Autobiografia polskiego męża stanu zawiera lekcje dla dzisiejszej Ukrainy

NOWY JORK (AP) – sto lat temu rewolucyjny obywatel Polski argumentował, że rosyjskie pragnienie posiadania terytorium będzie nadal destabilizować Europę, chyba że Ukraina uzyska niepodległość od Moskwy.

Marszałek RP Józef Piłsudski nie mógł zrealizować nadziei na niepodległą, połączoną z Europą Ukrainę. Ale dalekowzrocznemu i analitycznemu mężowi stanu udało się wyrwać swoją ojczyznę z uścisku caratu i dwóch innych mocarstw, Austrii i Prus.

W czasie, gdy wielu Polaków zrezygnowało z marzeń o pełnej niepodległości, Piłsudski przywrócił suwerenne państwo polskie na mapie Europy pod koniec I wojny światowej, po wymazaniu ponad wieku.

Historia Piłsudskiego, pełna wad, osiągnięć i echa dzisiejszej wojny na Ukrainie, została ożywiona we współczesnej biografii „Ojciec Założyciel współczesnej Polski Józefa Piłsudskiego” autorstwa Joshua D. Zimmermana, profesora badań nad Holokaustem i historii Europy Wschodniej na Yeshiva University w Nowym Jorku. Książka, wydana przez Harvard University Press, ponownie analizuje również relacje Piłsudskiego z Ukrainą.

Z krzaczastymi wąsami, gęstymi brwiami i wyglądem sokoła Piłsudski żył skromnie i inspirował swoje wojska, prowadząc je do boju. W swoim czasie był czczony w kraju i za granicą, ale poza Polską pamięć o nim zatarła się.

Po proklamowaniu nowej Rzeczypospolitej Piłsudski i jego korpus prowadzili szereg wojen w celu określenia, zabezpieczenia i obrony jej granic, których kulminacją było jego największe zwycięstwo: armia bolszewicka odparta w 1920 r., która groziła natarciem aż do Berlina i porwać Imperium Polskie. Rewolucja komunistyczna w sercu uprzemysłowionej Europy.

Przed tą bitwą, znaną jako „cud nad Wisłą”, siły Piasudskiego wkroczyły w głąb Ukrainy i zajęły Kijów w sojuszu z nacjonalistycznym przywódcą Szymonem Petlurą, który również walczył z bolszewikami, pośród krótkotrwałej niepodległości Ukrainy w 1918 r. 1921. .

Jak wspomina Zimmerman, Piłsudski miał wizję Polski wielojęzycznej, wieloetnicznej, szanującej prawa mniejszości, zwłaszcza Żydów. To przysporzyło mu wrogości nacjonalistów, którzy chcieli kandydatury Polski dla etnicznych Polaków.

Po I wojnie światowej Piłsudski miał nadzieję, że Litwa, Białoruś i Ukraina utworzą sojusz przeciw Rosji na wzór federacji polsko-litewskiej, która istniała przez wieki przed 1795 r. Ukraińcy i Litwini jednak obawiali się polskich roszczeń do ich ziem, a wizja Piłsudskiego sojuszu antyrosyjskiego nigdy się nie spełniła.

Używając języka, który można odnieść do dzisiejszego dyskursu, Piłsudski wyobraża sobie suwerenną Ukrainę nie tylko po to, by zapobiec rosyjskiej agresji, ale jako przyczółek zachodniej liberalnej demokracji.

Cytowano go, jak powiedział w 1919 r.: „Nie może być niepodległej Polski bez niepodległej Ukrainy”.

Piłsudski rozpoczął w 1920 r. kampanię wojskową wspierającą ukraińskich nacjonalistów przeciwko rządom bolszewików, co niektórzy potępili jako wykroczenie. Zimmerman myślał, że ma uzasadnienie, które rezonuje dzisiaj, kiedy Polska, Litwa i kraje bałtyckie, a także Finlandia i Szwecja uważają, że Rosja musi zostać powstrzymana przez prezydenta Władimira Putina.

7 maja 1920 r. do Kijowa wkroczyła kawaleria Piłsudskiego, a za nią piechota polska i ukraińska. U szczytu kampanii ukraińskiej nakazał swoim dowódcom „jak najszybsze wycofanie się” w celu nawiązania przyjaznych stosunków z nowym państwem ukraińskim. Według Zimmermana.

„Chodzi mi o to, że wyraźnie opowiadał się za niepodległą Ukrainą, która byłaby demokratyczną placówką na granicy Rosji, izolującą Rosję i Zachód, ale także zagorzałym sojusznikiem Polski, który przynajmniej podzielał demokratyczne wartości Piłsudskiego i jego wyznawców, ” powiedział autor.

Polska i Litwa – dwa kraje, które wyłoniły się spod rządów sowieckich – są najzagorzalszymi mistrzami dyplomatycznymi Ukrainy przeciwko Rosji Putina.

Michael Fleming, historyk i dyrektor Instytutu Kultury Europejskiej Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie w Londynie mówi, że książka Zimmermanna wnosi „wyważony i ważny wkład” w zrozumienie Piłsudskiego.

„Piłsudski doskonale zdawał sobie sprawę z wyzwań związanych z położeniem geograficznym Polski i doszedł do wniosku, że niepodległa Ukraina podzielałaby polskie interesy w ograniczeniu ekspansjonistycznych tendencji Rosji” – napisał Fleming w e-mailu. „Jednocześnie jednak należy pamiętać, że o Galicję Zachodnią (w tym Lwów) toczyła się zażarta walka” między Polakami a Ukraińcami.

Rzeczywiście, polscy i ukraińscy nacjonaliści ścierali się na początku XX wieku i ponownie podczas i po II wojnie światowej, a niektóre animozje etniczne utrzymywały się.

Podczas rosyjskiej wojny domowej między Armią Czerwoną a antybolszewicką Białą Armią Piłsudski opierał się prośbom Polski o pomoc dla Białych. Uważał, że bez względu na to, kto wygra, Rosja nadal będzie „zaciekłym imperialistą”.

Cytowano, że Piłsudski powiedział: Nie było wiele do zyskania na negocjacjach, bo „nie możemy wierzyć w nic, co obiecuje Rosja”.

Urodzony w 1867 roku i wychowany na dzisiejszej Litwie, Piłsudski był przesiąknięty romantyzmem na rzecz niepodległości Polski. Rozwinął w sobie silną nienawiść do władzy carskiej, która trzymała w swoim uścisku Polskę, Litwę, Białoruś i Ukrainę, i wraz z bratem zaangażował się w spisek mający na celu zamordowanie i uwięzienie cara.

Zimmerman śledzi, jak Piłsudski po wyjściu na wolność stał się czołowym działaczem zdelegalizowanej Polskiej Partii Socjalistycznej, przez lata wydawał jej gazetę, brawurowo uciekł z drugiego rosyjskiego więzienia po tym, jak został schwytany – udając obłąkanego – a następnie zajął się tworzeniem armii siły w rządzonej przez Austrię Polsce, która ostatecznie walczyła z Rosją podczas I wojny światowej.

Chociaż Piłsudski walczył pod Austrią i Niemcami, naleganie Piłsudskiego na niepodległość Polski doprowadziło ostatecznie do jego uwięzienia przez Niemców, co ugruntowało jego legendę wśród innych Polaków. Po uwolnieniu zyskał uznanie wodza kraju i de facto założyciela nowoczesnej Polski 11 listopada 1918 r., obchodzonego obecnie jako Święto Niepodległości Polski.

Po zabezpieczeniu granic Polski i utworzeniu rządu cywilnego Piłsudski w większości wycofał się z życia publicznego. Ale kilka lat później podążył za swoją koleją, by rządzić siłaczem.

Zaniepokojony wymykaniem się demokratycznej Polski i zniesmaczony 13 upadłymi polskimi rządami, w 1926 r. poprowadził wojskowy zamach stanu w celu przywrócenia porządku. Po narzuceniu systemu „zarządzanej” demokracji i miękkiej dyktatury ostatnie lata Piłsudskiego były obciążone słabym zdrowiem i rosnącymi obawami o to, jak Polska może znaleźć się między odradzającym się Związkiem Radzieckim a hitlerowskimi Niemcami.

Zimmerman uchwycił trudności spójności z Polską i wyszczególnił jej spory, w tym pogromy Żydów przez część sił Piłsudskiego. Uważa jednak Piłsudskiego za orędownika Żydów i pluralizmu.

Autor twierdzi, że Piłsudski, mimo swoich braków, miał rozsądek i umiejętności obrony interesów Polski. Jego śmierć w 1935 roku pozostawiła Polskę z pustką przywódczą, niezdolną do odparcia inwazji niemieckiej i sowieckiej w 1939 roku.

Niemniej jednak utworzenie przez Piłsudskiego niepodległej Polski po I wojnie światowej pomogło zapewnić, że po zakończeniu II wojny światowej i wygaśnięciu rządów sowieckich nie będzie mowy o powrocie niepodległej Polski.

___

John Daniszewski, redaktor naczelny ds. standardów i były starszy redaktor naczelny ds. wiadomości międzynarodowych w The Associated Press, jest byłym korespondentem warszawskim.