„Po prostu położyłem ich razem do łóżka, żeby to skończyć” – How We Made Jonathan Creek | kultura

Davida Renwickatwórca i pisarz

Przede wszystkim mam tylko imię głównego bohatera. Moja żona i ja wybraliśmy się kilka lat temu na głęboką południową Amerykę i zatrzymaliśmy się w miejscu nad jeziorem Kentucky, zwanym Jonathan’s Creek. Odkładam to jako dobry tytuł na coś innego w przyszłości.

Wtedy ten pomysł przyszedł mi do głowy, kiedy jeszcze pisałem Jedną stopą w grobie. Producentka, Susie Belbin, i ja rozmawialiśmy o zrobieniu czegoś w rodzaju brytyjskiego Columbo — serialu policyjnego o postaciach i pomysłowych łamigłówkach, z dużą dozą humoru. Po przeczytaniu prac Johna Dixona Carra, jednego z czołowych przedstawicieli gatunku „przestępczość niemożliwa”, przyszło mi do głowy, że jest to o wiele bardziej interesująca metoda niż tradycyjna brutalna procedura policyjna. To była okazja, by być bardziej eskapistą, z historiami, które były zarówno mroczne, jak i zabawne.

Pracowałem z prawdziwym magikiem i doradcą Alim Bongo przy innych projektach. Był motorem napędowym każdego wielkiego brytyjskiego dowcipnisia, od Davida Nixona po Paula Danielsa. Wydawało się idealne, aby moja postać miała tę samą funkcję: osoba, która wymyśliła sztuczki, byłaby idealnie przygotowana do odkrycia zbrodni, które wydawały się nie mieć wyjaśnienia.

Wyczułem mocne przesłanki. Jeśli uda nam się skłonić widzów do zastanowienia się, jak ktoś został postrzelony w głowę w zamkniętym pokoju, będą musieli oglądać dalej, aby dowiedzieć się, jak to się stało. Ale zrobiłem sobie kutasa na plecach. Trudno było wymyślić standardowe fabuły detektywistyczne, nie mówiąc już o fabułach, w których przestępstwo było fizycznie niemożliwe.

Znaczna część funduszy została zapewniona przez dział dramatu BBC, podczas gdy wiele pozostało w księgach działu komedii. Nie byliśmy zainteresowani tym, aby program był po prostu zawiązany na język lub pełen nieco zabawnych kwestii. Szukaliśmy zabawnego śmiechu na głos. Transmisja była kluczowa.

Jako kapitanów wybrałem Nicholasa Lyndhursta i Caroline Quentin. Caroline zrobiła duże wrażenie w Men Behaving Badly i urodziła się, by zagrać potężną, ale wadliwą Maddy Magellan. Skoczyła do niego, ale Nick był zajęty Goodnight Sweetheart i zmarł ze złamanym sercem. Rik Mayall i Hugh Laurie są zainteresowani od jakiegoś czasu. Nakręciliśmy też testy ekranowe z udziałem Hugh Bonneville’a, Angusa Deightona, Nigela Planera i Alexa Jenningsa – wszyscy świetni aktorzy, ale nie do końca w porządku. Pewnego dnia Susie zobaczyła Alana Daviesa podczas próby do sitcomu w kościelnej sali. Czytał z Caroline i nagle coś kliknęło. Alan Yentob, ówczesny kontroler BBC1, potrzebował trochę przekonania, pytając: „Co zrobimy z jego włosami?” Budrysówka Jonathana należała do Alana – ponownie nawiązując do sfatygowanego płaszcza przeciwdeszczowego Petera Faulka.

Pierwszy odcinek ukazał się w sobotnią noc w 1997 roku i miał 9 milionów wyświetleń. Nasze historie były ciekawe, ale nie straszne. Jonathana i Maddie łączyła ta szorstka, zalotna chemia. Po jakimś czasie straciłem zainteresowanie tym wszystkim „będą czy nie będą?” Więc połóż ich razem w łóżku, aby się go pozbyć. Osobiście podobał mi się ten moment, kiedy mówią: „No, w końcu nam się udało”. „Tak.” „Nigdy więcej tego nie zrobimy”. Co nie było tym, czego publiczność prawdopodobnie oczekiwała lub chciała.

Alan Davies, grany przez Jonathana Creeka

Susie Belbin zaprosiła mnie na swoje świąteczne przyjęcie w BBC. Był zimny wieczór, więc włożyłam trencz pośród tych wszystkich czarujących ludzi w czarnych krawatach i odświętnych sukienkach. David powiedział później, że widząc mnie jako rybę wyciągniętą z wody, pomyślał, że nadawałbym się do strumienia.

Byłem 38. osobą w teście. Caroline i ja nakręciliśmy dwie sceny w biurze BBC Susie, a potem jedną na dole w Blue Peter Park. Z trudem mogłem się skupić, ponieważ zobaczyłem posąg psa Petry siedzącego na ramieniu Caroline. Czułem to, aktorstwo kontra nowicjusz. Miała już CV i była obarczona tym sepleniącym komikiem. Ale polubiliśmy się i scenariusze były tak dobre, że wkrótce pojawiła się chemia.

Pierwszego dnia dowódca wziął mnie za członka załogi. Powiedział: „Przepraszam, myślałem, że jesteś leniwym chłopcem”. Rozejrzałam się dookoła i wszystkie rekwizyty były ubrane tak jak ja, w kraciaste koszule, dżinsy i trampki.

David powiedział, że to było druzgocące, a nie niszczące. Podobnie jak Columbo, Crick widział rzeczy, których nikt inny nie widział. Susie zawsze mi powtarzała: „Musimy zobaczyć, jak obracają się koła”, co oznacza, że ​​z bliska powinno to wyglądać, jakbym o czymś myślała, a nie tylko w porze lunchu. Chcieli, żebym nie próbował być zabawny. Jonathan nie był błaznem, był mózgowy i samowystarczalny. Moje motto brzmiało: „Jeśli masz wątpliwości, nie rób nic”.

Przyjęłam zasadę, by nigdy nie dotykać twarzy, kiedy myślę. Głaskanie mojego podbródka lub robienie zamyślonych póz było wulgarne. Jedna sztuczka, której się nauczyłem, polega na tym, że jeśli coś robisz — bawisz się spinką do włosów lub czymś takim — i nagle przestaje, wygląda na to, że masz świetny pomysł. Jonathan miał obsesję na punkcie magii i był zaraźliwy. Przez jakiś czas całkowicie wkręciłem się w Houdiniego. Ludzie często zakładali, że umiem czarować i prosili mnie, żebym pokazał im sztuczki.

Pierwsza seria zdobyła nagrodę BAFTA dla najlepszego dramatu telewizyjnego. Nie wiedziałem, jak działają rozdania nagród, więc wróciłem na swoje miejsce, podczas gdy wszyscy przemykali za kulisami, by zrobić sobie zdjęcie. Ludzie wciąż zastanawiają się, czy dostaniemy więcej. Jeśli David napisze kolejny scenariusz, zrobię to jak strzał. Spektakl zmienił moje życie. I to jedyna nagroda BAFTA, jaką kiedykolwiek zdobyłem.