnych powodów, w tym z powodów związanych z Covid-19.

W obu grupach wiek (63,9 vs. 62,2 lat), BMI (30,9 kg/m2 vs. 29,5 kg/m2; S = 0,49), a rasa była podobna. Siedemnastu pacjentów (70,8%) w grupie budującej siłę w porównaniu z 9 pacjentami (50,0%) w grupie chodzącej miało stan sprawności ECOG równy 0. Siedmiu pacjentów (29,2%) w grupie budującej siłę miało stan sprawności ECOG równy 1 w porównaniu z 8 (44,4%).) Pacjenci w ramieniu chodzącym.

W grupie budującej siłę u 1 pacjenta (4,2%) choroba była aktywna, a u 23 (95,8%) choroba była nieaktywna (S = 0,26). W grupie chodzącej u 3 pacjentów (16,7%) choroba była aktywna, a u 15 (83,3%) choroba nieaktywna (S = 0,17). W grupie budującej siłę było 14 (58,3%) pacjentów, a w grupie chodzącej 12 (66,7%). Punkty czasowe w stosunku do wartości wyjściowych wynosiły 24% (100,0%) w porównaniu z 17% (94,4%) do 6 miesięcy po interwencji, 19% (79,2%) w porównaniu z 11% (61,1%); S = 0,36).

Hillengass podał, że u żadnego pacjenta w żadnej z grup interwencyjnych nie wystąpiły zdarzenia niepożądane (AE) stopnia 3. lub wyższego, w tym brak nowych złamań. Głównym zgłaszanym działaniem niepożądanym była bolesność mięśniowo-szkieletowa. Obie interwencje były bezpieczne dla pacjentów ze MM oraz skuteczne immunologicznie i funkcjonalnie.

Budowa siły i chód są obecnie poddawane dalszej ocenie w badaniu Host Factor (NCT05312255)2, w którym uczestniczy 100 pacjentów, którzy będą przechodzić trening oporowy przez 6 miesięcy dwa razy w tygodniu. W tym badaniu naukowcy będą mierzyć gęstość kości, skład ciała przed i po interwencji, przepływ odporności, jakość życia i zmęczenie.

„Kiedy połączyliśmy obie grupy ćwiczące, zaobserwowaliśmy poprawę markera wyczerpania limfocytów T. Stosunek wyczerpanych i niewyczerpanych limfocytów T poprawił się u pacjentów przed i po interwencji, co było dla nas zachęcające” – powiedział Hellingas „Z niecierpliwością czekamy na późniejszą ocenę specyficznych przeciwciał i limfocytów T CAR”.

_Bibliografia

_{1.Hillegass J. Interwencje związane z aktywnością fizyczną w celu poprawy sprawności funkcjonalnej u pacjentów ze szpiczakiem mnogim. Zaprezentowano podczas: Dorocznego spotkania Międzynarodowego Towarzystwa Szpiczaka 2023; 27-30 września 2023 r.; Ateny, Grecja. Kompendium rolnictwa ekologicznego-38.}

_{2. Hillengass J. Optymalizacja czynników gospodarza u pacjentów z gammopatią monoklonalną. Kompleksowe Centrum Onkologii w Roswell Park. Dostęp: 28 września 2023 r. https://www.roswellpark.org/clinical-trials/list/4833}