Biegowelove.pl

informacje o Polsce. Wybierz tematy, o których chcesz dowiedzieć się więcej

Orbitujący słoneczny statek kosmiczny przelatuje przez ogon rozpadającej się komety

Orbitujący słoneczny statek kosmiczny przelatuje przez ogon rozpadającej się komety

Zdjęcie komety C/2019 Y4 (ATLAS) wykonane 20 kwietnia 2020 r. przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a zapewnia najwyraźniejszy obraz rozpadu stałego jądra komety. Widok z lotu ptaka identyfikuje do 30 oddzielnych elementów, rozróżniając elementy, które są mniej więcej wielkości domu. Przed upadkiem całe jądro komety miało prawdopodobnie długość jednego lub dwóch boisk piłkarskich. Kometa znajdowała się około 91 milionów mil (146 milionów kilometrów) od Ziemi, kiedy wykonano zdjęcie. Źródło: NASA / ESA / STScI / D. Jewitt (UCLA)

Nieoczekiwanie rozkładający się warkocz komety zapewnił naukowcom wyjątkową okazję do zbadania tych niezwykłych struktur w ramach nowych badań zaprezentowanych dziś podczas National Astronomy Meeting w 2021 roku.

Kometa Atlas rozpadła się, zanim zbliżyła się do Słońca w zeszłym roku, pozostawiając swój dawny warkocz w przestrzeni kosmicznej w postaci drobnych obłoków pyłu i naładowanych cząstek. Dezintegrację zaobserwował Teleskop Kosmiczny Hubble’a w kwietniu 2020 r., ale niedawno sonda kosmiczna Solar Orbiter Europejskiej Agencji Kosmicznej przeleciała w pobliżu pozostałości ogona w trakcie trwającej misji.

To szczęśliwe spotkanie dało naukowcom wyjątkową okazję do zbadania struktury wyizolowanego warkocza komety. Korzystając z połączonych pomiarów ze wszystkich instrumentów sondy Solar Orbiter na miejscu, naukowcy zrekonstruowali spotkanie z warkoczem ATLAS. Powstały model sugeruje, że otaczające międzyplanetarne pole magnetyczne przenoszone przez wiatr słoneczny „zasłania” kometę, otaczając centralny obszar warkocza słabszym polem magnetycznym.

Schematyczna rekonstrukcja komety segmentowej C/2019 Y4

Komety zwykle mają dwa oddzielne warkocze; Jednym z nich jest dobrze znany jasny, zakrzywiony warkocz pyłowy, a drugim – zwykle słabszy – jest warkocz jonowy. Warkocz jonowy powstaje w wyniku interakcji między gazem kometarnym a otaczającym wiatrem słonecznym, gorącym gazem naładowanych cząstek, które nieustannie wydmuchują ze Słońca i przenikają cały Układ Słoneczny.

Kiedy wiatr słoneczny wchodzi w interakcję ze stałą przeszkodą, taką jak kometa, uważa się, że jego pole magnetyczne ugina się i „owija” wokół niej. Jednoczesna obecność czapeczki pola magnetycznego i wyemitowanych jonów kometarnych z topnienia jądra lodowego wytwarza charakterystyczny drugi warkocz jonowy, który może rozciągać się na duże odległości w dół od jądra komety.

READ  Helikopter Kreatywności NASA wykonał swój ósmy udany lot na Czerwonej Planecie

„To całkowicie wyjątkowe wydarzenie i ekscytująca okazja dla nas, aby zbadać skład i strukturę warkoczy komet z niespotykanymi dotąd szczegółami” – mówi Lorenzo Mattini, heliofizyk z Imperial College London i kierownik prac. Solar Probe i krążąca wokół Słońca sonda słoneczna są teraz bliżej niż kiedykolwiek wcześniej. W przeszłości te zdarzenia mogą stać się bardziej powszechne w przyszłości!”

To pierwsze odkrycie warkocza komety, które pojawiło się w pobliżu Słońca – na orbicie Wenus. Jest to również jeden z nielicznych przypadków, w których naukowcy byli w stanie wykonać bezpośrednie pomiary z segmentowanej komety. Oczekuje się, że dane z tego spotkania znacznie przyczynią się do zrozumienia interakcji komet z wiatrem słonecznym oraz struktury i formowania się ich jonowych warkoczy.

Spotkanie: Krajowe Spotkanie Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego