Niesamowity nowy obraz Mgławicy Płomień

Orion przedstawia oszałamiający pokaz fajerwerków z okazji świąt i Nowego Roku na tym nowym zdjęciu z Europejskiego Obserwatorium Południowego (ten który). Ale nie martw się, ta kultowa konstelacja nie eksploduje i nie płonie. „Ogień”, który widzisz na tej świątecznej pocztówce, to Mgławica Płomień Oriona, a jej otoczenie zostało wychwycone przez fale radiowe – obraz, który niewątpliwie oddaje sprawiedliwość nazwie mgławicy! Uchwycone za pomocą eksperymentu Atacama Pathfinder Experiment (APEX) obsługiwanego przez ESO, zlokalizowanego na zimnym płaskowyżu Chajnantor na chilijskiej pustyni Atacama.

Nowo przetworzone zdjęcie Mgławicy Płomień, na którym widać również mniejsze mgławice, takie jak Mgławica Koński Łeb, opiera się na obserwacjach dokonanych kilka lat temu przez byłego astronoma ESO Thomasa Stanka i jego zespół. Podekscytowani wypróbowaniem ostatnio zainstalowanej kamery SuperCam w APEX, skierowali ją w stronę konstelacji Oriona. „Jak to lubią mawiać astronomowie, ilekroć w pobliżu pojawi się nowy teleskop lub instrument, miej oko na Oriona: zawsze będzie coś nowego i interesującego do odkrycia!” — mówi Stank. Po kilku latach i wielu późniejszych obserwacjach odkrycia Stanke’a i jego zespołu zostały przyjęte do publikacji w Journal of Astronomy and Astrophysics.

To zdjęcie przedstawia mgławicę Płomień i jej otoczenie uchwycone przez fale radiowe. Obraz jest oparty na obserwacjach przeprowadzonych za pomocą instrumentu SuperCam w programie Atacama Pathfinder Experiment (APEX) prowadzonym przez ESO na płaskowyżu Chajnantor w Chile.
Mgławica Płomień to duży obiekt po lewej stronie. Mniejszy obiekt po prawej to Mgławica Refleksyjna NGC 2023. W prawym górnym rogu NGC 2023, kultowa Mgławica Koński Łeb wydaje się bohatersko emanować z „ognia”. Te trzy obiekty są częścią Obłoku Oriona, gigantycznej struktury gazowej znajdującej się w odległości od 1300 do 1600 lat świetlnych.
Różne kolory wskazują prędkość gazu. Mgławica Płomień i jej otoczenie oddalają się od nas, a czerwone chmury w tle oddalają się szybciej niż żółte na pierwszym planie.
Źródło: ESO/Th. śmierdzący

Jeden z najsłynniejszych obszarów na niebie, Orion jest domem dla gigantycznych obłoków molekularnych znajdujących się najbliżej Słońca – ogromnych ciał kosmicznych składających się głównie z wodoru, gdzie tworzą się nowe gwiazdy i planety. Chmury te leżą w odległości od 1300 do 1600 lat świetlnych i zawierają najbardziej aktywny gwiezdny żłobek w sąsiedztwie Układu Słonecznego, a także Mgławicę Płomień pokazaną na tym zdjęciu. Ta mgławica „emisyjna” mieści w swoim centrum grupę młodych gwiazd, które emitują promieniowanie o wysokiej energii, powodując świecenie otaczających ją gazów.

Przy tak ekscytującym celu zespół raczej nie będzie rozczarowany. Oprócz Mgławicy Płomień i jej otoczenia, Stanke i jego współpracownicy mogli cieszyć się szeroką gamą innych wspaniałych rzeczy. Niektóre przykłady obejmują mgławice refleksyjne Messiera 78 i NGC 2071 – obłoki międzygwiazdowego gazu i pyłu, które, jak się uważa, odbijają światło pobliskich gwiazd. Zespół odkrył jedną nową mgławicę, mały, fascynujący obiekt w prawie całkowicie okrągłym kształcie, który nazwali Mgławicą Krowa.

Mgławica Płomień, uchwycona na tym zdjęciu za pomocą fal radiowych, jest dużym elementem w lewej połowie centralnego żółtego prostokąta. Mniejszy obiekt po prawej to Mgławica Refleksyjna NGC 2023. W prawym górnym rogu NGC 2023, kultowa Mgławica Koński Łeb wydaje się bohatersko emanować z „ognia”. Te trzy obiekty są częścią Obłoku Oriona, gigantycznej struktury gazowej znajdującej się w odległości od 1300 do 1600 lat świetlnych.
Różne kolory wskazują prędkość gazu. Mgławica Płomień i jej otoczenie oddalają się od nas, a czerwone chmury w tle oddalają się szybciej niż żółte na pierwszym planie.
Obraz w prostokącie oparty jest na obserwacjach przeprowadzonych za pomocą instrumentu SuperCam w operowanym przez ESO Atacama Pathfinder Experiment (APEX) na płaskowyżu Chajnantor w Chile. Obraz tła został utworzony ze zdjęć wykonanych w świetle optycznym, które są częścią Digitized Sky Survey 2.
Źródło: ESO/Th. Stanke & ESO / Digital Sky Survey 2. Podziękowania: Davide De Martin

Obserwacje zostały wykonane w ramach APEX Large CO Heterodyne Orion Legacy Survey (ALCOHOLS), które badało fale radiowe emitowane przez tlenek węgla (CO) w obłokach Oriona. Wykorzystanie tej cząsteczki do badania dużych obszarów nieba jest głównym celem SuperCam, ponieważ umożliwia astronomom mapowanie dużych obłoków gazu, które generują nowe gwiazdy. Wbrew temu, co może sugerować „ogień” na tym zdjęciu, te chmury są rzeczywiście zimne, a temperatury są o kilkadziesiąt stopni wyższe. zero absolutne.

Ze względu na wiele tajemnic, które może nam powiedzieć, ten obszar nieba był w przeszłości skanowany kilka razy przy różnych długościach fal, przy czym każdy zakres długości fal ujawniał inne i unikalne cechy obłoków molekularnych Oriona. Jednym z przykładów są obserwacje w podczerwieni wykonane za pomocą należącego do ESO teleskopu Visible and Infrared Survey Telescope for Astronomy (VISTA) w Obserwatorium Paranal w Chile, które tworzą spokojne tło dla tego zdjęcia Mgławicy Płomień i jej otoczenia. W przeciwieństwie do światła widzialnego fale podczerwone przechodzą przez gęste obłoki międzygwiazdowego pyłu, umożliwiając astronomom obserwację gwiazd i innych obiektów, które w przeciwnym razie pozostałyby ukryte.

Tak więc, w tym świątecznym sezonie, rozpocznij nowy rok dzięki oszałamiającemu, wielowymiarowemu pokazowi fajerwerków z Mgławicy Płomień Oriona, zaprezentowanym przez ESO!

Odniesienie: „APEX Large CO Legacy Survey (ALCOHOLS). Przegląd ankiety” Thomas Stank, HJ Ars, J. Paley, B. Bergman, J. Carpenter, C.J. Davis, W. Dent, J.D. Francesco, Isloville J, de Frobrich, A. Ginsburg, M. Heyer, D. Johnstone, D. Mardones, M.J. McCaughrean, SM Megeath, F. Nakamura, MD Smith, A. Stutz, K. Tatematsu, C. Walker, J.P. Williams, H. Zinnecker, B.J. Swift, C. Kulesa, B. Peters, B. Duffy, J. Klostermann, UA Yildiz, JL Pineda, CD Brick, Th. Akceptowalne Klein Astronomia i astrofizyka.
arXiv: 2201.00463
Notatki, o których mowa w niniejszym komunikacie prasowym zostały przedstawione w artykule przyjętym do publikacji w Astronomia i astrofizyka.

Zespół składa się z Th. Stanke (Europejskie Obserwatorium Południowe, Garching bei München, Niemcy) [ESO]), H.G. Arce (Wydział Astronomii, Uniwersytet Yale, New Haven, Connecticut, USA), J. Pali (Casa, University of Colorado, Boulder, CO, USA), B. Bergman (Departament Kosmosu, Ziemi i Środowiska, Politechnika Chalmers, Onsala Space Observatory, Onsala, Szwecja), J. Carpenter (Joint Alma Obserwatorium, Santiago, Chile [ALMA]), C. J. Davis (National Science Foundation, Aleksandria, VA, USA), W.Dent (ALMA), J. Di Francesco (NRC Herzberg Astronomy and Astrophysics, Victoria, BC, Kanada [HAA] oraz Wydział Fizyki i Astronomii Uniwersytetu Wiktorii, Kolumbia Brytyjska, Kanada [UVic]), J. Eislöffel (Thu¨ringer Landessternwarte, Tautenburg, Niemcy), D. Froebrich (Wydział Nauk Fizycznych Uniwersytetu Kent, Canterbury, Wielka Brytania), A. Ginsburg (Wydział Astronomii, Uniwersytet Florydy, Gainesville, FL, USA), M. Heyer (Departament Astronomii, University of Massachusetts, Amherst, MA, USA), D. Johnstone (HAA i UVic), D. Mardones (Departamento de Astronomía, Universidad de Chile, Santiago, Chile), MJ McCaughrean (Europejska Agencja Kosmiczna, ESTEC, Nordwijk, Holandia), ST Megeath (Wydział Fizyki i Astronomii, University of Toledo, Ohio, USA), F. Nakamura (National Astronomical Observatory, Tokio, Japonia), MD Smith (Center for Astrophysics and Planetary Science, School of Physical Sciences, University of Kent, Canterbury, UK), A. Stutz (Department of Astronomy, School of Astronomy, University of Concepcion, Chile), K. Obserwatorium Radiowe, Narodowe Obserwatorium Astronomiczne Japonii, Narodowe Instytuty Nauk Przyrodniczych, Nagano, Japonia), C. Walker (Steward Observatory, University of Arizona, Tucson, Arizona, USA) [SO]), J.P. Williams (Instytut Astronomii, University of Hawaii at Manoa, HI, USA), H. . Peters (SO), B. Duffy (SO), J. Kloosterman (University of Southern Indiana, Evansville, IN, USA), UA Yildiz (Jet Propulsion Laboratory, California Institute of Technology, Pasadena, CA, USA) [JPL]), J.L. Pineda (JPL), C. De Breuck (ESO), Th. Klein (Europejskie Obserwatorium Południowe, Santiago, Chile).

APEX to efekt współpracy Instytutu Radioastronomii Maxa Plancka (MPIfR), Obserwatorium Kosmicznego Onsala (OSO) i ESO. Obsługa APEX w Chajnantor została powierzona ESO.

SuperCAM to projekt Steward Observatory Radio Astronomy Laboratory na Uniwersytecie Arizony w Stanach Zjednoczonych.