Szybkie wyjście Black Caps z Pucharu Świata daje szansę na reset

W siedzibie nowozelandzkiego krykieta będzie słychać zbiorowy płacz i zgrzytanie zębów po czymś, co najlepiej można określić jako zaciętą kampanię Pucharu Świata w turnieju, który wydaje się niedojrzały. Jednak ta konkretna chmura może mieć pozytywne strony, pisze Scotty Stevenson.

Panuje zgoda co do tego, że przygotowania Nowej Zelandii do tego wydarzenia miały charakter bardziej życzliwy niż aktywny. Główny trener Gary Stead wierzy, że jego drużyna IPL odniesie większe korzyści z czasu spędzonego z rodziną niż z czasu spędzonego na boisku rozgrzewkowym.

Według Steada prośby o przełożenie meczów rozgrzewkowych na późniejszy niż pierwotnie planowano zostały odrzucone, ale od jak dawna istnieje taka możliwość i czy rozważano zmianę pierwotnych planów? Jeśli jest to wynik po jedenastej godzinie, stoi to w sprzeczności z reputacją Steada w zakresie skrupulatnego planowania.

Zapisz się na cotygodniowy biuletyn Scotty’ego Na bokach W 1News.co.nz/Subskrybuj

Niezależnie od tego ważnego faktu, nie powinno wychodzić poza sferę rozsądnych oczekiwań przekonanie, że obecna wersja Black Caps ma talent i doświadczenie, aby szybko pokonać przeszkody logistyczne i utrzymać mentalność meczową, gdy ma to znaczenie – jak zawsze przeciwko drużynie takiej jak Afganistan, na stadionie takim jak Providence Stadium.

Wśród ofiar tego ostatniego nieszczęścia znalazły się dni, w których Trent Bolt brał udział w Pucharze Świata, umiejętność Kane’a Williamsona do ukrywania rozczarowania oraz dozownik środka do dezynfekcji rąk, który Tim Southee uruchomił w swojej frustracji.

Innym może być czas, w którym Gary Stead będzie głównym trenerem wszystkich trzech formatów, ale to będzie musiało zależeć bardziej od obciążenia pracą niż w tym sezonie. Stead jest anomalną postacią we współczesnym krykiecie i chociaż jego dotychczasowe wyniki są godne pochwały, żniwo, jakie poniósł, musi być ogromne.

Stead jest nie tylko niestrudzonym pracownikiem, ale także niezwykle lojalnym zbieraczem. Jednak od tej pory głównym tematem będzie odnowienie. A może lepszym określeniem jest rekalibracja. To może być idealny moment, aby przyjrzeć się planowi gry i zadać sobie pytanie: czy chcemy grać w ten sposób? A może gramy w ten sposób ze względu na sposób, w jaki wybieramy?

W obecnej sytuacji plan gry Nowej Zelandii obejmuje szereg założeń, zwłaszcza dotyczących odbijającej strony równania. Kilku tutaj: Finn Allen musi strzelać, Williamson i Conway potrzebują mięśni po drugiej stronie, aby dodać siły, a tempo pościgu musi zapewniać więcej komfortu niż wyzwania.

Od stycznia tego roku Nowa Zelandia rozegrała 16 meczów na T20, sześć z nich goniła i dwa wygrała. Nie stanowi to przekonującego argumentu za wystawieniem Afganistanu w pierwszej kolejności, co Nowa Zelandia zdecydowała się zrobić zarówno przeciwko Afganistanowi, jak i Indiom Zachodnim.

Krykiet to sport naznaczony długimi okresami porażek przeplatanych okresami sukcesów, a to pokolenie Nowozelandczyków odniosło wiele sukcesów. Jednak te przypomnienia o rygorze krykieta oferują możliwości zmian w czasach, gdy lojalność wydaje się ograniczonym pojęciem w ciągłej ewolucji T20.

Jednym z kluczowych pytań, które należy zadać, jest to, w jaki sposób Nowa Zelandia może stworzyć graczy, którzy będą naprawdę atrakcyjni. Oprócz Trenta Boulta, Nowozelandczycy związani kontraktami z zespołami IPL prawie zawsze byli pożywką dla sztabów trenerskich. Nie jest to zły wynik dla salda banku, ale działa destabilizująco na zaufanie.

Prawda jest taka, czy ci się to podoba, czy nie, maszynownia innowacji w tym formacie zależy od franczyzy. IPL przejęło już franczyzową grę w Republice Południowej Afryki i nikogo nie zdziwi fakt, że wpływ ligi na globalną rozgrywkę jest bezpośrednio odpowiedzialny za uzyskanie przez Stany Zjednoczone praw współorganizatora tego Pucharu Świata.

W końcu jest to siedziba Major League Cricket i w rzeczywistości jest to najnowsza gra dla właścicieli IPL. Wszystkie ligi kontrolowane przez IPL mają jedną wspólną cechę: chcą przełomowych graczy i supergwiazd w odważniejszym stylu niż klasyki.

W krykiecie jest miejsce dla obu typów graczy, ale w T20 jest mniej niż kiedykolwiek. Oznacza to, że wymóg specjalizacji w krótkich formatach będzie w dalszym ciągu wywierał presję na system nowozelandzki, który obecnie nagradza graczy potrafiących grać we wszystkich trzech formatach. Możliwość odtwarzania wszystkich trzech formatów i odniesienie sukcesu w każdym z nich to inna historia, ale lektura obowiązkowa.

Jedno jest pewne: to było pracowite kilka tygodni dla zespołu, który naprawdę nosił w sobie miano złotej generacji, a na tym etapie potrzeba czegoś więcej niż tylko ustalenia, kto jako następny będzie mógł wywiesić flagę. To okazja, aby dowiedzieć się, jak dokładnie ten zespół chce grać w piłkę i kto najlepiej nadaje się do realizacji tej wizji.