Recenzja podejrzeń – mrugnij, a przegapisz Umę Thurman w tym thrillerze o porwaniu | Telewizja i radio

gogólnie rzecz biorąc, jestem fanem tego, co moglibyśmy nazwać tajemnicą odblokowanego pokoju. Rodzaj, w którym ktoś zostaje zamordowany lub w inny sposób niedysponowany, a następnie zostajemy zapoznani z szeroką gamą postaci, które mogą mieć lub nie mieć z tym nic wspólnego lub ze sobą nawzajem. Wtedy wszystko, co musisz zrobić, to cierpliwie czekać, aż ordynarni funkcjonariusze policji wywęszą wszelkie czerwone śledzie i przedstawią ci osobę lub sieć odpowiedzialną.

Ale musisz trzymać rzeczy mocno i pilnie, jeśli masz zamiar zrobić tego rodzaju kapary. Najnowszy, Suspicion (Apple+ TV), to luźna, workowata rzecz, która zaczyna się zbliżać do niezbędnej gładkości dopiero w ćwierć swojej ośmioodcinkowej serii.

Zaczyna się od zmarnowanego porwania. Na korytarzu nowojorskiego hotelu trzy postacie cicho łapią młodego mężczyznę, noszącego repliki masek rodziny królewskiej i dyskretnie wepchniętego do walizki – tak dyskretnie, że nie zauważyłem tego aż do drugiego obejrzenia – i wywieziony . W końcu dowiadujemy się, że jest on Leo Newmanem, uczniem, synem Katherine Newman, szefowej najbardziej wpływowych firm komunikacyjnych na świecie i kontrowersyjnego kandydata na ambasadora Wielkiej Brytanii, prawdopodobnie te dwie pozycje najmniej wzbudzają uczucie sympatii do postaci. Jest grana przez Uma Thurmanktóra pojawia się tak ulotnie, że zespół PR, który znalazł się w nagłówkach wiadomości o jej roli, zasługuje na specjalną nagrodę za bezczelność.

Film z porwania zostaje przesłany do internetu. Czekając, aż stanie się to wirusowe, poznajemy kwartet pozornie niepowiązanych postaci, na których oktecie ramion będzie zawisła fabuła.

Jest akademik z Oksfordu Tara (Elizabeth Henstridge), która ma pasję aktywistki zrodzoną z jej robotniczych i/lub mankuńskich korzeni (Podejrzenie wydaje się uważać, że są to mniej lub bardziej synonimy), nieuporządkowane życie prywatne (według jej byłego męża). ) i niewdzięczną nastoletnią córkę, Daisy. Jest Nat (Georgina Campbell), która mieszka w Peckham, ma zamiar wyjść za mąż i ma w swojej sypialni zwitek gotówki i telefon z palnikiem. Wykorzystuje niektóre z tych pierwszych, aby spłacić rekina pożyczkowego ścigającego jej matkę. Wdaje się z nim w mały, nieciekawy pościg samochodowy bez żadnego sensownego powodu, ale zajmuje to bezlitosną minutę lub dwie.

Jest też Aadesh (Kunal Nayyar), który podaje nam nasz pierwszy link do Manhattanu i tamtejszych wydarzeń związanych z walizkami. Jego wściekła żona pyta, dlaczego odbył sekretną podróż do Nowego Jorku, kiedy miał odwiedzić rodzinę w Birmingham. Myślę, że prawdziwe pytanie brzmi: dlaczego miałbyś nie udać się na tajną wycieczkę do Nowego Jorku, zamiast odwiedzić rodzinę w Birmingham, ale Aadesh mówi, że poszedł zaprezentować swoje talenty do cyberbezpieczeństwa dużej amerykańskiej firmie komunikacyjnej, która poprosiła o spotkanie z nim i która zapłaciła za pobyt w eleganckim , jak dotąd nienazwany hotel. Ponieważ jego żona wie, że jest ambitny i sfrustrowany swoją bezcelową pracą w rodzinnym biznesie jej ojca, i najwyraźniej nie wie, jak mało prawdopodobne byłoby to zachowanie ze strony dużej amerykańskiej firmy telekomunikacyjnej, akceptuje jego konto.

W końcu jest Sean (Elyes Gabel), który zmienia swój wygląd w samolocie z Nowego Jorku do Belfastu, zdejmując sztuczną brodę i zakładając czapkę, aby uniknąć czekającej na niego policji, gdy wyląduje. W tym samym czasie siły lokalne z większym powodzeniem konfrontują się z pozostałymi trzema. W drugim odcinku są aresztowani i przesłuchiwani, zbyt długo, aby utrzymać czyjeś zainteresowanie poza własnymi, ale kolejne powiązania z hotelem, Newmans Leo i Katherine oraz potencjalnie ze sobą nawzajem są stopniowo ujawniane. Podobnie jak żądanie porywaczy, które okazuje się bardziej numinalne niż tradycyjne „setki tysięcy dolarów w zużytych banknotach i worek marynarski, mamo, albo dzieciak to dostanie” i zabierze Narodową Agencję Kryminalną i agentów FBI ( Angel Coulby i Noah Emmerich) trochę dłużej, żeby się spotkać.

Potem wszystko się ożywiło, a Suspicion odnajduje więcej swojego rytmu. Jeśli nigdy nie stanie się czymś więcej niż układanką – zrobioną przez innych, po prostu usiądź i obserwuj, jak obraz nabiera kształtu – to w porządku. Nigdy nie obiecywał, że będzie czymś innym. Pomijając oczywiście pojazd Uma Thurman – ale nigdy nie powinniśmy dać się zwieść temu na tak późnym etapie gry w oglądanie telewizji.