Artefakty ujawniają, że ludzie żyli w cieniu Himalajów od ponad 5000 lat

analizując: Niewiele części świata może wydawać się ludziom tak niegościnnym, jak wyżyny Wyżyny Tybetańskiej w pobliżu Himalajów. Archeolodzy zawsze zastanawiali się, kiedy, gdzie i jak Nasi przodkowie zaczęli badać i zajmować te krajobrazy.

Jednak dowody na wczesną obecność człowieka na płaskowyżu są nieliczne, a identyfikacja nielicznych pozostałych zabytków okazała się nieustannym wyzwaniem.

Korzystając z nowo opracowanej technologii datowania, nasz zespół badawczy stworzył pierwszy solidny dowód obecności człowieka na południowo-środkowej Wyżynie Tybetańskiej ponad 5000 lat temu. Nasze wyniki były opublikowany 3 czerwca postęp naukowy.

Czytaj więcej:
* „Zaginione” miasto sprzed 3000 lat: słynny egipski archeolog ujawnia starożytne odkrycia
* Starożytne monety mogą rozwiązać zagadkę morderczego pirata z XVII wieku
* Izraelscy archeolodzy odkrywają fragmenty Zwojów znad Morza Martwego z II wieku
* Starożytni ludzie byli bardziej zaradni, niż im przypisujemy

Wyzwanie polegające na zdefiniowaniu artefaktów powierzchni rozproszonych

Suche wyżyny Tybetu są jednymi z ostatnich obszarów na Ziemi, na których mogą osiedlać się ludzie. Duża wysokość regionu, w cieniu himalajskich szczytów o wysokości ponad 8 kilometrów, prowadzi do trudnych warunków.

Pytanie, gdzie i kiedy pojawili się mieszkańcy tego odległego obszaru, było przedmiotem debaty wśród archeologów. Wiele badań pochodzi z badań prowadzonych na zewnątrz, z obfitymi dowodami na używanie lub wytwarzanie narzędzi kamiennych, takich jak odłamki skalne znalezione na ziemi.

Miejsca te nazywane są „artefaktami z rozrzuconych kamieni”. Jest jednym z najlepiej zachowanych stanowisk archeologicznych na świecie i ma potencjał do rekonstrukcji wzorców osadnictwa ludzkiego i zbadania różnych aspektów przeszłych ludzkich zachowań.

Jednak znaczenie archeologiczne i wiek tych stanowisk były bardzo trudne do jednoznacznego wyjaśnienia. Większość artefaktów wykonana jest z kamienia, co utrudnia ustalenie, kiedy powstały narzędzia, czy też zostały przeniesione po wyrzuceniu.

Artefakty na powierzchni podlegają erozji i przemieszczaniu przez wiatr i wodę przez setki, a nawet tysiące lat, odkąd po raz pierwszy zostały stworzone przez ludzi. Z tego powodu często są znajdowane „poza kontekstem”, przez co nie jest możliwe narysowanie wyraźnej relacji między nimi a ich najbliższym otoczeniem.

Opracuj nowe technologie

Aby przezwyciężyć to ograniczenie, nasz zespół spędził kilka ostatnich lat w laboratorium datowania OSL (Optical Stimulated Scintillation) w Austrii w Innsbrucku, prowadzonym przez Michaela Mayera z Uniwersytetu w Innsbrucku, aby opracować nową technikę odpowiednią do datowania starożytnych narzędzi kamiennych.

Datowanie OSL stało się jedną z głównych metod datowania w archeologii i naukach o Ziemi. Polega ona na akumulacji energii w strukturze krystalicznej ziaren piasku.

Kiedy ziarno jest osłonięte przed światłem dziennym, tak jak podczas zakopywania, jego kryształ gromadzi energię z powodu promieniowania o niskim poziomie z otaczających skał i osadów.

Można to następnie zmierzyć w laboratorium poprzez kontrolowaną ekspozycję na światło niebieskie i zielone, które uwalnia energię jako „sygnał świetlny”. Im dłużej ziarno jest zakopane, tym więcej od niego mierzymy połysku.

Zamiast szukać piasku w naszych badaniach, zastosowaliśmy podejście zwane „datowaniem pochówków na powierzchni skalnej”. Jest to pierwsza w historii metoda skupiająca się na sygnale przechowywanym pod powierzchnią artefaktów skalnych w rozproszonym miejscu.

Sygnał luminescencyjny powstały w skale jest prawie nieskończenie wysoki ze względu na bardzo długi czas, jaki upłynął od powstania skały w wyniku procesów geologicznych.

Jednak po wystawieniu skalistej powierzchni na światło dzienne, tak jak w przypadku pierwszego wyprodukowania i użycia artefaktu, sygnał luminescencji na i tuż pod powierzchnią (ale nie w środku) zostaje wymazany. Wymazywanie sygnału jest najsilniejsze na powierzchni i stopniowo zmniejsza się w kierunku środka artefaktu.

Kiedy artefakt zostanie wyrzucony i zabezpieczony przed światłem dziennym – od dołu lub przed zasypaniem osadu – sygnał zaczyna pojawiać się ponownie.

Powoduje to różne poziomy natężenia sygnału zlokalizowane na różnych głębokościach pod powierzchnią artefaktu. Możemy zmierzyć ten rozkład sygnału, aby określić ogólny wiek i historię artefaktu kamiennego.

5000 lat w cieniu Mount Everest

Ogromny potencjał tej nowej metody korzystania z OSL został pokazany wcześniej archeologiczny A Geolog konteksty, ale nie są rygorystycznie testowane w miejscach rozprzestrzeniania artefaktów.

W towarzystwie doświadczonego archeologa zajmującego się dużymi wysokościami Marka Aldenderfera z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Merced i przy wsparciu mineraloga Petera Troppera z Innsbrucka, postanowiliśmy przetestować przydatność tej obiecującej metody w miejscu rozproszenia artefaktów kamiennych w Su Re na południu Tybet.

Na wysokości 4450 metrów, w dużej dolinie schodzącej z najwyższych szczytów świata – Mount Everest i Cho Oyu – Su-ri od dziesięcioleci słynie z gęstego nagromadzenia różnorodnych artefaktów na powierzchni. Wskazuje to na długą historię korzystania z serwisu przez ludzi. Ale na jak długo?

Korzystając z naszego podejścia do datowania, datowaliśmy najstarsze artefakty znalezione na stronie Su-re między 5200 a 5500 lat temu. Narzędzia te mogą być związane z działalnością wydobywczą na terenie zakładu.

Podczas gdy niektóre starożytne miejsca odkryto w Środek A południowy wschód Tybet, nasz zbiór danych uczynił Su-re najstarszym the bezpiecznie Datowane miejsce na południowo-centralnym płaskowyżu tybetańskim w pobliżu wysokich Himalajów.

To odkrycie jest szczególnie ekscytujące, biorąc pod uwagę bliskość Su-re do przełęczy górskiej „Nangpa La”. Ta przełęcz historycznie łączyła lokalnych Tybetańczyków na wyżynach z nepalskimi Szerpami w himalajskich dolinach i nizinach.

Nasze nowe podejście do analizy artefaktów powierzchniowych można postrzegać jako początek drogi do nowych perspektyw archeologicznych. W przyszłości może pomóc w ujawnieniu sekretów miejsc z kamiennymi artefaktami na całym świecie.

Jan Hendrick Mayo starszy wykładowca w School of Geography, Earth and Atmospheric Sciences, University of Melbourne School of Science oraz Łukasz Giljanic Pracownik naukowy w School of Earth, Atmospheric and Life Sciences (SEALS) na Uniwersytecie w Wollongong.

Ten artykuł został pierwotnie opublikowany Rozmowa. Przeczytaj oryginalny artykuł.