Uważa się, że szczątki Sandy Irvine odnaleziono na Mount Everest

Kiedy go zobaczyli, nie mieli wątpliwości, na co patrzą: but topiący się z lodu. Gdy podeszli bliżej, mogli stwierdzić, że popękana skóra jest stara i zużyta, a podeszwa jest nabijana ćwiekami i wzmocniona stalowymi kolcami ze wzorem w romby, pochodzącymi z minionej epoki wspinaczki.

We wrześniu na szerokim pasie centralnego lodowca Rongbuk, poniżej północnej ściany Mount Everestu, zespół dokumentalny National Geographic, w skład którego wchodzili fotograf i reżyser Jimmy Chin, a także filmowcy i wspinacze Eric Roepik i Mark Fisher, bliżej przyjrzał się butowi. . Wewnątrz odkryli szczątki stopy i natychmiast rozpoznali, że to Andrew Comyn Irvine, czyli Sandy, jak go nazywano, który zniknął 100 lat wcześniej wraz ze słynnym wspinaczem George’em Mallorym.

„Podniosłem skarpetkę i zobaczyłem czerwoną naklejkę z napisem AC IRVINE” – mówi Chen, opisując tę ​​chwilę. Chen mówi, że on i jego koledzy z drużyny zgodnie uznali znaczenie tego momentu. „Wszyscy dosłownie biegaliśmy w kółko i zrzucaliśmy bomby F”.

Irvine’a i Mallory’ego ostatni raz widziano 8 czerwca 1924 r., gdy próbowali jako pierwsi zdobyć szczyt najwyższego szczytu świata. Pytanie, czy udało im się zdobyć szczyt, pozostaje największą wspinaczkową tajemnicą wszechczasów. Gdyby Irvine’owi i Mallory’emu się to udało, ich wyczyn miałby miejsce jakieś 29 lat przed zdobyciem Mount Everest przez Tenzinga Norgaya i Edmunda Hillary’ego.

Szczątki Mallory’ego odnaleziono w 1999 roku, miejsce pobytu Irvina jest nieznane. „To pierwszy prawdziwy dowód na to, gdzie trafiła Sandy” – mówi Chen o odkryciu. „Wysunięto wiele teorii”. Ma nadzieję, że odkrycie pomoże wyjaśnić, co wydarzyło się w górach w 1924 roku, i przybliży krewnym Irvine’a, którzy nadal go czczą. „Kiedy ktoś znika i nie ma dowodów na to, co się z nim stało, może to być prawdziwe wyzwanie dla rodzin, a zdobycie konkretnych informacji o tym, gdzie może trafić Sandy, z pewnością jest wyzwaniem”. [helpful]A także świetny przewodnik dla społeczności wspinaczkowej na temat tego, co się stało.

Chen jednym z pierwszych telefonów, w którym chciał podzielić się tą wiadomością, był telefon do Julie Summers, 64-letniej pra-siostrzenicy Irvina, która napisała list 2001 Biografia Irvine’a Od lat podkreśla swój wkład w alpinizm. Była wdzięczna za tę wiadomość. „To coś, co należy do niego i jest jego częścią” – mówi o bucie. „Opowiada całą historię o tym, co prawdopodobnie się wydarzyło”. Summers podejrzewa, że ​​szczątki zostały zmiecione z góry przez lawinę i zmiażdżone przez poruszający się lodowiec. „Uważam to za coś bliskiego zamknięcia”. Członkowie rodziny zgłosili się na ochotnika do udostępnienia próbek DNA w celu porównania ze szczątkami i potwierdzenia swojej tożsamości.

(Czy Edmund Hillary i Tenzing Norgay rzeczywiście jako pierwsi zdobyli szczyt najwyższego szczytu świata? Zespół ten szukał aparatu, który mógłby napisać historię na nowo.)

Summers powiedział, że odkrycie przywołało wspomnienia, gdy w 1999 r. rozeszła się wiadomość, że ciało Mallory’ego zostało znalezione przez alpinistę Conrada Ankera w ramach wyprawy badawczej Mallory’ego i Irvine’a, która miała rozstrzygnąć kwestię, czy para rzeczywiście dotarła na szczyt. . Badanie jego szczątków ujawniło jakiś głęboki ślad po linie, który może wskazywać na upadek z liną owiniętą wokół talii – dowód na to, że Anker zasugerował, że Mallory i Irvine byli ze sobą związani w swoich ostatnich chwilach. „Od razu wiedziałem, że jest przywiązany do swojej partnerki i że miał za sobą długi upadek” – napisał Anker w swojej książce „The Lost Explorer”, której jest współautorem wraz z Davidem Robertsem. Prawa noga Mallory’ego była poważnie złamana, a jego nienaruszona lewa noga została starannie umieszczona nad złamaniem, co wskazuje, że nie umarł natychmiast podczas upadku. W kieszeni miał ciemne gogle narciarskie, co doprowadziło do spekulacji, że do upadku mogło dojść wieczorem, kiedy obaj schodzili w dół. Nie miał przy sobie zdjęcia żony, które Mallory planował zostawić na szczycie.

Odkrycie szczątków Mallory’ego odpowiedziało na kilka pytań dotyczących losu obu mężczyzn, ale pozostawiło bez odpowiedzi dwa ważne pytania. Gdzie był Irvine? Czy para dotarła na szczyt? Wspinacze i historycy od dawna wierzyli, że odpowiedź na pierwsze pytanie może dostarczyć wskazówek na temat drugiego. W końcu to Irvine miał przy sobie kieszonkowy aparat Kodak Vest pożyczony przez członka ekspedycji Howarda Somerville’a. Uważano, że jedynym definitywnym dowodem na ich sukces będzie film, który nie został opracowany we własnym zakresie. Tym samym poszukiwania ciała Irvine’a wzbudziły większe zainteresowanie, w niektórych kręgach na równi z poszukiwaniami Amelii Earhart czy Michaela Rockefellera.

We wrześniu, kilka dni przed przybyciem na miejsce, zespół schodził z centralnego lodowca Rongbuk, kiedy znalazł inny artefakt, który wzbudził ich ciekawość – mówi Chen. „Znaleźliśmy butlę z tlenem z datą 1933” – mówi. Dziewięć lat po zniknięciu Mallory’ego i Irvine’a brytyjska wyprawa na Everest w 1933 roku była czwartą próbą zdobycia góry. Misja również zakończyła się niepowodzeniem, ale członkowie ekspedycji z 1933 roku znaleźli czekan należący do Sandy’ego Irvina wysoko na północno-wschodniej grani, choć znacznie niżej niż miejsce, w którym znaleziono Mallory’ego.

(Dlatego Mount Everest ciągle zmienia swoją wysokość.)

Odkrycie butli z tlenem w 1933 roku skłoniło Chena i jego współpracowników do przemyśleń. „Gdyby Sandy spadł od strony północnej, jego szczątki lub ciało mogłyby znajdować się gdzieś w pobliżu” – mówi Chen. Zaczęli spekulować, że gdyby pojemnik z tlenem spadł z góry, „prawdopodobnie wylądowałby nieco dalej od obiektu – bardziej jak pocisk”.

Chen podejrzewał, że w pobliżu mogą znajdować się szczątki Irvine’a. „Sandy jest prawdopodobnie kilkaset metrów w górę lodowca stąd w stronę góry” – powiedział Ericowi Roepke. W następnych dniach Chen i jego zespół zaczęli podążać okrężną trasą przez fałdy i szczeliny lodowca. „Właściwie to Eric coś odkrył i zapytał: «Hej, co to jest?»” – mówi Chen. To był but, który spadł z lodu. „Myślę, że dosłownie stopił się tydzień przed tym, jak go znaleźliśmy”.

W swojej książce o swoim wujkuJulie Summers opisuje Irvina jako „pięknego młodego mężczyznę, który umarł młodo”. W rzeczywistości Irvine miał 22 lata i był najmłodszym członkiem wyprawy z 1924 r. – misji, która nastąpiła po dwóch poprzednich wejściach Brytyjczyków, jednym w 1921 r. mającym na celu zbadanie potencjalnych tras wspinaczkowych i drugim w 1922 r., który był pierwszą poważną próbą zdobycia szczytu. W tamtych czasach zdobycie szczytu Everestu zajmowało miesiąc lub dłużej. Liny robiono z włókien naturalnych, okrycie wierzchnie z wełny i gabardyny, a buty ze skóry – zakupionej za pięć funtów i trzy szylingi od szewca z Londynu Jamesa J. Cartera.

Irvine pochodził z rodziny z wyższej klasy średniej z Cheshire w Anglii; Był przystojny i wysportowany, był gwiazdą wioślarstwa na Uniwersytecie Oksfordzkim. Jednak Irvine był często przedmiotem krytyki za brak technicznego doświadczenia we wspinaczce górskiej, zanim znalazł się w górach w 1924 roku. Mówi się, że prawdopodobnie miał trudności w nauce, takie jak dysleksja, która utrudniała mu czytanie, ale był utalentowany i wyróżniał się mechanicznie. W matematyce i inżynierii. Kiedy dołączył do ekspedycji, natychmiast przydzielono mu stanowisko oficera ds. tlenu i pomógł ulepszyć konstrukcję butli z tlenem w zespole. Swoją wolą i sprawnością fizyczną zapracował na miejsce w czołowej drużynie. „Irvine” – napisał lider wyprawy E. F. Norton. Walcz o Everest„Był duży i silny – miał cienkie ramiona i stosunkowo lekkie nogi”.Summers twierdzi, że Mallory prawdopodobnie docenił szacunek, jaki Irvin darzył starszego wspinacza. Mówi, że Irvin był całkowicie lojalny wobec Mallory.

Wczesnym rankiem 8 czerwca 1924 roku obaj mężczyźni wyruszyli na szczyt w warunkach, które Mallory określił jako „idealną pogodę dla misji”. Tego popołudnia ostatni raz zauważył ich kolega Noel O’Dell, który krótko doniósł, że podczas krótkiego holowania zauważył dwie małe postacie w pobliżu drugiego stopnia. Potem ich nie było.

(Wewnątrz wyprawy na Everest, która zbudowała najwyżej położoną stację pogodową na świecie).

Przez lata pojawiło się kilka teorii wyjaśniających, dlaczego Irvine’a nigdy nie odnaleziono. Jeden z pomysłów zasugerował w swojej książce Mark Sinnott, pisarz, wspinacz i współpracownik National Geographic Trzeci biegun: tajemnica, obsesja i śmierć Na Mount Everest sugeruje, że chińscy alpiniści mogli znaleźć ciało i aparat dawno temu i ukrywali to. Summers uważa, że ​​odkrycie buta obala tę tezę. „Myślę, że odkrycie Jamiego całkowicie odpowiedziało na to pytanie” – mówi.

Wcześniejsza teoria sugeruje, że w 1975 roku chiński alpinista napotkał ciało ubrane w stroje z epoki, tuż pod północno-wschodnią granią. Wizja ta stała się podstawą docelowego obszaru wyprawy badawczej Mallory-Irvine w 1999 r. Członkowie tego zespołu, w tym Anker, przewidzieli, że jeśli znajdą ciało, będzie to Irvine – co może ich następnie doprowadzić do ciała Mallory’ego (wyprawa). lider Erik Simonson pobrał próbkę kwasu Nuclear od jednego z krewnych Irvina, aby pomóc w identyfikacji.) Po tym, jak Anker odkrył szczątki Mallory’ego – zespół przeprowadził pochówek na górze – rozmawiał z Summersem. „Conrad Anker powiedział mi, że szukał mapy skarbów i w końcu go znalazł” – wspomina Summers.

Kilka dni po tym, jak Chen i jego zespół znaleźli but, zauważyli, że przeszkadzają mu wrony. W tym momencie – jak mówi – zapytał Chińsko-Tybetańskie Stowarzyszenie Alpinizmu (CTMA), organ rządowy nadzorujący północną stronę Mount Everest, czy zespół mógłby przenieść szczątki z góry. Chen załadował but i stopę ze szczytu Everestu do lodówki i dostarczył do CTMA. Jego zespół pobrał również próbkę DNA i współpracuje z Konsulatem Brytyjskim w celu dalszej identyfikacji. „Ale mam na myśli, koleś” – mówi Chen. – Jest na nim naklejka.

Chen odmawia podania szczegółów na temat dokładnego miejsca znalezienia szczątków i twierdzi, że chce zniechęcić łowców nagród. Jest jednak pewien, że w pobliżu znajduje się więcej artefaktów i być może kamera: „To zdecydowanie zawęża obszar poszukiwań”.