Co za nieszczęście! Niektóre mamy grające „Ave” Em zamieniły trochę kłopotów w komiczną rozkosz | komedia

TDealerzy Beckham Henk Market kaczki i nurkowanie na życie. Nerwowi hotelarze Walcząc o prowadzenie pensjonatu została oklaskiwana. Z reguły sitcomy budowane są wokół odrębnego założenia lub miejsca, a następnie zapełniają się obsadą postaci, których popularność zależy od ich popularności. Można dyskutować z mądrością Ożywianie tej seriina scenie lub jakimkolwiek innym medium, 40 lat po wydarzeniu – tak jak ja podczas oglądania Dobre życie w Łaźni Królewskiej Kilka miesięcy temu. Ale jest to przynajmniej możliwe, ponieważ – nawet jeśli nie możesz naśladować Richarda Briersa czy Johna Cleese – jest tam dylemat, z natury przyjemna sytuacja, na której można budować.

Ale jest też podzbiór sitcomów, które dotyczą tylko ich postaci, które są całkowicie oparte na: zakończmy tę postać i obserwujmy, jak robią, co chcą. Jednym z nich jest hrabia Arthur Strong. Miranda to inna sprawa. Podobnie jak Some Mothers Do 'Ave’ Em, ulubieniec z lat 70. (25 milionów widzów!), którego założenie jest proste: pechowiec ma wypadki. Takie przedstawienie stoi lub spada na obsadę, a niektóre mamy od wieków robią „Ave Em”. Oglądałem już stare odcinki, żeby zobaczyć nową adaptację teatralną. Oprócz gorączki nostalgii za ponownym zaangażowaniem się w serial, który przywołuje moje pierwsze rodzinne wspomnienia z telewizji, cała zabawa polegała na słodkiej roli Michaela Crawforda jako chodzącej katastrofy Franka Spencera – z dodatkowym porządkiem szacunku dla jego ekranowej żony i perfekcjonisty , Michelle Dotrice.

Oglądanie pierwszego odcinka i brak wstępu jest na początku frustrujące. Być może w 1973 roku, kiedy role płciowe były mniej płynne, punkt wyjścia wystarczył, by wydobyć słabego i neurotycznego młodego męża, niezdolnego do utrzymania pracy ani w żaden sposób męskiego. Dla współczesnych oczu zamienia się to w kreskówkę: już nie widzimy Fleabag. A w rękach wszystkich innych Frank Spencer mógł być zbyt ciężki: zbyt śliniący się, zbyt denerwujący, zbyt tragiczny. Jest tu dość wąski punkt, na który można trafić, gdzie jego naiwność i brak szczęścia są raczej zabawne niż zniechęcające, gdzie jego sentymentalna natura pozostaje właściwą stroną odwagi.

Crawford naprawia to i robi to bez wyraźnej próby rozśmieszenia nas. Podobnie jak jego kariera (co dziwne, u boku Barbry Streisand w nagrodzonym Oscarem filmie Hello Dolly) i od tego czasu sugeruje, że jest rzemieślnikiem nadającym się na scenę i ekran. Możesz cieszyć się Frankiem Spencerem, panie Fasola, niskim głosem: miny Crawforda, jego reakcje, wszystkie jego gesty, starannie zaprojektowane, głupie przedstawienie, które łatwo przyprawia o mdłości.

Być może kluczem jest to, że Crawford nie gra winy Franka. Udaje swoją desperację, aby wszystko naprawić. I z tym lekkim dotykiem! Crawford powiedział o postaci: „Jest dziwną mieszanką, ponieważ jest zabawny w tym, co mówi i jak się zachowuje, ale sprowadza się to do wnętrza. Jest niesamowicie wrażliwą duszą. Aby zagrać tę rolę, musisz wiedzieć, jak to jest kiedy ludzie mówią bolesne rzeczy”.

Potem są akrobacje – to właśnie większość ludzi pamięta o jakiejś mamie wykonującej 'Ave’ Em. Snowboard pod ciężarówkami, toczy się po podłodze pokoju hotelowego i zwisa z Morrisa Minora, gdy schodzi z rampy. Wiadomo, że Crawford wykonał to wszystko sam – i u swego boku Joe PasqualeDzięki temu robi to również w produkcji, skacząc po poręczy, nogach akimbo i puszczając błystki.

Jednak wybór seksualnego mężczyzny, takiego jak Frank Spencer, jest sprzeczny z planem. Niewinność i brak dziecięcych kompetencji to jedno w wieku 30 lat, a co innego dla dwukrotnie starszego mężczyzny. Przedstawienie na scenie obejmuje (słabe) ogłoszenie Betty o jej pierwszej ciąży i nie można nie zauważyć, że niedoszły ojciec nie osiągnął wieku emerytalnego.

Czy to wciąż Frank Spencer? Nie poprawnie; Z pewnością nie, jeśli początkowo oddałeś się temu. Można by argumentować, jak sądzę, że jest to interpretacja postaci Pasquale’a (bardziej rozmowna, mniej cierpiąca i słaba), podobnie jak aktorzy interpretują Hamleta. Ale Spencer nie jest Hamletem, a (w odniesieniu do jego wspaniałych tekstów) pisarz Raymond Allen nie jest Szekspirem. Frank w popularnej wyobraźni to tylko suma pięknie narysowanych cech, które Crawford wnosi do znanego typu osobowości. Nieobecność ich, a będziesz po prostu miły.

Pasquale nadaje tej uroczej, niezdarnej postaci przyzwoity obrót na scenie. Suzy Blake jest tak samo przezabawna jak jej teściowa – oczywiście jest teściowa – a na końcu jest przedstawienie. Ale prezentowany humor (podwójne uwodzenie i suchy rozmówca zastępcy) jest bardzo stary: przedstawienie teatralne wygląda o wiele bardziej surowo i przestarzało niż oryginały z lat 70. Podobnie jak w przypadku The Good Life, nie widzę powodu dla takiej teatralnej egzystencji poza nostalgią, w dzisiejszych czasach teatry o niskim poziomie zaufania mają zdolność wypełniania swoich sal czymkolwiek oryginalnym. Ale ponownie łączą nas z czymś wyjątkowym, co wydarzyło się w przeszłości – w tym przypadku nieusuwalnym komediowym zwrotem Crawforda, który gorąco polecam (ponownie) poznać.