Bardziej rygorystyczna polityka epidemiologiczna wpłynęła na zdrowie psychiczne

Według dwóch nowych badań zdrowie psychiczne ludzi ucierpiało, gdy ich rządy podjęły drastyczne środki w celu kontrolowania COVID-19.

W jednej analizie podłużnej opartej na danych z 15 krajów z wyłączeniem Stanów Zjednoczonych, polityki o wyższym rygorze wiązały się z wyższymi średnimi wynikami stresu podczas pierwszych 15 miesięcy epidemii (standaryzowane współczynniki β = 0,014, 95% CI 0,005-0,023), Zgłoszone przez dr Rafaela Goldsmita z Brazylijskiej Szkoły Administracji Publicznej i Biznesu w Rio de Janeiro i współpracowników.

Osoby mieszkające na obszarach o bardziej rygorystycznych zasadach ograniczania dostępu również plasowały się niżej w wynikach samooceny życia (β = -0,010, 95% CI -0,015 do -0,004), jak wskazano w Lancet zdrowia publicznego.

Oprócz zaostrzenia polityki powaga pandemii wpłynęła również na zdrowie psychiczne ludności. Kraje o większej liczbie zgonów na 100 000 mieszkańców miały wyższe średnie wyniki dla cierpienia psychicznego (β = 0,016, 95% CI 0,008–0,025) i niższe oceny życia (β = -0,010, 95% CI -0,017 do -0,004).

Na potrzeby tej analizy Goldszmidt i jego zespół rozważyli rygorystyczną reakcję rządu na osiem zasad: zamykanie szkół, zamykanie miejsc pracy, odwoływanie wydarzeń publicznych, ograniczenia w zgromadzeniach, zamykanie transportu publicznego, wymogi dotyczące pozostawania w domu i ograniczenia dotyczące krajowych, i podróże międzynarodowe. Ograniczenia podróży.

Niektóre z nich, podzielone indywidualnie, miały większy wpływ na zdrowie psychiczne niż inne. Po kontrolowaniu ciężkości epidemii ograniczenia w zgromadzeniach, wymagania dotyczące pozostania w domu i ograniczenia podróży międzynarodowych powiązano z większym stopniem stresu psychicznego i niższymi wskaźnikami życia. Zamknięcia szkół i miejsc pracy, przestoje transportu publicznego, odwoływanie wydarzeń publicznych oraz ograniczenia dotyczące podróży krajowych nie miały znaczącego wpływu na zdrowie psychiczne.

Autorzy zauważają, że kobiety są bardziej dotknięte chorobą niż mężczyźni. Dokładniej, kobiety w wieku powyżej 30 lat miały silniejszy negatywny związek między surowością polityki a oceną życia w porównaniu z młodszymi kobietami.

Grupa Goldszmidta odkryła również, że kraje, które wdrożyły strategię eliminacji, a nie strategię ograniczania COVID, miały zwykle mniej rygorystyczne polityki, co zmniejszało negatywne skutki dla zdrowia psychicznego populacji. W krajach tych obserwuje się również mniejszą liczbę zgonów.

Tylko cztery kraje objęte analizą realizują strategię eliminacji COVID: Australia, Japonia, Singapur i Korea Południowa. Pozostałe 11 krajów – Kanada, Dania, Finlandia, Francja, Niemcy, Włochy, Holandia, Norwegia, Hiszpania, Szwecja i Wielka Brytania – ma strategie łagodzenia.

„Reakcje rządów na pandemię COVID-19 były szeroko omawiane” – powiedziała w oświadczeniu współautorka dr Lara P. Aknin z Simon Fraser University w Burnaby w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie. „Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że kraje, które zniosły zakaz, wdrożyły znacznie ostrzejsze strategie niż inne kraje ze względu na szeroko zgłaszany zakaz podróży międzynarodowych. Ale w rzeczywistości ludzie w tych granicach cieszyli się większą swobodą i ogólnie mniej restrykcyjnymi krajowymi środków powstrzymujących niż obywatele w krajach łagodnych”.

Goldsmit wielokrotnie dodał: „strategie łagodzenia mogą wiązać się z gorszymi skutkami dla zdrowia psychicznego, przynajmniej częściowo, ponieważ środki ograniczające, takie jak długie uwięzienia i fizyczne dystansowanie, mogą zaburzać więzi społeczne”.

Zasugerował, że „strategie mające na celu wyeliminowanie transmisji przy jednoczesnym promowaniu wczesnego działania i ukierunkowanego rygoru mogą zmniejszyć śmiertelność, jednocześnie chroniąc zdrowie psychiczne ludzi”. „Jednocześnie rządy muszą dostarczać jasnych i spójnych informacji na temat środków politycznych, aby zwiększyć zaufanie społeczeństwa do rządowego sposobu postępowania z pandemią”.

Ta podłużna analiza zebrała dane dotyczące zdrowia psychicznego z 15 krajów w okresie od 27 kwietnia 2020 r. do 28 czerwca 2021 r. W analizie uwzględniono łącznie 432 642 odpowiedzi od dorosłych w badaniu Imperial College London-YouGov Global Behavior Tracking COVID-19 Survey.

Cierpienie psychiczne mierzono czteropunktowym Kwestionariuszem Zdrowia Pacjenta, a ocenę życia mierzono za pomocą pytania Cantrell Ladder, w którym respondenci oceniali swoją aktualną sytuację życiową w skali od 0 do 10.

Patrząc w stronę Australii

W drugim badaniu opublikowanym jednocześnie w Lancet zdrowia publicznegoSkupiając się konkretnie na Australii, naukowcy dokładnie określili, które grupy są najbardziej odczuwalne w tych skutkach dla zdrowia psychicznego.

Korzystając z projektu quasi-eksperymentalnego, mgr Mark Wooden z Uniwersytetu w Melbourne wraz z kolegami stwierdzili, że zablokowanie wiązało się ze skromnym, ale statystycznie istotnym pogorszeniem zdrowia psychicznego populacji.

Grupa Woodena porównała mieszkańców epoki wiktoriańskiej w 2020 roku z mieszkańcami innych części Australii, którzy nie zostali zamknięci.

Jak zauważono w pierwszym badaniu, zablokowanie spowodowało znacznie większy wpływ na zdrowie psychiczne kobiet niż mężczyzn, przy czym kobiety doświadczyły spadku o 2,2 punktu w ich pięciopunktowej sumie inwentarza zdrowia psychicznego w porównaniu ze stosunkowo niewielkim zmniejszeniem o 0,6 punktu dla mężczyzn.

Kobiety mieszkające w mieszkaniach odnotowały spadek o 4,1 punktu, podczas gdy mieszkanki bliźniaków, kamienic lub kamienic odnotowały średni spadek o 4,8 punktu. Najmniejszy wpływ na zdrowie psychiczne odnotowały kobiety mieszkające w osobnych domach (spadek o 1,7 punktu).

Co więcej, zamężne kobiety z dziećmi poniżej 15 roku życia odnotowały 4,4-punktowy spadek w swoich wynikach zdrowia psychicznego podczas blokady. Co ciekawe, samotne matki nie odczuły tego efektu.

„Ten efekt płci może wynikać z dodatkowego obciążenia pracą związanego z pracą w domu, przy jednoczesnej opiece i edukacji swoich dzieci, co zwiększa już istniejące nierówności w zakresie obowiązków rodzinnych i opiekuńczych” – zasugerował w oświadczeniu Wooden.

„Może wydawać się nieoczekiwane, że ten trend nie dotyczy samotnych matek” – dodał. „Jednym z powodów może być pakiet wsparcia finansowego dostarczony tej grupie przez australijski rząd federalny w ramach odpowiedzi na ożywienie gospodarcze, który mógł złagodzić obawy i obawy związane z blokadą”.

„Samotne matki są bardziej skłonne do życia bez siatki bezpieczeństwa i silnego systemu wsparcia przed pandemią” – kontynuował. „W związku z tym mogły łatwiej przystosować się do nagłych zmian niż kobietom w podwójnych gospodarstwach domowych”.

Grupa Woodena zauważyła, że ​​te odkrycia dotyczą wyłącznie Australijczyków i mogą nie odzwierciedlać konsekwencji dla zdrowia psychicznego w innych krajach.