Nowa Zelandia stoi w obliczu balansowania między Stanami Zjednoczonymi a Chinami w sprawie AUKUS

Wyglądało to na wyraźny wysiłek Xi, aby Nowa Zelandia, często uważana za „miękką podszewkę” partnerstwa wywiadowczego Five Eyes, pamiętała, po której stronie jest chleb z masłem.

Gospodarka eksportu nabiału i mięsa jest w dużym stopniu uzależniona od rynku chińskiego – ale jak dotąd uniknęła ekonomicznego odwetu, który został nałożony na inne kraje Five Eyes jako kara za działania polityczne.

Jednak starania Nowej Zelandii, by chodzić po linie między partnerstwami w zakresie bezpieczeństwa na Zachodzie a zależnością gospodarczą od Chin, będą coraz trudniejsze do utrzymania.

Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy nasilają się próby przekonania go do przystąpienia do kolejnej fazy sojuszu AUKUS, zapoczątkowanego umową dotyczącą atomowych okrętów podwodnych między Australią, Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi, mającą na celu utrzymanie Chin w szachu.

Pekin gwałtownie sprzeciwił się, twierdząc, że Stany Zjednoczone próbują wykuć nowe sojusze „podobne do NATO” w Azji.

Dwie zasady polityki zagranicznej Nowej Zelandii – „dobry globalny obywatel; mały handlarz” – są „niewłaściwym kompasem, moralnie i strategicznie”, ponieważ zasady porządku międzynarodowego są kwestionowane przez dominujące mocarstwa, powiedział Van Jackson, były urzędnik Pentagonu który obecnie studiuje stosunki międzynarodowe na Victoria University of Wellington.

Obliczenia Nowej Zelandii jeszcze bardziej się komplikują: pozostaje krajem zdecydowanie wolnym od broni jądrowej, a układ AUKUS pachnie uranem – chociaż druga faza, „Filar drugi”, polega na dzieleniu się zaawansowanymi technologiami, w tym sztuczną inteligencją, komputerami kwantowymi, możliwościami cybernetycznymi i wojny elektronicznej.

Biden, wbrew Chinom, ogłasza dużą umowę dotyczącą łodzi podwodnej

Kwestia AUKUS stanie się bardziej nagląca, gdy inni partnerzy zintensyfikują wysiłki, aby zaangażować podobnie myślące kraje w ich wysiłki na rzecz ograniczenia ekspansji Chin na Pacyfik, a Nowa Zelandia zmierza do ciasnych wyborów powszechnych w październiku.

Kurt Campbell, koordynator Białego Domu ds. Indo-Pacyfiku, zachęcał Nową Zelandię do podpisania „filaru drugiego” umowy, kiedy był tutaj w marcu, wiadomość, którą premier Australii Anthony Albanese powtórzył podczas spotkania z Hipkinsem w następnym miesiącu. Zrobili wszystko, co w ich mocy, aby zapewnić Nową Zelandię, że nie ma okrętów podwodnych zdolnych do broni jądrowej.

Minister obrony Andrew Little powiedział wówczas, że Nowa Zelandia jest „chętna do zbadania” pomysłu podpisania drugiego filaru.

Jakiekolwiek poważne zmiany w polityce zagranicznej są mało prawdopodobne przed wyborami krajowymi w październiku.

Główna centroprawicowa opozycyjna Partia Narodowa nie skomentowała publicznie porozumienia, a lider Christopher Luxon nie odpowiedział na prośbę o komentarz.

Ale perspektywa podpisania jakiejkolwiek części AUKUS wywołuje konsternację w Wellington, czy wieloletnie podejście Nowej Zelandii do samodzielności w polityce zagranicznej, które ma swoje korzenie w ruchu antynuklearnym lat 80., było kiedyś wystarczająco dobre. Rosnące globalne napięcia.

Nowa Zelandia jest częścią regionu [Indo-Pacific] budynek. „Ale to nie to samo, co posiadanie rzeczywistej strategii” – powiedział Jackson.

Czy ten wybór polityki zagranicznej zwiększa siły konkurencji? Czy to eskalacja nowej zimnej wojny, czy też zmniejszanie tych rzeczy? Czy zwiększa autonomię mniejszych państw? Tego rodzaju pytania nie są zadawane”.

Wielu byłych przywódców politycznych Nowej Zelandii zdecydowanie sprzeciwiało się jakiemukolwiek wewnętrznemu zaangażowaniu w AUK, obawiając się konsekwencji uwikłania w rywalizację między dwoma supermocarstwami. Wyrazili obawy, czy nowe okręty podwodne o napędzie atomowym mogą zwiększyć niestabilność i ryzyko jądrowe w regionie Indo-Pacyfiku.

„Uczestnictwo w AUKUSie będzie ryzykowne [New Zealand’s] „Niezależna polityka zagraniczna i być może także jej element bezatomowy” – powiedziała Helen Clark, była premier, która była jedną z kluczowych postaci politycznych zaangażowanych w rozwój nowozelandzkiego zakazu okrętów wojennych z bronią jądrową w latach 80. „Może to mieć również negatywne skutki gospodarcze” – powiedziała.

Urzędnicy amerykańscy i australijscy bagatelizują kwestię nuklearną, twierdząc, że wysoko wzbogacony uran, który napędza okręty podwodne, zostanie zamknięty i nie będzie można go przekształcić w broń.

Jednak Wellington utrzymywał, że jego zakaz dla statków o napędzie atomowym uniemożliwiłby odwiedzanie portów przez okręty podwodne. Australia jest jedynym oficjalnym sojusznikiem wojskowym Nowej Zelandii.

Historia rozbrojenia nuklearnego w Nowej Zelandii sięga lat 70. XX wieku, kiedy rząd wysłał fregatę na Ocean Spokojny, aby zaprotestować przeciwko francuskim próbom nuklearnym. (Premier Norman Kirk mówi załodze, że ich rolą jest „ożywienie sumienie świata. „)

Odmowa Wellingtona zezwolenia na wejście do portu okrętom wojennym uzbrojonym w broń nuklearną doprowadziła Waszyngton do wycofania w 1986 r. gwarancji bezpieczeństwa wynikających z traktatu powojennego znanego jako ANZUS; Rozwal to Trwało to 30 lat. (na czas„To dobrze, że masz kontrolę nad własnymi sprawami i że nie jesteś opisywany z zagranicznej stolicy” – powiedział Clark.)

Dziedzictwem tej decyzji jest ukryty antyamerykanizm, który leży u podstaw sceptycyzmu Wellingtona wobec wszelkich nowych umów wojskowych ze Stanami Zjednoczonymi, mimo że kraje te są nadal stosunkowo blisko.

Nawiedza to trochę „duch dawnych konfliktów ANZUS” – powiedział David Kaby, dyrektor Centrum Studiów Strategicznych na Uniwersytecie Wiktorii. „Ludzie czują, że ewentualne pogłębienie stosunków wojskowych ze Stanami Zjednoczonymi podważyłoby tak zwaną niezależną politykę zagraniczną”.

Wiele wskazuje na to, że Wellington zdaje sobie sprawę z rosnących zagrożeń geopolitycznych i ponownie kalkuluje swoją strategiczną rolę na Pacyfiku.

Małe liberalne demokracje „nie boją się rzeczywistych skutków geostrategicznej konkurencji”, powiedział Little w zeszłym miesiącu.

„Nowozelandczycy muszą być przygotowani na wyposażenie się w wyszkolony personel obronny, zasoby i sprzęt oraz odpowiednie stosunki międzynarodowe w celu ochrony naszego bezpieczeństwa narodowego” – powiedział minister obrony. list Na Shangri-La Dialogue, Azjatyckim Szczycie Bezpieczeństwa w Singapurze.

Stany Zjednoczone i Papua-Nowa Gwinea podpisują porozumienie w sprawie bezpieczeństwa pomimo niepowodzeń

Jednak ekonomicznie Nowa Zelandia pozostaje w dużym stopniu uzależniona od Chin. Odkąd jako pierwszy kraj zachodni podpisał umowę o wolnym handlu z Chinami w 2008 r., handel rozkwitł, gdy rozwijająca się chińska klasa średnia włamuje się do produktów rolnych Nowej Zelandii i gromadzi się w miejscach turystycznych i na uniwersytetach.

Jej eksport do Chin wzrósł prawie ośmiokrotnie w latach 2008-2022, a Chiny wyprzedziły Australię jako największy kierunek eksportowy Nowej Zelandii w 2013 roku.

Ten moment w 2008 roku był „nietypowy” i „z pewnością nie taki, na którym opiera się polityka zagraniczna kraju” – powiedział Nicholas Koe, ekspert ds. Stosunków nowozelandzkich z Chinami na Uniwersytecie Otago.

„Niestety era posiadania ciastka i jedzenia go już się skończyła, dlatego musimy podejmować bardzo trudne decyzje” – powiedział Khoo.

Nawet wśród rosnącej świadomości niebezpieczeństw wynikających ze zbytniego polegania na Chinach i możliwości wykorzystania przez ich autorytarnych przywódców handlu jako narzędzia politycznego, jeśli Nowa Zelandia zrobi coś, co jej się nie podoba (jak wstąpienie na Amerykański Uniwersytet w Kosowie), mniejsze kraj nie poczynił żadnych postępów w kierunku dywersyfikacji.

Rzeczywiście, pierwsza wizyta Hipkinsa w Pekinie jako premiera wydawała się misją biznesową, z liderami biznesowymi reprezentującymi sektory, od mleczarstwa i rybołówstwa po edukację i siłownie, wszyscy próbujący rozwinąć handel z Chinami.

Komercyjny charakter wizyty i określenie przez Xi Nowej Zelandii jako „przyjaciela i partnera”, powiedział Kho, podkreśla, że ​​„handel odbywa się w kontekście strategicznym”.

Powiedział, że dołączenie do Amerykańskiego Uniwersytetu w Kosowie może zapewnić Wellingtonowi „ubezpieczenie polisy zagranicznej” w czasie, gdy strategiczne stosunki Pekinu na całym świecie są napięte.