„Bezpieczeństwo kulturowe” w rugby jest koniecznością dla każdego

Niedawna decyzja australijskiej rodziny o wysłaniu syna do Rotorua Boys High School w celu kontynuowania jego kariery uwypukliła, jak ważne jest, aby gracze czuli się „bezpieczni kulturowo”.

16-letnia Kaylan Morris jest Australijką z Nowej Południowej Walii, pochodzącą z Pierwszego Narodu, która wybiera się do Nowej Zelandii, aby dokończyć studia, ponieważ jego matka uważa, że ​​ma większe szanse na osiągnięcie swojego celu, jakim jest gra dla drużyny Wallabies, uczęszczając do Rotorua Boys’ Liceum.

Crystal Kinsella powiedziała ABC, że nie wierzy, że Rugby Australia (RA) odpowiednio wspiera grę na obszarach regionalnych swoimi funduszami i zasobami, i uważa, że ​​młodzi rdzenni gracze mieszkający poza stolicami są często pomijani.

„Nie sądzę, żeby australijskie rugby to obchodziło” – powiedział Kinsella.

Powiedziała także ABC, że nie chce wysyłać Morrisa do prywatnej szkoły w Brisbane lub Sydney, ponieważ nie wierzy, że jest ona „bezpieczna kulturowo” dla rdzennego ucznia.

Uważa, że ​​są oni „elitarni” i nieświadomi różnorodności kulturowej.

Co zatem robi nowozelandzkie rugby (NZR), aby zapewnić zawodnikom Pasifiki, którzy wnoszą ogromny wkład w sport w Aotearoa, zrozumienie, szanowanie i akceptowanie ich kultury w drużynach, w których grają, zarówno amatorskich, jak i zawodowych?

Dyrektor ds. zaangażowania NZR Pasifika, była All Black Saveatama Eroni Clarke, stwierdziła, że ​​nie można przecenić znaczenia „bezpieczeństwa kulturowego”.

„To oraz kompetencje kulturowe są naprawdę ważne, ponieważ pozwalają osobie z innej kultury lub rasy mieć wpływ na to, jak chce być traktowana. A jeśli tak się stanie, czuje się bezpiecznie, czuje się włączony i ma poczucie przynależności. Tożsamość i przynależność oraz to, czy jest to zespół, czy firma, oznaczają, że mogą czuć się bezpiecznie, będąc sobą w tych środowiskach.

„W naszych zwyczajach kulturowych Pacyfiku mamy to, co nazywamy le vā (lub va’a/vaha). Vā oznacza przestrzeń. Vā istnieje w trzech obszarach; Vā istnieje między ludźmi i między ludźmi oraz tym, co robimy w kategoriach relacji, ale nie ma to także 'va „Między ludźmi a środowiskiem. Zatem dla mieszkańców Pacyfiku istnieje moana, morze, połączenie z gwiazdami i sposób, w jaki mogli poruszać się po rozległym Oceanie Spokojnym.

„W kontekście rugby chodzi o możliwość utrzymywania relacji z klubem, stowarzyszeniem regionalnym lub franczyzą, dla której grasz, gdzie czujesz poczucie połączenia i przynależności. Dla gracza w zespole „to poczucie powitania”, to poczucie „to jest mój zespół”, „czuję się bezpiecznie i czuję, że mogę wnieść swój wkład, nie przeszkadzając temu, kim jestem”. Ta więź, ta komunikacja między naszymi zawodnikami a zespołem jest naprawdę ważna.

Clarke powiedział, że jednym z celów niedawno wprowadzonej przez NZR strategii Pasifika było stworzenie tego pomysłu dla graczy Pasifika na wszystkich poziomach gry i chociaż wierzy, że wiele drużyn przyjmuje te pomysły, przyznaje, że nie zawsze tak było, przypominając sobie swoje starania. Czas pod okiem byłego trenera All Blacks Sir Grahama Henry’ego w Auckland NPC.

„Graham miał uniwersalny styl treningu: szczekał, przeklinał i krzyczał, oczekując, że będzie to motywować wszystkich zawodników.

„Jednak zauważył, że gracze z Pacyfiku nie reagowali tak, jak się spodziewał, i z tego powodu wielu z nich rzucało piłki i robiło rzeczy, które zupełnie nie pasowały do ​​tego, dlaczego ich wybrał. W rezultacie zaczął tracić piłki tych graczy i pomyślałem: „to nie są ci gracze, za jakich ich uważałem. Są”, więc sprowadził nowych graczy, a wielu z nich pochodziło z wysp Pacyfiku i działo się to samo.

„Więc zatrzymał mnie i Sir Michaela (Jonesa) i powiedział: «Jak mogę wydobyć to, co najlepsze z graczy z Pacyfiku?» Powiedzieliśmy mu, że kiedy krzyczysz, przeklinasz i szczekasz na niektórych graczy z Pacyfiku, dzieje się to w ich umysłach. zrobią to.” Myślę, że zrobili coś, co zdenerwowało trenera, nie lubił mnie, a pomiędzy tym a presją zewnętrzną, z którą musieli się zmierzyć, zaczęli popełniać błędy.

„Graham zdał sobie sprawę, że to jest wspólny mianownik i zdał sobie sprawę, że krajobraz jego zespołu się zmienił, więc zmienił całą swoją filozofię, a cały zespół zareagował w pozytywny sposób. Stał się bardziej otwarty i był bardziej świadomy tego, kim jest”. „Rób to, bo ważne jest nie tylko to, co mówisz, ale także jak to mówisz. Kiedy więc zaczął zmieniać swoje podejście, Auckland zaczęło odnosić większe sukcesy, zmierzając w stronę Super Rugby”.

„Graham zdał sobie sprawę, że zmiana w podejściu zapewniła mu głębszy poziom lojalności i szacunku ze strony graczy, zwłaszcza graczy z Maorysów i Pacyfiku. To jeden przykład, jaki mogę podać, gdy ktoś zdał sobie sprawę, że musi się zmienić. Graham wiedział, że nie może kontynuować to.” Po wykluczeniu zawodników: „Musiał zmienić swój styl, więc zasługuje na uznanie”.

Clarke powiedział, że wnioski, których nauczył się Sir Graham, można zastosować w wielu sytuacjach w nowozelandzkim rugby.

„Nie ma zbyt wiele krzyków ze strony autorytetów, może twojej mamy i taty, jeśli są na ciebie źli, ale nie za dużo. Kiedy jesteś w kontekście zachodnim, nawigowanie w dwóch światach może być trudne. Odległość między ludźmi i w przypadku innych osób ważne jest, aby to najpierw wzmocnić, a kiedy trener szczeka. Przeklina i krzyczy tak mocno, że natychmiast czujesz się odłączony.

„Budowanie tego vā jest naprawdę ważne dla relacji. W kontekście zachodnim możesz myśleć o vā jako o budowaniu relacji z ludźmi. Dlatego, gdy spotykasz Maorysów, robisz swoją wakawhanaungatanga, swoją pepeha. Dla mieszkańców Pacyfiku jest to również ważne dla nas. Dla nas znalezienie czasu na komunikację jest pierwszą rzeczą, którą robimy. W naszych kulturach odpowiada to na pytanie: Kim jesteś?

„Kiedy możesz wymieniać te rzeczy na całym va, budujesz relacje i pielęgnujesz va oraz budujesz zaufanie, które jest ważną wartością w kontekście Pacyfiku. Jeśli te rzeczy nie są robione przede wszystkim, va nie istnieje. Te rzeczy to rzeczy, które należy „wziąć pod uwagę w kontekście bezpieczeństwa kulturowego i kompetencji kulturowych, które są kluczowymi kwestiami, które należy zrozumieć, pracując z ludźmi z różnych kultur”.

Trenerzy i inne osoby na podobnych stanowiskach mają duży wpływ na doświadczenia zawodników, powiedział Clarke, ojciec skrzydłowego drużyny All Blacks and Blues, Caleba Clarke’a.

Wierzy, że edukacja kulturalna jest kluczem do zapewnienia graczom ze wszystkich środowisk poczucia bycia mile widzianym i włączonym.

„Pasifika od najmłodszych lat uczy się wartości faka’apa’apa lub fa’aaloalo (szacunek) i alofa (miłość). Szacunek jest ogromny. Kiedy rozmawiamy z autorytetem w kulturze Pacyfiku, siadamy z nasze oczy spuściły się w stosunku do szejka, matai, wodza, ministra itd. Z tym właśnie rozmawiamy.

„Możesz więc sobie wyobrazić, że masz pięć lat, idziesz do szkoły po tym, jak byłeś w domu z rodzicami w swoim świecie i jesteś wychowywany w duchu tych wartości, a pierwszą rzeczą, którą mówi do ciebie nauczyciel, jest: «Spójrz, na mnie, ha-ha-ha. Jako dziecko starasz się praktykować wartości, których uczą cię rodzice, więc patrzysz z góry, jakby był twoim nauczycielem lub osobą mającą władzę. Następnie nauczyciel mówi: „Z tym dzieckiem jest coś nie tak, nie chce na mnie patrzeć” i „Mówię im, żeby na mnie patrzyli”. Widać więc zderzenie, niekoniecznie między kulturami czy wartościami, wartość szanowania autorytetu jest taka sama, ale w sposobie, w jaki dzieci są wychowywane i uczone wyrażania tych wartości. „

„Mamy takie powiedzenie, że jednostka znajduje się na Pacyfiku, jeśli chodzi o swoją rodzinę i whānau, to nie „ja”, ale „my”, czyli bardzo zbiorowa społeczność. Kiedy więc pracujesz z młodymi uczniami szkół podstawowych i średnich, nie masz do czynienia tylko z pojedynczymi osobami, ale także z ich rodzinami, masz młodych mężczyzn i kobiety w wieku od 17 do 18 lat, którzy nadal stanowią dużą część rodziny i podejmują wspólne decyzje z rodzicami.

„Dlatego często mamy do czynienia z wyzwaniem lub zderzeniem dwóch światów, gdy jednostka jest proszona o podjęcie decyzji w kontekście zachodnim, gdy wydaje jej się to bardzo trudne, ponieważ decyzje te są zwykle podejmowane wspólnie z rodziną. Kiedy więc nastąpi zrozumienie, sposobu działania różnych kultur, prowadzi to do lepszego zrozumienia gracza.

Choć Clarke wierzy, że ścieżki, dzięki którym gracze Pasifikki mogą osiągnąć swoje cele na boisku, są jasne i dobrze ugruntowane, przyznaje, że Pasifice brakuje reprezentacji na stanowiskach poza boiskiem w rugby, zwłaszcza w roli sędziów i menadżerów.

„Dlatego my (NZR) musimy stale zadawać sobie pytanie, jak możemy działać lepiej, jak możemy lepiej się komunikować i lepiej współdziałać z ludźmi z różnych kultur”.

„Strategia dotycząca Pacyfiku to duży krok we właściwym kierunku. Jest to zainteresowanie z tego powodu, że New Zealand Rugby chce docenić wkład graczy z Pacyfiku w naszą grę. Czujemy, że doceniliśmy ich wkład na boisku, ale nie trzeba zrobić więcej w rozwijaniu możliwości.” W imieniu regionu Pacyfiku poza stadionem. „Wiemy, że abyśmy mogli lepiej współpracować ze społecznościami Pacyfiku, nowozelandzkie rugby musi zbudować potencjał w naszym świecie rugby, tak aby większa część regionu Pacyfiku znajdowała się w tych przestrzeniach, w których nie odgrywa on żadnej roli”.

„To pierwsza strategia dla Pacyfiku opracowana przez jakąkolwiek Narodową Organizację Sportową Nowej Zelandii (NSO). Jest to pierwsza strategia w skali globalnych organizacji rugby. Mam więc nadzieję, że ta strategia będzie wzorem dla innych krajowych organizacji Nowej Zelandii lub innych krajów rugby zdajemy sobie sprawę, że w naszych grach rozwijamy „społeczności Pacyfiku”. Aby jednak strategia zadziałała, musi obejmować wszystkie poziomy gry, kluby rugby, związki rugby, hrabstwa itp.”.

„W Pacific Rugby istnieje potencjał i potencjał do podejmowania tych ról zarządczych w rugby. W rzeczywistości należy wzmocnić wzmocnienie tych ról w naszych społecznościach na Pacyfiku. Często chodzi o dostęp, ale w tym przypadku bardziej chodzi o promocję. Pojemność W tamtejszych społecznościach na Pacyfiku.”

Clarke powiedział, że NZR nie wprowadzi obowiązkowego żadnego ze swoich programów Pasifika dla klubów, prowincji ani drużyn Super Rugby.

Powiedział, że zainteresowane strony już teraz wykazują silną chęć zaangażowania się w strategię na rzecz Pacyfiku.

„Zaczęliśmy opracowywać program kompetencji kulturowych i bezpieczeństwa kulturowego dla naszych regionalnych stowarzyszeń, który będzie dostępny również dla naszych klubów Super Rugby. Zbieramy dane, aby zobaczyć, jaki obecnie wkład region Pacyfiku w rugby na wszystkich poziomach W ten sposób możemy zobaczyć, w jakich kluczowych obszarach i rolach się nie sprawdzają.” Mieszkańcy Pacyfiku i w jaki sposób możemy zaangażować nasze społeczności, aby zapewnić im większy dostęp do tych przestrzeni”.

Napisane przez Joe Portera rnz.co.nz